Vorig jaar kreeg ik tijdens deze periode een wenskaart van een collega en goede vriend : ‘Daelemans, 2015 wordt jouw jaar’. Die troetelnaam – met een S – betekent vriendschap, denk ik. Hoop ik. Nu, een jaar later, kan ik nog steeds niet zeggen of het kant-en-klare onzin was, dan wel of hij gelijk had. 2015 was een jaar waarin het stormde in mijn twintigersleven. Een tornado die mild begon, maar daarna allesverwoestend was. Een enkele boom bleef rechtstaan. Al de rest moest tegen de grond. Zoals een Yenga-toren die zachtjes wankelt, twijfelt en dan toch het tafelblad kust. Gelukkig bleef ik rechtstaan. Mijn wortels groeven zich vast in de grond. En belangrijker : ondanks de felle tegenwind, de striemende regen in mijn gezicht en de koude rillingen af en toe bleef mijn haar in de plooi. Er zijn nog zekerheden, meneer.

De beste beslissing was om in 2015 alleen op reis te gaan. Oorspronkelijk wilde ik gewoon twee maanden fiesta loco vieren met een paar vrienden. Maar werkgevers in Vlaanderen zijn niet zo happig als het over acht weken vakantie gaat. Begrijpelijk. Maar de mijne kreeg ik wel overtuigd. Buiten mijn trekrugzak, fototoestel en factor 25 bleek ik ook een levensgrote spiegel met me mee te zeulen. Na een jaar van weglopen en gasgeven moest ik stilstaan. Toen kwamen de tranen. Talrijk, nat en onstopbaar. Als een rattenplaag. Niet uit te roeien. Zelfs niet met twee roeispanen. Ik kwam, zoals ze dat dan zeggen, mezelf tegen. Een takkewijf en zachte bolster in één. Hoe groot die eerste shock ook was, het deed me deugd ook die kant van mezelf te ontdekken. Een schepje erbij in mijn pot met Veerkracht Voor De Toekomst. En die kon ik gebruiken.

In 2015 leerde ik mezelf kennen, schreef ik daarover een boek, verloor ik mijn oogkleppen, mijn tv-contract en mijn zelfvertrouwen. Ik leerde bij over geluk in kleine dingen, ontmoette prachtige open mensen en het belangrijkste : ik leerde mediteren. Dat woord dat me aanvankelijk met de ogen deed draaien en geitenwollensokken deed aantrekken. En toch ben ik gezwicht. Want wie wil er nu niet kunnen genieten van rust, stilte en het parkeren van paniekgedachten ? En dat door gewoon even je welgevormde kont op een kussen te vleien, je rug te rechten en je ogen te sluiten. Het klinkt gemakkelijk. O, zo gemakkelijk. Ik daag je uit het ook eens te proberen. Je zal het snel merken. Die stilte is de cue voor je gedachten om aan te vallen. Ze komen uit alle hoeken aangestormd en omsingelen je. Mijn hoofd draaide niet vierkant, maar zeshoekig en achthoekig. En ik werd kwaad. Want waarom lukte mij dat niet ? Gewoon zitten en genieten. Numb. Opgeven ? Dat nooit. Ik bleef proberen. Bestelde zelfs een meditatiekussen online, want het lag vast wel aan dat kussen. Elke dag ging ik zitten. Ogen gesloten, benen gekruist, rug recht. En plots, onverwacht als een duivenstront op je voorruit lukte het. Dat besefte ik pas achteraf. Het lukte om niet kwaad te zijn. Ik liet mijn gedachten gaan als de zee, met eb en vloed. En dat kon en dat mocht. Ik had rust gevonden, bij mezelf en niet in een sauna, een roes van alcohol of een stuk chocoladetaart zonder gluten.

Dus, beste lezer, ik wens je voor 2016 tijd voor jezelf. Een traag moment per dag. Ook al is het één diepe zucht onder de douche. Als je er maar even bij stilstaat. Neem je tijd. Vijf minuten, een uur of drie dagen in je eentje. Want weet je, er is maar één iemand met wie je het je hele leven moet doen. Niet dóen dóen. Maar doorbrengen, dat bedoel ik. En dat, lieve lezer, ben je zelf. Wees lief en zacht en omarm. Want hoeveel we ook moeten, lief zijn voor onszelf, dat moet ook.

Op het nieuwe jaar. En op jou. Santé, santater. Champagne smaakt beter dan water.

Liefs,

Eva

Ps. Ik twijfelde over mijn wensen voor het nieuwe jaar. Oorspronkelijk wilde ik elke lezer een designertas toewensen, want dat staat zo goed. Maar dat leest vast minder lekker. Smakelijk.