Ik ben vast niet de enige die het de laatste weken zwart-geel-rood voor de ogen schemerde. Sta me toe dat ik het een beetje grappig vind : lijken we politiek en economisch in rechte lijn op een boedelscheiding af te stevenen, is er plots van alles om taalgrensoverschrijdend trots op te zijn. Rode duivels, dito leeuwen en panters, gele tijgers en een bruine zanger. Formidable, want van Adamo geleden dat we nog een bonafide nationaal idool hadden. En laten we vooral onze IJzeren Man niet vergeten. Voor alle duidelijkheid : ik ben een lauwe patriot. Het is van mijn lyceumtijd geleden dat ik mij met een driekleurig vlaggetje op de openbare weg begaf, en toen was het van moetens, ter gelegenheid van een of ander bezoek van Boudewijn en Fabiola aan Antwerpen. Toen al werd ons ingefluisterd dat we ons zo breed mogelijk moesten maken om de indruk van veel volk te wekken. Antwerpen en de monarchie, sinds de dood van ‘Astridje’ is het nooit dikke mik geweest. Evenmin ben ik een vurig flamingant. Van geldstromen in welke richting ook heb ik geen benul, en als bij toeval tref ik in Brussel altijd lui die meteen op Nederlands overschakelen als ik voor de oefening Frans spreek, wat dan weer niet zo flatterend is voor mijn beheersing van de taal van Molière.

Maar waar ik naartoe wil : volgens mij is er iets louche aan de plotse opflakkering van Belgische multidisciplinaire competentie en de daaruit resulterende bravoure en vaderlandse trots. Komt het doordat ik als jurylid van de Hercule Poirotprijs jaarlijks zo’n vijftig Vlaamse thrillers lees dat ik daar een complot achter vermoed ? Van een geheim genootschap zoals in de tv-serie Salamander, dat smeergeld betaalt aan lui die helpen het oude België in stand te houden. Met op de loonlijst onder andere Marc Wilmots, Koen Wauters (met tricolore pruik op de Heizel voor de wedstrijd tegen Wales) en dat moedertje van 91 dat op de training van de Duivels hartverscheurend “Vive la Belgique” kraaide. Of zit de koning zelve erachter, die in de tribune zo pijnlijk zijn best doet om te veinzen dat hij voetbal chouette vindt ? Nu ja, tegen dat dit stukje verschijnt – Knack Weekend heeft een lange druktijd – is de nationale waan wellicht oud nieuws. Typisch Made in Belgium dus, zoals dat schilderijtje van Wout Vercammen destijds boven de toog in de Antwerpse kroeg De volle maan : een Belgische vlag met daarin de tekst Toujours en retard.

LINDA ASSELBERGS

Antwerpen en de monarchie, sinds de dood van ‘Astridje’ is het nooit dikke mik geweest