Tom Naegels is een pretentieloze, vriendelijke kerel. We toeren samen met de literaire voorstelling De Internationale. De meeste van onze teksten gaan over reizen en het buitenland. En nee, de titel is geen politiek statement.

Tom betrekt de actualiteit in zijn werk, ik haast nooit. Ik ben wel geĆ«ngageerd met de wereld en de samenleving bezig, maar vanuit een ander perspectief. Ik benader universele thema’s kleinschalig en individueel.

Onze samenleving is verzuurd. Mensen klagen graag over totaal onbelangrijke dingen, vooral als ze het in wezen goed hebben. Wie veel heeft, kan veel verliezen, en dat maakt ons bang. Bang om gelukkig te zijn.

Tja, het leven, wachten tot je honger hebt en dan lekker eten. Een citaat van cartoonist Gumbah, met wie ik altijd hartelijk moet lachen. Humor is de beste saus voor het leven. Ontzettend lachen om een grap heeft iets metafysisch : het relativeert en overstijgt alle miserie, het maakt het leven op zich weer okƩ. Gebrek aan humor is een spijtige karaktertrek.

Ik hoop dat ik nooit verbitter zoals zovelen. Ik wil me niet opsluiten in mijn eigen chagrijnige wereldje. Dan ben ik op mijn oude dag nog liever een gelukkige bomma die niet het ultieme boek heeft geschreven dan een verbitterde Nobelprijswinnaar. Hoewel een Nobelprijs wel eens een goede remedie tegen verbittering zou kunnen zijn.

Het leven zit vol tegenstrijdigheden. En hoe wijzer je wordt, hoe meer je er ontdekt. Daar valt moeilijk mee om te gaan. Mijn strategie is : niet al te consequent willen zijn. Consequente mensen zijn vaak onuitstaanbaar, omdat ze zo eng denken. En als een politieke partij volstrekt rechtlijnig is qua opvattingen, wordt het gevaarlijk.

Als ik schrijf, wil ik wƩl consequent zijn. Dan moet alles in mijn verhaal perfect kloppen. Misschien is schrijven daarom voor mij een bevrijding : het is een manier om meer greep te krijgen op de tegenstrijdigheden.

Van schrijven raak ik op de duur wel in mezelf gekeerd. Maar eenzaam voel ik me nooit. Ik heb absoluut mijn acht uren per dag alleen nodig. Mijn eigen hoofd bevalt me nog dermate dat ik er lang alleen in kan vertoeven. Maar om niet te veel te vervreemden, doe ik af en toe een nevenproject met andere mensen, zoals met Tom.

Ik volgde een opleiding scenarioschrijven. Maar of dat mijn proza beĆÆnvloed heeft, weet ik niet. Ik hecht wel belang aan de stijl en de opbouw van het verhaal. En het einde wil ik ook snel bepalen. Al zijn er grote schrijvers die beginnen te schrijven en wel zien waar ze uitkomen.

Mijn boeken zijn zeker geen kant-en-klare filmscenario’s. Een scenario moet vooral een duidelijk werkinstrument zijn. In proza hoef ik me niet te bekommeren om het budget en kan ik uitvoeriger gedachten beschrijven. Elk medium heeft zijn spelregels. Dat maakt het zo boeiend.

Een autobiografie zie ik me niet schrijven. Iets vertellen over je leven is Ć©Ć©n ding, daar literatuur van maken iets anders. Als ik schrijf, heb ik net behoefte aan afstand : ik bouw mijn personages op van nul en tracht ze tegelijk psychologisch te ontleden.

Mijn succes is een mix van talent, geluk en toeval. En doorzettingsvermogen. De mediahype rond mijn boeken en persoontje hield me weg van mijn schrijftafel, maar ik heb niet het gevoel dat daardoor veel kostbare tijd verloren ging. Er bestaan ergere dingen dan aandacht krijgen.

Goeie recensies relativeren de slechte. Met exact hetzelfde citaat uit mijn boek werd ik de hemel in geprezen of compleet afgekraakt door journalisten. Dat geeft me het gevoel dat ik vooral mijn eigen koers moet varen.

Ik schrijf werk per werk. Vraag me niet waarheen mijn stijl evolueert. Ooit zou ik wel een heel dik boek willen schrijven. Op zijn minst een magnum opus.

We zullen wel zien. Mijn motto klinkt stom, ik weet het, maar zo bekijk ik het leven. Het is wel goed om plannen te maken en ambitie te hebben, maar je kan toch nooit weten wat er op je afkomt. Laat staan anticiperen op de toekomst.

De schrijvers Annelies Verbeke (30) en Tom Naegels toeren vanaf 23 september met het literaire programma ‘De Internationale’. www.anneliesverbeke.com, www.tomnaegels.be. Vanaf 10 september leest Annelies Verbeke elke zondagavond een stukje proza voor in het Radio1-programma Gulliver.

Door Thijs Demeulemeester / Foto Charlie De Keersmaecker

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content