Wie jonge kinderen heeft, kreeg afgelopen weekend waarschijnlijk de sint op bezoek. Bij ons mocht de baardige man langskomen, weliswaar onder strikte voorwaarden. Zowel voor zoon als dochter was de afspraak met de kindervriend : één mooi stuk speelgoed. Geen knuffels, want voor hun verzameling pluchen dieren moeten we binnenkort een stapelruimte huren. Er komen ook geen boeken meer bij vooraleer die boekenkast geïnstalleerd is. Over alle rondslingerende prullen, plastic figuurtjes die in chocolade-eieren en Magic-boxen blijken te zitten en gadgets van het eendjeskraam op de kermis, kan ik kort zijn : ze vormen een bedreiging voor mijn geestelijk welzijn. Een fysieke bedreiging ook, want onlangs struikelde ik in de keuken over Bliksem McQueen (voor niet ingewijden : de rode racewagen uit de film Cars). Van de koelkast naar het fornuis kan het bij ons gevaarlijk laveren zijn tussen Clickxconstructies, autokaravanen en een akelig levensechte pop. De uitvinder van de leefkeuken had zeker geen kinderen.

Maar het stopt niet bij de sint. Na hem komt de kerstman en die krijgt hulp van grootouders, meters en peters. Mijn kinderen kunnen er zelf niet aan doen, maar ze zijn ook nog jarig in die periode.

U begrijpt dat ik de cadeautjesmaand in gezonde banen wil leiden.

Op de Britse blog Alpha Mummy ontdekte ik dat ik niet de enige ouder ben die zich belaagd voelt door speelgoed. Onder de titel ” These kids have too many sodding toys” beschrijft Caitlin Moran met veel humor hoe ze, in tegenstelling tot haar echtgenoot, een minimalistische opvatting heeft over speelgoed. Twee poppen en wat tekenpotloden kunnen volstaan. De rest omschrijft ze als westerse decadentie en ze pleit voor meer fantasie. En een minder rommelig huis.

Gewapend met een paar vuilniszakken, plant ze een raid op de speelgoedkast. Maar daar steekt manlief een stokje voor. Echter, als hij even niet oplet, laat Caitlin Moran toch de helft van al dat speelgoed in de kelder verdwijnen. Als test. Om na te gaan of iemand het zou merken. Ze wint de test met glans, want de kinderen noch de vader hebben iets gemist.

Wat een idee ! Met een zelfgenoegzame grijns – de grijns die Moran beschrijft als ze beseft dat ze gelijk heeft – vertel ik het verhaal aan mijn man. Zouden wij dat ook niet doen ? Wat een dom idee ! De temperatuur in de keuken zakt meteen een paar graden en mijn man kijkt me vastbesloten aan. Ik had natuurlijk kunnen weten dat hij van het verzamelaarstype is. Hemden van toen hij een tiener was, hangen nog altijd in de kleerkast. De kinderen hebben aan hem dus een uitstekende advocaat voor hun speelgoedrechten. Dit is zijn deal : voor elke zak speelgoed die ik vul, vult hij een zak met kleren van mij. Ook over al het ‘oud papier’ – mijn over de jaren heen minutieus verzamelde collectie tijdschriften – wil hij zich wel ontfermen, want zou dat geen mooie opruimbeurt zijn ? Ik denk dat ik het risico niet zal nemen.

timesonline. typepad. com/alphamummy trui.moerkerke@knack.be

Trui Moerkerke