Animatie

Toerist zijn, je moet daar een beetje aanleg voor hebben. Geregeld oefenen helpt ook, ondervond ik onlangs lastminutegewijs in Luxor. Een regelrechte vlucht naar Egypte was het. Weg van de grijsheid, de regen, de postfeestdagenblues. En daar lig je dan gelukzalig te wezen op een zonnebed met zicht op de Nijl, al was het maar om even bij te komen van een overdosis Toetmosis, Nefertari en Ramsessen per strekkende meter. Met de nieuwste Anne Tyler op schoot, volgens de achterflap de beste schrijfster ter wereld, bij monde van Nick Hornby, toch ook niet de minste. Maar helaas, dat is buiten het animatieteam gerekend.

Of ik niet gemasseerd wens te worden, wil een voornamelijk uit gel en tribal tattoos samengesteld jongmens weten. Een verleidelijk aanbod, heilzaam voor de spieren, zij het iets minder voor de middelbare gemoedsrust. Dus nee, toch maar niet. Drie bladzijden Anne Tyler verder meldt zich een bleke Russische in een hobbezakkerig beige trainingspak. Binnen tien minuten start het buikdansen. Als er zich voldoende buiken aanbieden tenminste. Ik heb alle begrip voor haar smekende blik, mijn inertie vormt immers een serieuze bedreiging voor haar reden van bestaan. Maar nee, ik ben niet geneigd tot buikdansen met twee spiegel- eieren over easy halverwege mijn spijsverteringskanaal. En al evenmin tot boogschieten, petanque of volleybal spelen, laat staan aquagymmen.

Maar geen respijt, want daar vlijt blonde Kerstin uit München zich al aan de voet van mijn ligbed. “Wie geht ’s heute ?” Met zo’n onverbiddelijke blijheid dat een mens van de weeromstuit naar het oeuvre van Nietzsche zou grijpen. Wie animeert er hier eigenlijk wie, vraag ik me tijdens onze bijna-gesprekjes meermaals af. Wat de leukste plek is waar ik ooit met vakantie was en de onleukste ? Alsof het wie dan ook iets kan schelen. Aan wiens zieke brein is trouwens het idee ontsproten dat toeristen überhaupt geëntertaind moeten worden ? De niet zo gentil uitvinder van de Club Med sans doute. Alsof het hotelleven op zich al niet inspannend genoeg is. Want voor het krieken van de dag moeten de badlakens gespreid worden, op die paar ligbedden die de hele dag schaduwvrij blijven. Waarna we ons bij het ontbijtbuffet van de grill naar het egg station en weer terug reppen, kwestie van één en ander gelijktijdig gaar te hebben en te voorkomen dat die dikke Engelse onze getoaste sneetjes inpikt. Intussen proberen we ook nog die ene kelner te ontlopen die per maaltijd minstens twee keer in onze nek komt blazen. “Iez not me, iez your husband ! Haha, I like to be fun with zie ladie’s. “

En dan hebben we het nog niet over het avondprogramma gehad, met zes Tune- siërs die Lord of the Dance mimeren. In Egypte begot, zonder tapschoenen op een stenen vloer. En daarna is er de Clubdans, een zonderling paringsritueel met vagelijk obscene heupbewegingen waarbij luid “Ahi, ahi” gekreund hoort te worden.

Mag ik bij deze met klem het Museum van Luxor aanbevelen ? Dagelijks open tot 21 uur.

Linda Asselbergs