Half maart was burleskeartieste en M.A.C.-ambassadrice Dita Von Teese te gast in Antwerpen. Ze schonk in naam van het cosmeticamerk 30.000 euro aan het Tropisch Instituut, temde een reuzenlipstick, en poseerde voor een exclusieve modeshoot voor Weekend Knack.

Dinsdag 13 maart. Dita Von Teese (34) zit als een wassen beeld in de make-upstoel. Zoals alle mensen die we enkel kennen van op foto of televisie, oogt ze kleiner in het echt, een tikkeltje braaf ook. Meer Heather Renée Sweet uit Michigan dan Dita Von Teese uit Hollywood. Kalm en geconcentreerd laat ze make-upartiesten Dave Stella en Filbur haar frêle gezichtje en ravenzwarte haren omtoveren. Twee uur later staat voor ons een roodgelipte, roomblanke diva, die, terwijl ze haar juwelen afneemt, spontaan vertelt hoe ze eigenaar werd van het met diamanten bezette horloge en de ring van Cartier.

“In het begin van het jaar was ik in Japan om een campagne te shooten voor het lingeriemerk Peach John. ’s Avonds kwam men me ophalen voor een feestje. De vrouw die alles organiseerde, merkte op dat ik geen juwelen droeg. Ik had mijn verlovings- en trouwring sinds mijn echtscheiding niet meer gedragen, en ik moest toegeven dat ik me een beetje naakt voelde zonder. Maar ik had geen juwelen bij me, tijdens die trip. ‘Dan neem je deze maar’, zei de vrouw, en ze haalde een ring van haar eigen met juwelen beladen vingers. Vervolgens maakte ze haar uurwerk los, en maakte het vast aan mijn pols. Weigeren was geen optie.”

Je naakt voelen zonder diamanten, voor een naaktdanseres is dat een opmerkelijke uitspraak.

Strippen als carrière

Dita Von Teese oogst al enkele jaren succes als glamourstripper. Ze luistert chique feestjes op, onder meer wellustig draaiend in een reusachtig martiniglas, met weinig meer om het lijf dan een met stras beklede string en een stel tepelversieringen. Luxemodehuizen als Louis Vuitton en Choppard adoreren haar. Ze is een graag geziene gaste op modedefilés, zowel naast als op de catwalk. In januari liep Dita nog in het haute-couturedefilé van Jean Paul Gaultier. De ontwerper verkleedde zijn modellen in madonna’s en godinnen. De ondeugende stripteaseuse paste wonderwel in de parade van iconen.

Maar wie voorbij de erotische spelletjes van haar burleskeact durft te kijken, ziet een vrijgevochten vrouw, wars van taboes. Vergeet de seksuele allusies van haar imago als Betty Pageachtige stoeipoes, en je ziet Miss America. Dita Von Teese belichaamt een aantrekkelijk deel van de Amerikaanse cultuur : nostalgisch entertainment. Haar ‘kunst’, als je dat zo mag noemen, heet burleske, en is geïnspireerd op de Amerikaanse vaudeville.

Haar levensverhaal leest als een variante op de Amerikaanse droom, maar daarover later meer. Eerst wil ze het over de haute-couturestukken van Christian Dior, Elie Saab en Jean Paul Gaultier hebben, die we speciaal voor haar uit Parijs lieten overkomen. Dita bleek vooral onder de indruk van de antieke accessoires. Ze informeerde meteen naar de prijs, en betreurde dat ze niet te koop waren. De hoofdjuwelen en de metalen beha behoren tot het privéarchief van de eigenaar van het Antwerpse kostuumhuis Baeyens.

“Die zijn zo zeldzaam”, zegt ze bewonderend. “Ze behoorden ongetwijfeld toe aan een exotische danseres van het eind van de achttiende eeuw. Geen enkele normale vrouw zou in die tijd zoiets gedragen hebben.”

U bent een van de weinige sterren die nog steeds haar kleren zelf kiest, en zonder persoonlijke stylist werkt.

Dita Von Teese : Ik heb niets tegen stylisten, maar ik vind het gewoon prettiger zelf contacten te onderhouden met modehuizen. Wat je aantrekt in Hollywood, is vaak een kwestie van politiek. Tegenwoordig laten actrices zich zelfs betalen om een jurk van een bepaalde ontwerper te dragen. Ik probeer me daar ver van af te houden en mijn eigen stijl te bepalen. Op foto’s van me zie je ook dat ik vaak dezelfde jurk, schoenen of handtas draag. Ik hoef niet zonodig elke week het nieuwste van het nieuwste.

Hoe definieert u stijl ?

Stijl is het tegenovergestelde van mode. Stijl gaat niet over de laatste trends, maar over weten wat je goed staat en wat niet.

Iedereen noemt u bij uw artiestennaam Dita. Zijn er nog mensen die u met Heather aanspreken ?

