Actrice (40)

:: Antje De Boeck en Rony Verbiest & Trio toeren momenteel met de voorstelling ‘Den Boek’. Meer info over de speeldata : www.den-boek.tk

Zelden ga ik ergens naar op zoek. Veel heeft zich aangediend. Een Stichting Lezen-project, waarvoor ik samenwerkte met Patrick Riguelle, wekte plots interesse uit de muziekwereld. Zo leerde ik accordeonist Rony Verbiest kennen.

Het woord en de muziek moeten elkaar versterken. Ik heb een hemelse schrik om als actrice náást de muzikanten te staan. Dat is me niet boeiend genoeg.

Op de soundtrack van Stille Waters zingen, was als sterven. Ik werd gepusht om me op een terrein te begeven dat ik niet meester was. Ik was als de dood voor het BV-syndroom. Juist die schroom heeft ertoe geleid dat ik nu benaderd word door muzikanten. Ze zien dat ik het serieus neem. Ze maakten me duidelijk dat zingen niets te maken heeft met kunnen, maar met zijn.

Als ik mijn mond opendoe, zwijgt iedereen. Zeggen ze. Hoe harder je roept, hoe minder men luistert. Roepen met je tanden op elkaar, noemt Rony wat ik doe.

Ik dank mijn diepe stem aan een slecht rendement van de lucht die door mijn stembanden passeert. Ik ben het vleesgeworden voorbeeld van een gebrek dat een kracht wordt. ( lacht) Vroeger praatte ik te hoog. Op het conservatorium leerden ze me mijn stem te verlagen. Daardoor nam de druk op mijn stembanden af. Het gekke was : ik voelde me op slag een pak kalmer.

Ik vertel over liefde met klotenin Den Boek. Mijn verhalen gaan niet over de bloemetjes en de bijtjes. Dat ik geen vijftien meer ben, heeft zo zijn voordelen. Ik sta al wat dieper in de Vlaamse klei. Liefde heeft een enorme keerzijde : dat is de realiteit. Je moet jezelf toestaan om te falen. Dat iets niet loopt zoals je wenst, hoeft niet noodzakelijk een teleurstelling te zijn. Dat besef ervaar ik als een geruststelling.

Voor geen geld zou ik weer achttien willen zijn. Met veertig zit ik veel beter in mijn vel. Wat niet wil zeggen dat ik de onrust kwijt ben. Mijn grote droom is een beetje meer zielenrust te vinden. Al maak ik mij minder zorgen om die rusteloosheid dan vroeger.

Ieder optreden is voor mij een denkoefening. Hoe kan het beter ? Al is het moeilijk om jezelf te beoordelen, toch moét je dat doen. Het publiek is vaak te mild.

Ik kom uit een warm nestvan harde werkers. Mijn ouders waren gedreven, maar tegelijk heel huiselijk. Wat ik apprecieerde, was dat mijn twee broers en ik op gelijke voet werden behandeld.

Het is niet eenvoudig een evenwicht te vinden tussen werk en gezin. Na een tournee laad ik mijn batterijen weer op door te genieten van mijn kinderen.

Ik heb nooit iets anders dan onzekerheid gekend. Toen ik op mijn negentiende in het vak stapte, werkte ik vaak met vrijstelling van stempelcontrole. Ik ben gestopt met tobben over die onzekerheid omdat ik weet dat ik handen aan m’n lijf heb. België is een rijk land : in geval van nood kan ik nog altijd in een café gaan tappen.

Intens leven is iets waar ik niet onderuit kan. Waarom ben ik anders op de wereld ? Mijn moeder vindt dat ik minder kieskeurig moet zijn, maar ik kán geen rol aannemen voor het geld. Mijn houding is : give me an offer I can’t refuse. Zeker omdat ik kinderen heb en je tegenwoordig voor steeds minder geld de deur uit moet. Als ik zelf niets heb aan een rol, kan ik evengoed mijn gage meteen aan de babysit geven.

Stille Waters was slopend. Ik moest negen maanden lang op mijn qui-vive zijn. Thematisch was het al niet van de poes, en ik kon niet anders dan mijn werk mee naar huis nemen. Mijn kinderen waren nog klein toen. Voor ik de scènes van de volgende dag kon doornemen, was het halfelf ’s avonds. In die omstandigheden om middernacht je hoofd vrijmaken om te kunnen slapen, is niet evident.

Tekst Peter Van Dyck I Foto Guy Kokken