“dEUS heeft deuren opengeschopt, ” zegt Bart Gijbels van Nemo. “En het aardige is : niet op basis van hype, maar op basis van talent. ” “Het sukses van dEUS was ongetwijfeld voor veel Belgische bands een aansporing om serieuzer met hun muziek bezig te zijn, ” denkt Herman Hulsens van Dildo Warheads. Het zijn mooie tijden voor de Belgische rock.

Met Ashbury Faith, Dildo Warheads, Nemo en Soapstone

als waardige pretendenten van de troon.

JACKY HUYS

FOTO’S : LIEVE BLANCQUAERT

A.D. Lang geleden stond het voor : Anno Domini. In de Belgische rock is het sinds vorig jaar hertaald als Anno dEUS. Het is misschien overdreven, maar de kans is reëel dat bij de toekomstige geschiedschrijving over de Belgische rock een opdeling zal gemaakt worden in pre-dEUS en post-dEUS. Maar ook als dat niet gebeurt, kan het effekt van de Antwerpse band niet overschat worden.

A.D.1. Een jaar na “Worst Case Scenario”. dEUS blijkt minder stressbestendig dan gedacht, praat bijwijlen luidop over het mogelijke einde en soloprojekten. En in het buitenland wet het trendy journaille de messen al om wat het eerder op eenpiëdestal heeft geplaatst te vernielen.

Et alors ? Wat geweest is, kan niemand afpakken. De trots dient niet weggevlekt. En het zelfbewustijn van de kollega-musici is na dEUS terecht en hopelijk blijvend aanzienlijk toegenomen. Multinationals staan weer te wapperen met kontrakten voor Belgische bands die geen affiche van “Tien om te Zien” boven hun bedje hebben hangen. Al moet je oude vossen natuurlijk geen streken leren : de majors zijn en blijven in eerste instantie in het funktioneren van de kassa geïnteresseerd en weshalve op zoek naar de nieuwe dEUS, Nirvana of (vul zelf maar in)… “Ik ken een grote platenfirma, ” zegt Nemo-zanger Peter Houben, “die laatst een bevriende drummer heeft opgebeld met de vraag of hij geen drie jonge gasten kende met kort haar dat ze konden verven om een punkgroepje te maken à la Green Day. Ze noemden zelfs die naam : de Belgische Green Day. Triestige mentaliteit. “

Het mekanisme van de zelfcensuur gaat zelfs zover dat veel jonge bandjes al anticiperen op de vraag van de labels en niet eens meer een eigen sound zoeken, maar amechtig en hulpeloos proberen te klinken als de laatste seller. Het effekt daarvan is dat vandaag, om in voetbaltermen te spreken, in de eerste klasse aantrekkelijker wordt gespeeld door méér ploegen, dat de tweede klasse een handvol hoopvollen kent, dat derde en vierde klasse zijn afgeschaft en dat de rest degradeerde naar derde provinciale. Die kloof tussen haves en have-nots (qua talent dan) zal in de komende tijden trouwens ongetwijfeld groter worden vanwege een sneeuwbaleffekt : organizatoren zullen hopelijk de betere bands kontakteren, waardoor de speelruimte en de mogelijkheid tot ontwikkelen voor de provincialisten beperkter zal worden. Laat hen evenwel troost vinden in de wetenschap dat echt genie vroeg of laat evident wordt (al is het soms post mortem).

De vaststelling is dus onomstootbaar : dit zijn riante tijden voor de Belgische rock. De oudere garde (pakweg Raymond, Arno, zelfs al Gorki, Noordkaap en enkele tutti quanti) speelt nog altijd mee, bands als Wizards of Ooze, The Choice, Channel Zero, X-Legged Sally (cum afsplitsingen) en de herboren Perverted (By Desire) dragen meer dan een paar onsjes belofte in zich en dan is er nog Evil Superstars, dat eigenlijk het vijfde blaadje aan ons onderstaand klavertjevijf was, maar dat liet hun manager weten prefereert in de luwte en de schaduw onderhandelingen te voeren met een multinational om in de herfst in volle force terug te komen.

We zullen ongetwijfeld nog bands over het hoofd gezien hebben (vooral zij die goden zijn in ’t diepst van hun eigen gedachten). Maar we hebben gekozen. Voor vier bands, die nieuwe werkstukken uit hebben, waarmee ze zich profileren als kandidaten voor de titel. Zeg maar : de troonpretendenten.

