DEZE TYPISCHE ART-DECOVILLA UIT DE GROENE ANTWERPSE RAND ONDERGING EEN TACTVOLLE RENOVATIE. DE WAT HOEKIGE INTERBELLUMSTIJL KREEG EEN LICHTVOETIGE EN TRANSPARANTE HEDENDAAGSE PENDANT.

Wel meer mensen vragen zich af wat het verschil is tussen art deco en modernisme. Deze woning biedt een perfecte uitleg, want de basis is helemaal art deco, de kubistische bouwstijl van het interbellum, maar de verbouwing en renovatie, door de B-Architecten, is van modernistische inspiratie. Helder versus massief, dat is het min of meer in een notendop.

Na de Eerste Wereldoorlog gingen sommige art-nouveau-architecten, zoals Victor Horta, hun stijl sterk vereenvoudigden. Zo ontstond de art deco. De ene ontwerper hield van een meer neoklassieke aanpak, de andere voelde zich veeleer aangesproken door het rigoureuze modernisme, ook functionalisme genoemd. Deze laatsten hielden van strakke vormen, grote, brede ramen, gomden alle decoratieve accenten weg, en verkozen een lichte, transparante architectuur. Denk maar aan het oeuvre van Rietveld en Le Corbusier.

Architect De Jongh, die dit pand in 1935 liet optrekken, was een man van de strakke art deco. De algemene lijn van het huis is modern, maar de structuur bleef klassiek. De opulente hal kreeg een soort pakketbootstijl mee, met een trapleuning die op de reling van een schip lijkt. De brede ramen zijn wel al een knipoog naar het modernisme van Le Corbusier. Toch blijft dit een klassieke art-decowoning met een massieve, kubistische stijl.

Onlangs werd het pand stijlvol gerenoveerd door de B-Architecten. Ze lieten de basis intact, maar verruimden het achteraan met een transparante aanbouw van modernistische inspiratie. De combinatie van het meer gesloten en intieme hoofdgebouw en de openheid van de aanbouw, werkt perfect. Het nieuwe gedeelte, met een tussenruimte, eetruimte en keuken, is voortreffelijk geïntegreerd in de riante tuin.

VINTAGE DESIGN

Het huis wordt bewoond door interieurstyliste Muriel Verbist en haar gezin. Ze houdt van dit soort huizen, die het midden houden tussen een stadswoning en een landhuis. In de Antwerpse rand werden er tijdens het interbellum zo veel gebouwd. “Het is heerlijk om hier te wonen in het groen en op een fietsafstand van het stadscentrum”, zegt Muriel. Ze houdt ook van oude huizen “met een ziel en wat patina”. “We wilden helemaal geen huis dat af was. Dit pand hebben we meteen gekocht, omdat het in zijn jus zat en niet verprutst was door een renovatie. Te grondig herstelde woningen verliezen snel hun charme.”

Muriel houdt van een sterke architectuur met strakke lijnen en doorzichten. Dat hebben de B-Architecten goed begrepen bij hun verbouwing, want beneden is het doorzicht van de eethoek naar de zithoek vrij indrukwekkend. De tussenruimte herbergt de bibliotheek, met op maat gebouwde muurkasten van afrormosiahout. De zithoek kreeg een met marmer beklede haard, verwijzend naar de prachtige marmeren vensterbanken, die nog origineel zijn.

De eigenares is tuk op vintage design. “Ik heb wel een voorliefde voor de design uit de jaren vijftig en zestig, niet zelden door architecten of beeldhouwers ontworpen”, legt ze uit. In de zithoek staan onder meer oude PK22-zitjes van de Deen Poul Kjaerholm, ware cultobjecten voor designfreaks. De grote ovale eettafel is een klassieker van Eero Saarinen, met daarrond oude draadstoelen van Harry Bertoia.

Beneden is alles vrij strak van stijl en werden eerder rijke materialen aangewend, die passen bij de art-decostijl van de woning. Op één hoog stappen we nog door de slaapkamer van de ouders, waar het bed in een met goudverf beschilderde nis staat. Een klein terras biedt er een prachtig uitzicht over de tuin. Onder het dak is alles bijna wit geschilderd, en is het decor luchtig en speels. Hier gebruikten de B-Architecten onder meer gezandstraalde houtplaat om de kinderkamers te bekleden. Je ontdekt er een dubbele slaaphoek in blitse kleurtjes. Door het contrast tussen boven en beneden, en door het vele licht, baadt deze woning in een opgewekte sfeer.

DOOR PIET SWIMBERGHE – FOTO’S DIANE HENDRIKX