Herinnert u zich nog de Britse Yvonne Ridley, journaliste bij een tabloïdkrant, die zich verkleed in een boerka in Talibangebied waagde, tijdens de Afghaanse oorlog? Ze werd ontmaskerd en gevangengenomen door moslimstrijders en kwam pas na maanden vrij, dankzij heel wat diplomatieke druk.

Uitgerekend die mevrouw Ridley kondigde onlangs aan dat ze zich wou bekeren tot de islam. Mevrouw Ridley’s redenen daartoe klinken in mijn oren een beetje kaduuk. Toen ze in haar Afghaanse gevangenis zat, werd ze bezocht door een imam, aan wie ze beloofde de koran te gaan bestuderen als ze ooit vrijkwam. En toen kwam het moment van verlichting: de belegering van de kerk van de geboorte in Nazareth door de Israëli’s. Haar geloof in het christendom ging helemaal onderuit omdat geen van de christelijke kerken dit probeerde te verhinderen. Lood om oud ijzer?

Ik vraag mij af wat mevrouw Ridley denkt als ze de verhalen leest over Amina Lawal en Safia Husseini, de Nigeriaanse vrouwen die tot steniging werden veroordeeld voor wat volgens de sharia overspel is.

En wat zou ze vinden van het feit dat Ayaan Hirsi Ali, een Nederlandse wetenschapster die publiek stelling neemt tegen de vrijheidsbeperking en de achterstelling van moslimvrouwen hier in West-Europa, politiebewaking moet krijgen omdat ze door ‘vrome’ geloofsgenoten met de dood bedreigd wordt? Of wat zegt ze aan de Marokkaans-Nederlandse schrijfster Naima El Bezaz, die openhartig schrijft en spreekt over seks, onderdrukking en dubbele moraal van de Marokkaanse mannen talrijke e-mails krijgt met scheldtirades uit haar gemeenschap.

Of wat zou ze ervan vinden als ze hoorde dat meneer Abou Jahjah senator Fatma Pehlivan en Vlaams volksvertegenwoordiger Fawzia Talaouhi in een veelbekeken televisieuitzending fijntjes uitschold voor évoluées. Het woord évolué betekent in het koloniale jargon zoveel als collaborateur met het heersende regime.

De twee politica zijn hooggeschoold en gedragen zich inderdaad niet langer strikt volgens de leefregels die de conservatieve islam hanteert voor vrouwen. Ze werken wel met een onberekende inzet voor de maatschappelijk integratie van hun landgenoten. Die twee dingen zijn blijkbaar een doorn in het oog van conservatieve moslims.

De Afghaanse Taliban zijn rauwe, ongenuanceerde rabauwen die van hun minachting voor vrouwen geen geheim maken. Mannen als Abou Jahjah zien er zeer beschaafd en verfijnd uit en slagen erin, in de naam van hun God, vrouwen daar te houden waar zij ze willen: thuis en onderdanig. En wie niet horen wil, moet voelen: het is de moslimman volgens de letter van het boek ook geoorloofd zijn moedwillige vrouw te tuchtigen. De jonge vrouwen uit de migrantengroep zijn de best opgeleiden en maatschappelijk het actiefst. Een groep waarop je bijgevolg moeilijker vat krijgt dan op ongeschoolde, gefrustreerde jongens.

Maar meneer Jahjah heeft zeker gelijk als hij beweert dat zijn standpunten over vrouwen- en gezinszaken niet eens zo ver afliggen van die van de conservatiefste christenen in onze samenleving, die zich ophouden in de rechtervleugels van confessionele partijen en in andere rechtse politieke groeperingen.

Niet langer geleden dan de dag na prinsjesdag in Nederland, waarbij de regering naast haar miljoenennota ook een mobiliseringsplan voor het herinvoeren van normen en waarden op tafel legde, manifesteerden zich bij onze noorderburen de meest behoudsgezinde christelijke partijen met de vraag om hun kerken zeer nauw te betrekken bij de op stapel staande actie. Imams en dominees: één front?

Ik denk dat vrouwen en vrouwelijke politica van alle slag hier in West-Europa goed moeten uitkijken in de komende tijden. Andere tijden, waarin zogenaamde normen en waarden wel eens misbruikt kunnen worden om te proberen de klok verder terug te draaien dan vrouwen willen.

TESSA VERMEIREN