ASHBURY FAITH De feiten

Ashbury Faith komt uit Antwerpen. Bouwjaar : kerstdag 1990. Een trio : Matthias Van der Hallen (gitaar), A.G. Peleman (zang-bas) en Reinert D’haene (drums). Recente opus : “Adrenalin, ” opgenomen in Philadelphia met Stiff Johnson (zie onder andere G. Love & Special Sauce) als producer.

Genre : “Wij spelen alles, ” zegt Peleman. “Men heeft ons proberen in te delen bij de crossover of funkrock à la Red Hot Chili Peppers, maar dat was meer een typisch Belgische ziekte indelen in vakjes dan onze keuze. Crossover is een apart vakje geworden met specifieke muziek : daar horen we niet bij. Maar als je met crossover bedoelt dat we uit alle stijlen kunnen putten en daar een mengeling van maken, dan kan ik vrede hebben met de omschrijving. “

Wat voorafging

“We hebben op een mooie dag alles opgegeven voor de muziek, ” vertelt D’haene. “Ook onze studies. Misschien was dat stom, maar als het niet lukt, zullen we ons later nooit moeten verwijten dat we het niet geprobeerd hebben. “

“Er zijn twee opties, ” zegt Van der Hallen, “ofwel doe je zoals Noordkaap en zeg je dat muziek je hobby is, ofwel val je er helemaal voor. Beide opties zijn waardevol, maar het perspektief is anders. Bij onze eerste repetitie hebben wij afgesproken : deze keer gaan we er voor. Maakt niet uit dat we al onze bezittingen in een klein valiesje moeten steken en over de plas gaan wonen. Het kan misschien banaal klinken, maar die allereerste dag wisten we dat het iets kon worden. De mensen uit onze omgeving zullen ons ongetwijfeld meewarig bekeken hebben, maar voor ons was het duidelijk. “

“Mijlpaaltjes ? De single “She’s an alien, ” de eerste elpee, ” aldus Peleman, “dan de cd “Feverjam” die we met Jean-Marie Aerts hebben opgenomen. De rockwedstrijd “Yamaha Band Explosion” ook, waar we zilver hebben gehaald. In België is die misschien minder bekend dan de Rock Rally, maar voor ons was het mooi : wij hebben er veel mensen door leren kennen en als beginnend groepje krikt het je moral onvoorstelbaar op. Op zo’n moment heb je een schouderklopje nodig. “

D’haene : “Een droom is het, die niet in het minst is uitgekomen door onze ouders. Alle drie worden we volkomen gesteund door thuis, wat niet echt voor de hand ligt. Bij de meeste jonge gasten zeggen de ouders : eerst een diploma halen. Wij hebben nooit moeten rebelleren. Dat is misschien slecht voor onze credibility, maar het is wel de waarheid. Ik moest eigenlijk nog twee jaar studeren, maar mijn ouders hebben gezegd : oké, we betalen nog twee jaar je kot en je weekgeld, ook al stop je met je studies. En na die twee jaar konden we net van Ashbury Faith leven. “

De Kollega’s

“Alle verhoudingen in acht genomen, lopen er in dit apelandje onvoorstelbaar veel goeie groepjes rond, ” zegt D’haene. “Het enige waar wij het nog moeilijk mee hebben, is de taal. Maar als je weet dat dàt het probleem is, dan kan je het bijschaven. “

“dEUS, Nemo, Evil Superstars, Noordkaap, Gorki, de Mens, zelfs als ik “Sensualité” van Axelle Red hoor, zit ik te schokken in mijn stoel, ” zegt Peleman. “De Belgische rock bereikte een niveau dat men vroeger nooit gehaald heeft. Misschien klinkt dat pretentieus uit de mond van een snotaap van 24, maar de muziek van onze generatie heeft het potentieel om het, in tegenstelling tot onze voorgangers, in het buitenland te maken. Pas op : zonder de generatie voor ons zouden we niet staan waar we staan, maar die mannen zouden moeten kunnen aanvaarden dat wij wel eens meer sukses zouden kunnen hebben dan zij. Zoals bij de Griekse wijsgeren : de leerlingen die beroemder worden dan de meesters. “

D’haene : “Een aantal van hen gunt het ons, maar niet allemaal. “

Buitenlandse Zaken

“Op langere termijn is België te klein, ” zegt D’haene. “Oké : je bent de hele dag bezig met iets waar je voor leeft. Als je dus je huur kan betalen, als je een boterham hebt en je bent beschut tegen de kou, dan heb je niet veel meer nodig. Maar je hoopt natuurlijk dat het ooit helemaal lukt. “

