Nog voor het goed en wel tot me doorgedrongen was dat ze weg was, is Kim Clijsters weer helemaal terug. Speelde onlangs op Centre Court, Wimbledon, exhibitiegewijs de pannen van het nieuwe uitschuifbare dak, in de aanloop naar het echt serieuze werk op een paar WTA-toernooien en de US Open. Ook zevenvoudig Tourwinnaar Lance Armstrong (36 intussen) maakte dit voorjaar zijn zoveelste rentree, zelfs een sleutelbeenbreuk kon hem niet uit de Giro houden.

Zou het kunnen dat de comeback aan een comeback toe is ? Want er komt geen eind aan het lijstje van oude gloriën die opnieuw de schijnwerpers opzoeken. Wacko Jacko, ondanks alarmerende geruchten over zijn gezondheid, de Zweedse popgroep Roxette, en Robbie Williams of all kwieten, ook nog niet zo gek lang uit beeld. Amy Winehouse verrijst zowat om de maand uit de dood en Tina Turner blijft maar beloven dat ze er nu echt mee ophoudt, maar hup, daar staat de helmboswuivende alweer Proud Mary te wezen op dat pneumatische onderstel van haar. Als je niet beter wist, je zou denken dat er een half dozijn Tinaklonen in omloop zijn, terwijl het origineel in één of ander Zwitsers rusthuis aan een infuus hangt.

Wie beweerde er ook alweer dat nostalgie niet meer is wat het was ? In krijgt godbetert niet eens de kans om echt out te zijn alvorens het als de wiedeweerga retro wordt. Was het vroeger allemaal beter ? Ik zou het niet weten, maar de revival van het spaarboekje en de buurtwinkel verraden onmiskenbaar een verlangen naar de zekerheid van preglobalistische tijden, toen wat er aan de andere kant van de wereld gebeurde nog geen bedreiging vormde voor je portemonnee.

Ook weer ab fab : de das. Geen goedkoper middel om enige variatie te brengen in de mannengarderobe. Wie heeft er trouwens behoefte aan casual friday als zijn baan op de tocht staat ? Soms vullen oud en nieuw elkaar wonderwel aan : de laatste generatie gsm’s kunnen niet plat en performant genoeg zijn – je kunt er nog net de was niet mee doen – maar rinkelen doen ze bijwijlen als de zwarte bakelieten bak van weleer, vooral leuk voor wie nooit eerder door dat oergeluid uit zijn slaap gehaald werd, wegens te laat geboren.

Wie wél al wat kilometers op de teller heeft, wordt soms wanhopig van die eeuwige recyclage. De eighties zijn weer helemaal terug, hoorde ik vanmorgen op de radio. “Voor de hoeveelste keer al ?” kreunde ik. Zijn ze eigenlijk ooit gestopt, de eighties ? Waarna Come onEileen van Dexys Midnight Runners over de ontbijttafel buitelde, toora loora tooraloora raye. En nee, dat mocht mij niet vrolijk stemmen. Want gelijk kreeg ik visioenen van al die jarentachtigparafernalia die we opnieuw over ons heen zullen krijgen : big hair, Krystle Carrington-schouderprotheses en jumpsuits, om maar een paar dingen te noemen. En god weet dat ik al gegeven heb : er bestaat zelfs bezwarend beeldmateriaal van mijzelve in zo’n springpak. Daarom mijn smeekbede aan de trendbedenkers van deze wereld : komaan jongens, verzin eens wat nieuws, ik wil niet nog eens als een quasi pompbediende door het leven.

Linda Asselbergs