Ik hoopte altijd dat ik een stadsmens zou zijn, helaas… Na twee jaar Brussel ging ik terug naar het West-Vlaamse Tielt. Ik nam me toen voor om nooit nog voor een baas te werken, nooit meer van negen tot vijf, nooit meer in een kantoor.
Alleen kookboeken verkopen nog. Uitgeverij Lannoo doet het goed dankzij Piet Huysentruyt, en Van Halewijck heeft Jeroen Meus. Ik heb het niet breed, maar ik kan de huur en de rekeningen betalen. Als ik echt in geldnood kom, word ik nog liever postbode of doe ik een interim in een fabriek. Ik heb als student in fabrieken gewerkt, en mijn vader heeft nooit iets anders gedaan.
Met universitaire diploma’s naar een fabriek: voor mijn ouders was dat ondenkbaar. Zij kregen de kans niet om te studeren. Mijn moeder groeide op in een gezin met negen kinderen. Mijn vaders vader is op jonge leeftijd gestorven, mijn vader moest dus wel naar de fabriek. Mijn zus en ik kregen wel de kans om naar de unief te gaan.
Ik heb me bijna letterlijk doodgeblokt uit schrik dat ik het niet zou halen. Tijdens de eerste kandidatuur waren we met vierhonderd en tot mijn grote verrassing werd ik tweede.
Ik mocht in 2010 naast Cees Noote-boomzitten tijdens de uitreiking van de VPRO Bob den Uyl Prijs voor het beste literaire reisboek. Daarvoor was mijn boek Duizend-en-een dromen. Een reis langs de Trans-Iraanse spoorlijn in 2010 genomineerd. Nooteboom kreeg de prijs voor Scheepsberichten. Het was geen schande om van hem te verliezen.
Iran boeide me al heel lang. Mijn afstudeerscriptie in Germaanse taal- en letterkunde ging over Kader Abdolah, de Iraanse schrijver met zijn dikke snor die prachtig Nederlands spreekt en schrijft. Een paar jaar later ben ik Perzisch gaan studeren.
Gesluierd, met lange mouwen en in wijde broeken reisde ik in 2009 door Iran, samen met een fotograaf, om de verkiezingen te verslaan. Iedereen verwachtte een ommezwaai : van een hard regime naar de vrijheid. Het pakte anders uit. Het werd nog strenger.
Mijn plan om drie maanden te blijven, werd herleid tot drie weken. Tragische rellen waren daar de oorzaak van, met als dieptepunt Neda Agha Soltan, die voor het oog van een camera in de borst werd geschoten. Het You Tube-filmpje waarin je haar ziet sterven, is de wereld rondgegaan. De volgende dag werden de fotograaf en ik op het vliegtuig gezet. Alle andere journalisten waren al geëvacueerd.
Ik sta blijkbaar op een zwarte lijst. Ik zou graag terug naar Iran willen, maar ik krijg geen visum meer. De Engelstalige websites waarvoor ik opiniestukken heb geschreven, worden duidelijk op de voet gevolgd in de Brusselse ambassade.
Ook mijn vorige boek, Vurige tong, schopt tegen een heilig huisje. Dat gaat over mijn jeugd op een katholieke school. Een gespleten situatie : mijn moeder is nooit gelovig geweest, maar we moesten wel elke week met mijn vader mee naar de mis.
Na Germaanse taal- en letterkunde volgde Ann De Craemer (31) American Studies. Ze werkte voor de Krant van West-Vlaanderen, De Standaard en De Morgen. Ze schreef ook drie boeken, en won met haar romandebuut De Bronzen Uil Publieksprijs. Sinds begin september ligt ‘ De seingever’in de boekhandel, een vertelling over de wielrennerij, ver van de glamour van het grote geld. Op 9 oktober treedt ze aan in De Slimste Mens op Vier.
DOOR GRIET SCHRAUWEN
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