Van der Hallen : “Met België alleen kun je tijdelijk overleven, niet echt leven. En daarbij kan het ook niet blijven duren omdat je na een paar jaar doodgespeeld bent : je hebt niets opzij kunnen zetten en ’t is over. We moéten naar het buitenland. En dat is veel realistischer niet vanzelfsprekender geworden dan tien jaar geleden : er is dEUS natuurlijk, maar vergeet ook Vaya Con Dios of The Choice of Front 242 niet. Wij hebben een toerneetje in Canada gedaan en in Philadelphia onze cd opgenomen : af en toe zijn we uiteraard plaatselijke groepjes gaan bekijken en geloof me, het niveau ligt niet hoger, meestal zelfs lager. Met alle respekt en zonder pretentieus te willen zijn : ze mogen één hand achter onze rug vastbinden, we spelen ze nog naar huis. Ik heb daar Elastica gezien : fuck them. Misschien zijn ze binnen drie, vier jaar een groep, vandaag is het los zand. “

“Het is vaak een probleem qua management en platenfirma’s, ” zegt D’haene. “Naar het buitenland gaan, betekent altijd een risico en daar hebben die mannen schrik van, omdat ze liever op korte termijn poen pakken. In België verdienen ze geld aan een groepje, in het buitenland moeten ze eerst investeren. En elk land is groter dan België met navenant grotere, risicovolle investeringen. “

“Als een Amerikaanse firma tegen een Belgisch filiaal zegt dat ze een plaat moeten uitbrengen, dan doen de Belgen het, ” zegt Van der Hallen, “maar als een Belgische firma tegen de Amerikaanse moedermaatschappij zegt dat ze een Belgisch bandje moeten releasen, dan zeggen die Amerikanen “sure baby, bye bye” en kijken de andere kant op. ” “De zakelijke kant blijft het tere punt, ” zegt Peleman. “Als je als muzikant luistert naar buitenlandse voorbeelden, dan kun je hen bij manier van spreken de volgende dag kopiëren en naspelen. Qua management is dat onmogelijk. “

It was 10 years ago today

D’Haene ziet een mentaliteitsverandering. “Tien jaar geleden, zelfs vijf jaar geleden, werd je als Belgische groep altijd vergeleken met iemand anders. En de reaktie in het buitenland was dan ook : als ze er in België al niet in geloven, waarom vallen ze er ons dan lastig mee ? “

De dEUS-faktor

“dEUS steekt er met kop en schouders bovenuit, ” zegt Van der Hallen. “Zelfs in Engeland. Ze mogen Oasis en Suede en al hun bullshit houden. “Worst Case Scenario” is een verschrikkelijk goeie plaat, die gelukkig de aandacht heeft gekregen die ze verdient. “

Peleman : “We leven in een tijdperk waarin alle muziek al eens gespeeld is. Dit is de Grote Verzadiging. Die mannen van dEUS zijn goeie vrienden van ons en hun cd is fenomenaal, maar laten we hen in godsnaam niet origineel noemen, want dat zijn ze niet. Niemand is dat nog : de kunst vandaag is zo goed mogelijk te recycleren. Wij proberen dat, Soapstone probeert dat, dEUS is er al een meester in. “

“Omdat hun invloeden zo ruim zijn, ” zegt Van der Hallen, “en ze er een dermate volwassen mix van gemaakt hebben. ” Peleman : “Die gasten beseffen ook waar ze staan. Ze zijn zo pijlsnel omhooggeschoten, dat er maar twee mogelijkheden meer zijn : ofwel gaan ze mondiaal zwaar doorbreken, ofwel vallen ze op hun gezicht en verdwijnen ze. “

Wat kan/zal/moet zijn

“We kunnen dit niet doen tot we 45 zijn, ” zegt Peleman. “Ik kan me niet voorstellen dat ik binnen twintig jaar, helemaal uitgezet en met een kale kop, nog de nummers van “Adrenalin” zal staan spelen. Je kan jezelf natuurlijk wijsmaken dat je dit voor altijd zal doen, maar stel dat er iets gebeurt waardoor we er gewoon mee moeten ophouden, dan staan we alle drie op straat, want geen van ons heeft een diploma. Het enige wat we hebben in het leven, is Ashbury Faith. “

“Als de pers “Adrenalin” slecht ontvangt en het publiek volgt de pers, ” zegt Van der Hallen, “dan hebben we pech gehad, want dan zitten we aan de grond. En dan gaan we aan een lopende band staan. So what ? Niemand kan zeggen dat we de ballen niet hebben gehad om het te proberen. “

“Ambitie, ” vraagt Peleman luidop. “Toen we pubers waren, gingen we naar de Fatal Flowers kijken en zeiden we : stel je voor dat wij op dat podium staan. Hébben we gedaan. Toen we achttien waren, zeiden we : stel je voor, in het buitenland toeren. Hébben we gedaan. Dan was het : stel je voor, een cd maken in Amerika. Hébben we gedaan. The sky is the limit. “

