koen fillet

W at zien ballen er toch raar uit, gevangen in een onderbroek. Ik citeer een verslaggever van de Nederlandse Volkskrant. Daarin ging het vorige week over de beveiliging van Schiphol. Ze hebben daar vijftien machines staan waarmee ze passagiers uitkleden. Elektronisch en ongeweten. De verslaggever mocht even meekijken. Het effect schijnt nogal wonderlijk te zijn.

Ik herinner me prepuberale speelplaatsgesprekken waarin jongetjes hun verbeelding de vrije loop lieten over brillen waarmee je door kleren kon kijken. Onze stemme-tjes klonken hoog en ongebroken. Een van ons vermoedde dat zoiets met ultraviolet licht mogelijk moest zijn. X-stralen, dacht een ander, zijn vader werkte in het stedelijke ziekenhuis. Vijfendertig jaar later is die jongensdroom uitgekomen. Het is een nachtmerrie.

Ik kom zelden mijn huis uit. Op Schiphol ben ik slechts één keer geweest. Dat was diep in de jaren tachtig, ik geloof niet dat de technologie toen al zover was dat reizigers virtueel in het kruis gekeken konden worden. De security check was nog handwerk. Ik ben er gerust op, niemand weet hoe mijn ballen – ach laat maar.

Maar jij stapt op vliegtuigen met het gemak waarmee ik de tram neem, Linda. Ga je wel eens via Schiphol ? Wellicht is je daar de vreemde glans in de ogen van de securitymensen opgevallen. Wat nu ? En let op : binnenkort is ook Zaventem niet meer veilig, heel Europa volgt het Nederlandse kijkexperiment met buitengewone interesse . Als het werkt en er is voldoende draagvlak, kan het Europabreed worden ingevoerd, zegt de Volkskrant. Enkel loden ondergoed kan je beschermen.

En passant probeert men ons gerust te stellen. De beelden zijn zwart-wit en negatief. Gezichten worden weggemozaïekt. De computers waarmee de passagiers worden bekeken hebben geen printeruitgang, geen save-functie en geen USB-poort. De kans dat je na je vlucht bloot op het internet terechtkomt, is onbestaande.

Wellicht is het met kijken naar geknelde ballen in onderbroeken precies zoals met werken in een chocoladefabriek : op de duur kun je geen chocolade meer zien of ruiken. Nee, die agenten houden geen wedstrijdje dikste tetten of merkwaardigste penis. Die geeuwen en die kijken op de klok hoelang nog.

koenfillet.blogspot.com

Linda asselbergs

Ha, de X-stralenbril, die ken ik nog. Tientallen teleurgestelde sukkelaars (en lang niet alleen pubers) hebben mij daar ooit over geïnterpelleerd toen ik als jobstudente voor een postorderbedrijf werkte dat dat fopartikel in de aanbieding had. Niet tevreden, geld terug was geen optie. Sliep, sliep uit ! De would-be voyeurs betaalden domweg goedgelovigheidstaks.

Maar nu je erover begint, Koen. Sinds die fatale elfde september is vliegen een stuk zenuwslopender geworden. Vooral vlak na de feiten was de hysterie totaal. Pakten ze in Zaventem mijn mascara en een pincet af. Wat dachten ze daarmee te voorkomen ? Dat ik de piloot een make-over zou geven ? Vorige week had ik weer prijs. Biepen en nog eens biepen toen ik de metaaldetector passeerde. Kwam er een mevrouw met een soort geigerteller aan te pas die mij vervolgens grondig aftastte. Met iets meer arbeidsvreugde dan strikt noodzakelijk, meende ik. Of sloeg mijn verbeelding op hol ? Al die heisa om een metalen knoop.

Bij de tussenlanding op Heathrow moesten ook de schoenen uit. Doorgewinterde versierders zullen het beamen : pak een vrouw haar schoeisel af en ze is volslagen weerloos, mak als een lammetje. En ja, ook in Schiphol ben ik weleens gepasseerd. Vóór ze daar uitkleedmachines hadden weliswaar. Maar wel honden, en dan heb ik het niet over vriendelijke troeteldieren, maar hijgerige, hapgrage Duitse herders, goed voor een instant Schindler’s List-effect. Bij de terugkeer uit Suriname was dat. Terwijl ik dus echt niet deug als bolletjesslikster, ik krijg niet eens fatsoenlijk een aspirine doorgespoeld.

Maar Los Angeles spande de kroon. Vóór ik daar het land in mocht… Wie ik er kende, wat ik er kwam doen en waar precies en hoe lang ? En of ik getrouwd was of single ? En op de koop toe bleken mijn vingerafdrukken niet te kloppen. Hoezo dan niet ? Alsof ik godbetert met de vingerafdrukken van een ander op schok zou zijn. Een dik uur hebben ze mij daar laten antichambreren, Koen, in een zaaltje waar ik de enige witte en de enige vrouw was. Bloot op een beeldscherm, zwart-wit en in negatief ? Vooruit dan maar, als dat de zaak had bespoedigd. Maar loden ondergoed ? Er zijn grenzen Koen, dan blijf ik zoals jij net zo lief op mijn eigen erf.

In deze tweewekelijkse brievencolumn buigen Linda Asselbergs van Weekend Knack en Radio 1-journalist Koen Fillet zich over prangende kwesties.