Vijftig worden is een grote kaap. Voor een vrouw is dat immers het equivalent van menopauze. En menopauze, dat is het verlies van vruchtbaarheid. Ik ben zo ver nog niet, maar voel het wel boven mijn hoofd hangen. Ik droom vaker weg en weet soms plots niet meer waar ik ben. Psychologisch is dit ingrijpender dan ik dacht.

Nu heb ik nog ballen én een werkende baarmoeder, binnenkort verschrompelt al dat vrouwelijk gedoe en blijven enkel nog de ballen over. Ik wil niet zwijgen over de menopauze. Hugo Camps zei me ooit dat ik een stout oud vrouwtje zou worden. Wel, dan is het tijd om te zeggen waarom ik stout ben. Er zijn te veel dingen die niet kloppen.

Ik schreef er een boek over : F*** you – De menopauzemonoloog. En straks wordt het ook een theatervoorstelling. Ik zeg fuck you tegen al wat maar enigszins met macht te maken heeft. Mensen die elkaar iets aandoen, de macht van de kerk, de politiek, van taboes, ik zwijg niet meer.

Het meest vrees ik de verrechtsing. Ik heb te doen met de moslimvrouwen. Wij kunnen hun angst niet wegnemen, dat kan alleen maar door een revolutie die vanuit hen vertrekt. Ik hoorde van de weinige moslimvrouwen die naar De Vaginamonologen kwamen dat hun imam dat zeker niet mocht weten. Moeten we die imams eens niet meer volgen ?

Ik ben vrouw, dus ook feministe. Hoewel dit begrip is vastgekoekt aan enge definities, blijf ik het gebruiken. Vrouwen krijgen nog steeds minder kansen dan mannen, het fysiek geweld tegen vrouwen binnen het gezin neemt toe, rechtse partijen stellen abortus in vraag, vrouwen worden opnieuw naar de haard gepraat.

In mijn tijd was Tiny hét rolmodel : ze zat te borduren aan het raam, was flauw en ongelooflijk huiselijk. Verder was er Barbie… Ik was geen van de twee. Ik las De Rode Ridder.

Dat voorgeschreven gedrag stopt nooit. Nu ik vijftig ben, krijg ik blaadjes voor vijftigplussers, brieven voor allerhande verzekeringen, telkens met foto’s van mensen die klaar zijn met hun leven. Nu al ? Moet ik enkel nog wachten op de grote zeis, of wat ?

Mijn geest werkt nog tegen honderd per uur, maar mijn lichaam volgt niet meer. Dat is een vreemde ervaring. Veel lectuur is daar niet rond. En ook over de behandeling van de menopauze is er zoveel contradictie. Dat is weer niet belangrijk genoeg. De meeste onderzoekers zijn dan ook mannen.

Ik zal alleen iets tegen de fysieke aftakeling ondernemen als ik er psychisch onder lijd. Ik heb al een oogcorrectie gehad, maar probeer de menopauze zonder pillen in te gaan. En als mijn haar egaal grijs is, stop ik met het te verven. Kijk naar Gilda De Bal, dat is toch een schitterende madam.

Ik geniet hoe langer hoe meer van seks, het wordt alleen maar beter. Ik voel ook al iets van de werking van dat zogenaamde grootouderhormoon. Plots vind ik ze allemaal zo schattig, die kindjes.

Hoewel de dood nog ver is, zie ik het einde liggen. Dat maakt me angstig. Ik wil absoluut een excentriek oud vrouwtje worden, met hoedjes en zo. Eentje dat zegt wat ze te zeggen heeft.

Het boek F*** you maakt me kwetsbaar. Maar als sommigen de moed niet hebben om rechtuit te zijn, dan moet ik het maar doen. Wie zo vaak ‘lafaard !’ naar de tv roept als ik, is dat verplicht.

‘F*** you – De menopauzemonoloog’ verschijnt in maart bij Uitgeverij Van Halewyck.

De voorstellingen starten op 8 maart 2005 en zijn in verscheidene theaters te zien tot december 2005.

Weekend Knack nodigt op 8 maart 125 lezers met partner uit in het Antwerpse Fakkeltheater, voor een exclusieve avant-première en een rendez-vous met Ann Nelissen en een aantal vrouwelijke eregasten. Info : p. 89.

Tekst Gretel Van den Broek I Foto Charlie De Keersmaecker