Van der Hallen glimlacht : “Voor mij zou het aanvaardbaar zijn in heel Europa zalen te kunnen volkrijgen à la de Vooruit in Gent. Maar als het overal Vorst-Nationaals zijn, zullen we ook niet klagen. We zijn drie gelukkige mensen, we zijn onze eigen baas, we zijn vrij. Ik ben 22 jaar, ik heb al twee cd’s opgenomen, waarvan een in Amerika : hoeveel gasten kunnen dat zeggen ? “

DILDO WARHEADS De feiten

Dildo Warheads komt uit Mechelen. Bouwjaar : 1991. Een trio : Christophe Coeck (gitaar), Sven Coeck (drums) en Herman Hulsens (bas-zang). Live en op plaat uitgebreid met, onder andere, Kristine Verdonck (zang), Frank Willems (viool) en Yves De Mey (toetsen). Recente opus : “Dildo Warheads”. Genre : “Ik hou van de simpliciteit en de emotie die uit onze muziek voortvloeit, dàt is ons waarmerk, ” zegt Hulsens.

Wat voorafging

“Mijn oom is jarenlang bassist geweest van de BRT Big Band en ook mijn vader was muzikant, ” vertelt Hulsens. “Als kleine jongen werd mij konstant op het hart gedrukt dat ik naar de muziekschool moest gaan. Maar dat wou ik dus nooit. Spélen daarentegen… “

“Omdat Sven en ik ondertussen bezig bleven met The Excessives, hebben we jarenlang gesukkeld met Dildo Warheads. Je kent dat : het ene jaar heb je een paar nummers, het volgende nog enkele. Een demo twee mikro’s, rechtstreeks op DAT die we dan in de kast opborgen en vergaten. Vorig jaar hebben we gezegd : we maken er werk van, we zullen eens kijken wat er gebeurt. En nu zijn de rollen omgekeerd : we hebben ondertussen bijna twintig nieuwe nummers klaar voor The Excessives, maar geen tijd meer om ze op te nemen en trouwens grote vragen over de toekomst van Boom ! Records. Dildo Warheads heeft in kortere tijd meer bereikt dan The Excessives. Dat komt omdat we een en ander geleerd hebben : organizatorisch, financieel, qua ideeën en hoe je die vorm moet geven. We snappen nu bijvoorbeeld dat dingen als hoezen en affiches ook belangrijk zijn. Vroeger was het meer voor de lol : doe jij dat, dan zal ik dat doen. Nu hebben we meer verantwoordelijkheden en dus ook meer verplichtingen. “

De Kollega’s

“Muzikale verwantschap met landgenoten hebben we niet, ” zegt Hulsens. “Geestelijke wel : met Evil Superstars zijn we op toernee geweest, Nemo zijn vrienden. Ik ken de jongens van Noordkaap niet persoonlijk, maar ik hou van de emotie die uit hun muziek spreekt. Groepjes alsSoapstone, Soulwax of Wizards of Ooze zijn goed in wat ze doen, maar mij doen ze niets : ik snap niet waarom je wil teruggaan naar al die oudere genres. Ik ken bijvoorbeeld geen enkele elpee van de Beatles of de Stones. “

Buitenlandse Zaken

“We hebben met The Excessives in Frankrijk en Italië gespeeld. Op zich was dat heel amusant : in busjes slapen, kamperen tijdens day offs, fantastisch. Maar het heeft uiteindelijk niets uitgehaald, ” zegt Hulsens. “Als je territorium groter is, kan je inderdaad meer platen verkopen, maar ik vraag me af of het buitenland écht noodzakelijk is. Kijk, een groep als Fury in the Slaughterhouse speelt in Duitsland ijsstadions vol, maar overal elders heeft niemand ooit van hen gehoord. Koncerten in België zijn sowieso lukratiever voor iedereen. Naar Italië gaan is leuk, maar het betekent ook : 1200 kilometer rijden, autowegentol, hotelonkosten. Ik werk als zelfstandig tourmanager en in die funktie heb ik vaak kontakt met buitenlandse agents. Als je tegen die mannen zegt dat een gemiddelde groep in België vijftig keer optreedt, dan schudden ze ongelovig het hoofd : overexposure. België is wat dat betreft inderdaad een uitzondering : dertig jeugdhuizen, tien grotere zalen en tien festivals en je doet jezelf geen pijn. Maar je kan er natuurlijk niet van leven, zeker niet met drie, vier mensen. Zitten buitenlandse organizatoren op Belgische groepjes te wachten ? Ze zitten te wachten op groepjes die geld in het laatje brengen, maakt niet uit waar ze vandaan komen. “

