Het gonst dezer dagen aan alle kanten over babyboomers. Wij, ik ben geboren in 1949 en hoor er dus zeker bij, zijn de schuld van álles in onze maatschappij. Wij hebben de wereld en het klimaat naar de knoppen geholpen. Het is onze schuld dat onze kinderen en kleinkinderen het straks minder goed zullen hebben, we zijn immers met te velen en we zullen veel te oud worden. Maar dat laatste is niet onze fout, eerder is het te wijten aan de enorme vooruitgang die de geneeskunde heeft geboekt tijdens ons leven. Bovendien zijn we een generatie, hier in Europa toch, die niet werd gedecimeerd door een oorlog.

In welk gaatje wilt u dat we met zijn allen kruipen, wij babyboomers ? Of zullen we en masse verhuizen naar een paar verre, exotische eilanden en daar in soberheid gaan leven van de hemelse dauw ? Onze meestal met hard werken verdiende spaarcentjes achterlatend in een groenfonds, ten behoeve van de jongere generaties ?

Als ik rondom mij kijk, dan ben ik een van de weinigen van mijn leeftijdsgenoten die nog werken. Maar dan voeg ik er ook eerlijk aan toe dat de meesten onder mijn vrienden en kennissen niet uit vrije wil zo vroeg hun job hebben verlaten. Ze zijn met zachte aandrang uit de boot geduwd. Velen van hen hebben daarna hun eigen bedrijfje opgezet om toch nog aan de slag te blijven. Vaak nog steeds voor hun vroegere werkgevers, die nu tegen veel minder geld parttime een beroep doen op hun expertise en ervaring. Terwijl de bulk van het werk verzet wordt door jonge mensen, die minder kosten en vooral minder morren.

Het choqueert mij een jongere vriend te horen zeggen over een collega van mijn leeftijd, die al een beetje aan de kant staat, dat hij toch wel trager is geworden. Maar is dat dan zo erg, dat men met de jaren wat reflectiever met de dingen omgaat, zich niet meer zo opwindt over elk detail, zich niet meer laat opjutten door elke hype ? De combinatie van jeugdige overmoed en oudere aanleg voor reflectie kan toch een mooie balans brengen zowel in het privé als in het professionele leven ? Men heeft het vaak over duurzaamheid, maar op het menselijke vlak zitten er heden ten dage best wat weerhaken aan dat begrip.

Aan de ene kant hebben jongere generaties het knap lastig met die vitale babyboomers die hard gewerkt en dus een beetje gespaard hebben en nu proberen van het leven te genieten. Maar aan de andere kant is er de commercie die ons, babyboomers, een uitbundig consumptiepatroon wil aanmeten. Zij heeft niks liever dan dat we rondspringen als jonge veulens en onze centen in het rond strooien. De enen verwijten ons hedonisme, de anderen willen dat we spenderen.

Ik heb heel hard moeten lachen met een reportage in een nieuw blad dat voor mijn generatie is bedoeld, waarin drie dames van middelbare leeftijd een stapje in de wereld zetten : van restaurant, over café naar discotheek, tot in de vroege morgen. Willen ze nu echt dat we allemaal binnen de kortste keren een hartaanval of een leverziekte kweken ? Dat zijn de gevolgen van zo’n leefpatroon op middelbare leeftijd. Of is dit misschien een complot om ons wat eerder te liquideren ?

Enfin, er blijkt dan toch één ding te zijn dat onze generatie goed heeft gedaan. De politieke macht zal in de nabije toekomst wat beter worden verdeeld dan voorheen. Ik ben blij met de dames Clinton, Royal en Merkel. Niet omdat ze correcter zouden zijn of omdat ze de wereld anders zullen besturen dan hun mannelijke evenknieën. Dat valt allemaal nog af te wachten. Neen, ik ben blij dat het eindelijk wat gewoner is geworden dat ze (bijna) aan de bestuurstafels zitten. Gewoon omdat ze behoren tot die helft van de wereld die tot voor de babyboomgeneratie stilzwijgend en dienend aanwezig was. Het is de verdienste van mijn generatie dat dit is kunnen veranderen.

Tessa blogt !

Van muizen en mensen, op www.knack.beReacties : tessa.vermeiren@knack.be

Tessa Vermeiren