It was 10 years ago today

“Een paar jaar geleden gaven de majors Soulsisters en De Kreuners kontrakten, ” zegt Hulsens. “Nu hebben ze ook weer oog en oor voor kleinere groepjes, die het nog moeten bewijzen. Maar dat is eigenlijk een logisch gevolg van het feit dat de groepjes zélf veel harder aan hun muziek en hun carrière werken. Vroeger zei iedereen : ach, dit is België, waarom zouden we veel moeite doen ? Die mentaliteit is gelukkig weg. “

De dEUS-faktor

“Ze verdienen het te staan waar ze staan”, vindt Hulsens. “Maar het is jammer dat ze daarvoor een omweg naar Engeland hebben moeten maken. De andere landen staren zich namelijk blind op Engeland en de pers daar bezondigt zich konstant aan hype. De nieuwe mini-cd van dEUS wordt dus, zoals verwacht, al afgebroken door de bladen die de band eerst hebben opgehemeld. Sukses is hoe dan ook vluchtig : de eerste Dildo Warheads-cd is erg goed onthaald, maar de volgende kan neergesabeld worden en dan sta je weer met je voeten op en zelfs in de grond. Vandaar dat wij geen zotte dingen doen : we geven ons werk niét op om een jaar op toernee te gaan. dEUS maakt de juiste muziek op het juiste moment : rock die perfekt de gevoelens reflekteert waar jonge mensen vandaag mee rondlopen. Zoals Smashing Pumpkins in 1991. Het sukses van dEUS zal ongetwijfeld voor veel Belgische bands een aansporing zijn geweest om serieuzer met hun muziek bezig te zijn, maar je moet dat ook weer niet overdrijven : mensen als wij of Ashbury Faith of Nemo hebben dEUS niet nodig gehad om te doen wat we nu doen. “

Wat kan/zal/moet zijn

“We hebben natuurlijk de ambitie om zover mogelijk te geraken, maar we zijn evenzeer realistisch : we hebben 99,9 procent kans om het niet te maken, ” zegt Hulsens. “Wereldwijd 50.000 cd’s verkopen, is een geschenk uit de hemel : je moet dus echt geluk hebben. “

NEMODe feiten

Nemo komt uit Houthalen. Bouwjaar : 1991. Een trio : Peter Houben (zang, gitaar), Bart Gijbels (bas) en Herman Houbrechts (drums, zang). Recente opus : “Popmusics”, een produktie van Frans Hagenaars. Genre : “Wij maken popnummertjes, zowel hard als zacht, zowel snel als traag, ” zegt Houben. Gijbels : “En als kollega’s op school of familieleden het vragen, dan voeg ik er meteen aan toe : maar jullie zullen dat waarschijnlijk toch niet goed vinden. “

Wat voorafging

“Als kind heb ik een beetje piano geleerd, ” vertelt Houben. “Ik heb dat zelfs in een paar groepjes gespeeld, maar toen ik naar Leuven ging studeren, kon ik dat instrument moeilijk meesleuren. Iemand anders in het studentenhuis had een gitaar en die leende ik dan voor in de week : ik wou te allen tijde een beetje lawaai kunnen maken. Ik weet zeker dat als het niets was geworden met Nemo ik nu bij een of ander groepje zat, zonder veel ambitie behalve dan : af en toe lawaai kunnen maken. ” Gijbels : “Ik heb altijd in een groepje willen zitten. ” Houben lacht : “En wij vonden hem zo zielig dat we gezegd hebben dat hij bij ons kon komen. ” “We kennen elkaar al sinds we twaalf zijn, ” zegt Gijbels, “en na de Wankies ben ik erbij gekomen. “

“De Wankies, ” zegt Houben, “was het groepje, onder andere met onze drummer en Remo “Sjamayee” Perotti, dat aan de Rock Rally heeft deelgenomen. We hebben de preselektie niet overleefd, maar er wel plaatselijke naambekendheid aan overgehouden. Dan kwam Nemo, dat we serieus zijn gaan nemen in het vooruitzicht van de Rock Rally ’92, waar we ons derde optreden hebben gespeeld, ons derde. “

“We repeteerden bij de drummer op zolder, maar vanwege burengerucht zijn we daar weggegaan : de buren maakten te veel lawaai, ” zegt Gijbels. “Nu delen we een repetitiekot met de Evil Superstars. Zij spelen in de week, want ze zijn allemaal werkloos. Wij werken, dus doen wij ons ding in het weekend. “

“Onze eerste demo zie ik ook als een mijlpaaltje, niet in het minst omdat we op basis daarvan zijn uitgenodigd voor het New Music Seminar in New York, ” zegt Houben. “Snel daarna tekenden we een kontrakt bij Brinkman en kwam onze eerste cd uit. En toen werd het angstwekkend écht : we hadden iets in onze handen, dat we later aan de kleinkinderen zouden kunnen tonen. “

De Kollega’s

“Ik ken niet veel Belgische groepen, ik zie dus ook weinig verwantschap, ” zegt Houben. “De grote meerderheid situeert zich tussen crossover en gitaarrock ; wij hebben een andere rayon. Waarmee ik niet wil zeggen dat wij het uniekste van het unieke zijn. Met mensen als Evil Superstars delen we wel de mentaliteit : een “doe maar op”-attitude en een lichte afkeer voor grote platenfirma’s. Ook mijn teksten reflekteren dat een beetje : afstandelijkheid, ironie, zelfs cynisme. Trouwens : ik ben een heel beperkte gitarist, ik kan eigenlijk alleen mijn eigen nummertjes spelen en dus alleen maar binnen Nemo of iets gelijkaardigs funktioneren. “

Buitenlandse Zaken

“We zijn eens gaan spelen op het New Music Seminar in New York en we hebben pas een toerneetje gedaan langs de Oostkust, ” zegt Gijbels. “Heeft dat zin ? Ach, we hebben daar ook Amerikaanse groepen zien spelen voor vijftien mensen en weet je wat hun ekskuus is ? “Butwe’re very famous in Belgium. ” Vroeger was Amerika een soort droom, de Grote Plas, hé, maar iedere Belgische band met iets of wat allure gaat daar nu optreden. Het wordt hoog tijd dat Belgen hun bescheidenheid afgooien. Het idee van “het komt uit Amerika, dus is het goed” is bullshit. Natuurlijk is de mentaliteit anders : ze krijgen daar de rockkultuur met de paplepel naar binnen en als het schoolvakantie is, gaan die mannen drie maanden op toernee in een schamel busje op zoek naar Het Kontrakt, ten koste van alles. En die brandende ambitie zie je in België minder. Ginder zijn de voorbeelden van rockers die multimiljonair werden legio. Bij ons veel minder. Om je de verhouding te illustreren : na onze Amerikaanse toernee landde het vliegtuig in Zaventem om twintig voor negen en om twintig over elf moest ik weer les geven. “

“Op termijn heb je een beetje buitenland nodig om te overleven, ” zegt Houben. “Al is het maar de Benelux en een stukje Duitsland. De potentiële markt om het eens met een vies woord te zeggen in Vlaanderen alleen is te klein, zeker als je het Noordkaap-Kreuners-Tien om te Zien-circuit wil vermijden. Ik zou liever wereldwijd relatief onbekend zijn dan in Vlaanderen wereldberoemd. “

De dEUS-faktor

“dEUS heeft deuren opengeschopt, ” zegt Gijbels. “En het aardige is : niet op basis van hype, maar op basis van talent. Ik hoop dat veel bands op de kar springen en de deur verder openstampen. Laten we, wat dat betreft, een voorbeeld nemen aan de Nederlanders : die hebben nooit last van een minderwaardigheidscomplex. Maar zelfs als het allemaal niets wordt, dan nog is er de vaststelling dat Belgische media eindelijk Belgische rock serieus nemen. En dat pakt niemand nog af. Daarnaast heeft dEUS getoond hoe je muziek moet maken : niet proberen iets te imiteren, niet proberen te klinken à la, maar vijf interessante gasten naast elkaar zetten, die allemaal hun inbreng laten hebben en dan te kijken wat eruit voortkomt. De houding van mensen als Lou Barlow of Guided By Voices : kwak het er maar op. “

Wat kan/zal/moet zijn

“Wij proberen het allemaal een beetje vanop een afstand te bekijken, ” zegt Gijbels. “Zo van : zie ons hier staan in New York. Wij zijn ouder dan de rest, dus ook nuchterder. We doen het liever stapje voor stapje. Herman heeft een job, ik heb een job, twee kinderen ook. We doen het niet voor het geld. Weet je hoeveel we hebben overgehouden aan onze trip naar Amerika ? Zesduizend frank. Je kan dus zeggen : dat heeft zichzelf betaald. Dus heb ik dankzij mijn hobby een plaatje gemaakt, ben ik naar Amerika getrokken en is dat een nuloperatie geweest. Ik wil die vrijheid behouden. “

Houben : “We stellen ons eerder de vraag : gaat het niet te snel. Mijn eigen ambitie is niet haalbaar : ik wil eigenlijk het hele jaar door thuis zitten liedjes maken en daarvan kunnen leven. En de groep ? Dat we er alles uithalen wat erin zit, dat het zowel muzikaal als commercieel blijft groeien, dat we in een relatief komfortabele situatie kunnen opnemen en optreden, al is dat tweede ondergeschikt aan het eerste. “

SOAPSTONE De feiten

Soapstone komt uit Gent. Bouwjaar : 1991. Een kwintet : Tom Derie (zanger), Anton Janssens (toetsen), Luc Van den Berghe (bas), Michel Vanneste (gitaar) en Stephen “Staf” Derie (drums). Recente opus : “Nature will provide”, zoals hun debuut geproduceerd door Magic Stick (zie Urban Dance Squad). Genre : “Tijdloze muziek, ” volgens Staf Derie, “althans : daar streven wij naar. Geen hokjesmentaliteit. Klasseer ons maar onder de s. Van Seks en Soapstone. Wij zijn gewoon vijf jonge gasten die hun interpretatie van de blues spelen. “

Wat voorafging

“Ik herinner me nog altijd met veel warmte onze eerste repetities, ” zegt Derie. “Toen Tom er nog niet bij was en Michel en ik eerst een fles whisky naar binnen moesten kappen omdat we het anders niet konden aanhoren. De straatoptredens die we gespeeld hebben als The Kingbees, het bluesgroepke dat aan Soapstone voorafging. Kort Gerockt tijdens de Gentse Feesten. Onze passage op het New Music Seminar in New York : een mijlpaal toch. Een toernee in Spanje, waar we een video van geschoten hebben. “

De Kollega’s

“Je moet je niet te veel aantrekken van de konkurrentie, ” zegt Derie. “En zeker niet van de hard-harder-hardste gitaarlichting. Wij volgen onze eigen weg. In Gent alleen al zijn er ontelbaar veel groepjes. Maar wij hebben wel het geluk gehad dat er een platenfirma is die ons geld heeft willen geven om een cd te maken. Wij zijn daar uiteraard dankbaar voor, maar we denken ook : het moet toch zijn dat ze iets in ons zien en niet in al die andere. We hebben van onze eerste cd in binnen- en buitenland 11.000 stuks verkocht. Iedereen zegt dan : niet slecht. Maar eerlijk gezegd : zelf ben ik daar niet echt onder de indruk van. “

Buitenlandse Zaken

“Wij hebben 7000 cd’s verkocht in België en 4000 in het buitenland, ” zegt Derie. “Het buitenland is dus belangrijk. Anders ben je snel uitgepraat en uitgespeeld. Voor “Nature will provide” spelen we een toerneetje van tien optredens in België, in de zomer doen we enkele festivals en daarna gaan we op Europese toernee. En hopelijk goed voorbereid deze keer, want in het verleden waren het eigenlijk meer blitzkriegs : binnenvallen, nauwelijks promotie, spelen en wég. In Spanje kwamen we toe en de organizator zei meteen : “Ik heb geen tijd gehad om reklame te maken, kun je volgende week niet terugkeren ? ” In Duitsland op toernee gaan daarentegen is een zaligheid : altijd op hotel, altijd lekker eten, altijd goeie geluidsinstallaties. In het gesubsidieerde circuit in Nederland kom je dan weer geregeld in ellendige toestanden terecht. Hoe dan ook : hoe meer we op de baan zijn, hoe beter. Ik ben er trouwens trots op dat ik later tegen mijn kleinkinderen zal kunnen zeggen : ik ben met mijn muziek in New York geraakt. “

Vanneste : “Wij hebben een Nederlandse producer, maar da’s geen garantie voor sukses in Nederland. Oké, men zegt wel eens “dat groepje dat Magic Stick geproduceerd heeft”, maar je moet het uiteindelijk zelf bewijzen. “

“Een producer moet niet mikken op één land, maar op de wereld, ” zegt Derie. “Daarom hebben wij ook de Amerikaan Bob Ludwig gevraagd voor de mastering. Een beetje buitenlandse allure. “

It was 10 years ago today

“Het Gentse groepje Mudgang is de reden geweest waarom ik mijn eerste drumstel heb gekocht, ” zegt Derie. “Hun toenmalige gitarist-zanger is nu onze bassist : de wereld is klein. Ik was altijd in hun buurt te vinden : ik was hun roadie én hun kapstok. “

“Ik heb met hen mijn eerste plaatje opgenomen, ” zegt Vanneste. “Ik was toen dertien. “

Derie : “We hebben daar nooit echt bij stilgestaan, maar dat ritueel van meegaan naar een koncert tijdens het weekend, dat was iets waar we naar uitkeken en iets dat de rest van de week goedmaakte. Eigenlijk is dat nog maar pas voorbij en toch voelt het al aan als een hele andere lichting, de Paranoiacs, de Spanks, de Mudgang. “

“Er is veel veranderd, ” zegt Van den Berghe. “Nu worden er veel hogere normen gesteld, men heeft grotere verwachtingen, je moet niet meer met van die halfslachtige platen afkomen waar wij indertijd wel sukses mee hadden. Wij namen op voor een handvol centen, in belabberde studio’s, zonder visie, meestal ook zonder producer. Professionalisme versus anarchie, dat is het een beetje. In de jaren ’80 hadden wij ook geen rockprogramma’s op televisie waar we live konden spelen. Nu wel : da’s een niet te onderschatten luxe. Ik vrees dat je vandaag niet meer moet aankomen met een sound à la Spanks of Mudgang. Ik hoor trouwens dat de Paranoiacs herbegonnen zijn met punk. Tja. “

De dEUS-faktor

“Eindelijk heeft de Belgische pers eens zijn nek durven uitsteken voor een groep van eigen bodem, ” zegt Derie. “Hoewel ze dat toch maar beginnen doen zijn toen dEUS al in onderhandeling was met Island. Zo van : tiens, d’er is daar een Belgisch groepje dat ze graag horen in Engeland. ” Janssens : “Het sukses van dEUS is een goeie zaak voor ons allemaal. Muzikaal verdienen ze het natuurlijk, met de uitzondering dan van die ellendige piano-solo van mij. Da’s zo’n beetje de enige vlek op die cd. ” “Iedereen die passioneel met zijn muziek bezig is, ” zegt Derie, “verdient het, of het nu Eddy Wally of Eddie Vedder is. “

Wat kan/zal/moet zijn

“De tweede cd is beter dan de eerste, de derde moet nog beter zijn, want dit is onze broodwinning, het énige wat we hebben, ” zegt Derie. “Momenteel zitten we een beetje in een moeilijke situatie : we spelen niet meer in derde klasse, maar we zitten ook nog niet in eerste. We kunnen geen vast werk gaan zoeken, omdat we te veel tijd in de groep moeten steken, maar de groep is nog niet groot genoeg om er écht van te kunnen leven. Het is onze keuze : je kan alleen maar hopen op betere dagen. Ambitie ? Zo lang mogelijk doorgaan. 35 jaar zoals de Rolling Stones. “

Van den Berghe : “Ik denk daar vaak over na. Je kan natuurlijk doorgaan, maar als je blijft aanmodderen, heeft het weinig zin. Moet je de uil uithangen tot je 50 bent ? Ik heb gekozen voor Soapstone en ik ga me er volledig voor inzetten, maar als blijkt dat het nergens toe leidt, dan moet je je niet vastklampen aan een waanidee. “

“Ik was vroeger kroegbaas, ” zegt Derie. “Was dat een gemakkelijker leven ? Ik heb een vrouw en een kind en voor iedereen is het duidelijk : als ik veel weg ben, betekent het dat de zaken goed gaan. Als ik veel thuis zit, gaat het fout en loop ik de muren op. Mijn vrouw weet : this is my job. “

“Ik heb vier jaar aan de lopende band gestaan bij Volvo, ” zegt Van den Berghe. “Ik ga nooit meer terug. Geloof me : dit leven is beter. “

“Adrenalin” van Ashbury Faith is verschenen bij Double T, “Dildo Warheads” van Dildo Warheads bij EMI, “Popmusics” van Nemo bij Brinkman Records en “Nature will provide” van Soapstone bij Liquid Records.

Ashbury Faith : “Op een mooie dag hebben we alles opgegeven voor de muziek. Alles. “

Dildo Warheads : de ambitie om zo ver mogelijk te geraken. “Maar we zijn realistisch. We hebben 99,9 procent kans om het niet te maken. Je moet echt geluk hebben. “

Nemo : “Toen onze eerste cd uitkwam, werd het belangwekkend echt. We hadden iets in handen dat we lateraan de kleinkinderen zouden kunnen tonen. “

Soapstone : “Tijdloze muziek, daar streven we naar. Geen hokjes- mentaliteit. Klasseer ons maar onder de s. Van Seks en Soapstone. “Het zelfbewustzijn van de kollega-musiciis na dEUS, terecht en hopelijk blijvend,aanzienlijk toegenomen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content