Mijn familie, maar alleen als we onder ons zijn. Tijdens een optreden stelt mijn fiere moeder zich aan iedereen voor als Dita’s moeder. Het is zo’n beetje mijn bijnaam geworden sinds ik begon in de jaren negentig.

U was toen zeventien.

(glimlacht) Wettelijk gezien moet ik achttien zeggen. Overdag werkte ik in een lingeriezaak, ’s nachts als danseres in de nachtclubscene van Los Angeles. Ik heb veel verschillende baantjes gehad.

Hoe reageerden uw ouders op uw opmerkelijke beroepskeuze ?

Mijn moeder heeft me altijd gesteund. Al begreep ze niet altijd wat ik precies deed. Strippen, dansen in nachtclubs, poseren voor fetishfoto’s… Maar ik heb haar karakter, ze wist dat ik het deed omdat ik erin geloofde, en dat ik er niemand mee kwetste, ook mezelf niet. Mijn vader had het er moeilijker mee. Hij dacht altijd dat er niets van me zou komen. Tot ik de cover van Playboy haalde. In Amerika betekent dat heel wat.

Hebt u nog contact met uw ex-collega’s uit die clubs ?

Het zijn mijn beste vrien-dinnen. Sinds ik beroemd ben, heb ik weinig nieuwe vrienden gemaakt. Je weet nooit waarom men je vriend wil zijn. Ik vertrouw vooral de mensen die me door en door kennen, die verder kijken dan de vrouw op het podium.

Vandaag is het geen schande meer om te zeggen dat je in een nachtclub danst. Mensen vinden het cool, maar zo was het niet altijd. Weinig vrouwen kozen er vrijwillig voor om te leven met het stigma van stripper. Ik ontmoette er alleenstaande moeders, jonge meisjes, oudere vrouwen. Maar ook artsen en advocaten. Ik heb lang gedanst met een vrouw die in Zweden een prominente arts was, maar niet als arts mocht werken in Amerika. Strippen was voor velen een manier om aan de kost te komen. Ik heb er fantastische mensen leren kennen.

Uitgaan in korset

U bent erin geslaagd strippen te verheffen tot een kunstvorm.

Voor mij is het geen kunst. Ik heb altijd op deze manier gewerkt. Ik ben in het vak gestapt na mijn allereerste bezoek aan een stripclub. Ik zag zonnebankbruine vrouwen in bikini rond een paal draaien. Dat was het overheersende erotische beeld. Mijn idee was dat niet alle mannen op dit soort vrouw vallen. Ik beschouwde het als een experiment om net het tegengestelde te doen.

Het is ook niet zo dat ik dit imago heb gecreëerd toen ik begon met dansen. Ik ben altijd al een retromeisje geweest, kwam nooit mannelijke aandacht te kort. Waarom zou het dan niet werken op een podium ? Maar ik ben er vooral mee begonnen uit nieuwsgierigheid. Ik wilde weten hoe het voelde om een stripper te zijn.

En ? Hoe voelt het ?

Niet zo vreemd als iedereen denkt. Ik heb mijn hele leven ballet gedanst, stond graag op een podium, vond het leuk om me te verkleden. Dus voor mij is het een vorm van expressie waarin ik al die passies kan verenigen. De naaktheid heeft me nooit afgeschrikt. Ik was het soort meisje dat uitging in een korset, jarretelles, een hoedje, rode lipstick, en weinig meer. Ik vond dat grappig. Bovendien heb ik nooit in een club gewerkt waar je helemaal uit de kleren moest. We gingen niet verder dan lingerie. Het voelt aan als poseren als pin-up, maar dan met beweging.

Wat me er vooral in aantrok, was de mogelijkheid om iets te doen in de richting van de burleske. Als kind was ik al geobsedeerd door geschiedenis van pin-ups. De meisjes op de erotische foto’s uit de jaren 1800 waren ook danseressen. Er is altijd een link geweest tussen de twee.

Voor de modeshoot inspireerden we ons op het iconendefilé van Gaultier waar u in meeliep. Zelf bent u ook een icoon, en niet alleen op modegebied. U hebt een boodschap voor vrouwen.

Ik weet dat sommige mensen het moeilijk hebben met de idee dat een stripper een positieve boodschap heeft voor vrouwen. Toch vind ik dat ik iets te vertellen heb. Ik wil vrouwen aanmoedigen om van zichzelf te houden zoals ze zijn. Ik denk dat ik net daarom zoveel vrouwelijke fans heb. Vrouwen moeten trots zijn op hun eigenheid, in plaats van zich aan te passen aan de heersende schoonheidsidealen. Anderzijds moeten ze weten dat het geen schande is om je met zorg aan de wereld te presenteren. Dat hoeft niet per se op hoge hakken en met rode lippen te zijn. Als je je comfortabel voelt in UGG-boots, ga dan gerust je gang. Maar presenteer jezelf bewust, met overtuiging. Negeer de opmerkingen van anderen. Hoe vaak ik op straat niet te horen krijg dat ik net een vampier lijk, of dat ik dringend in de zon moet gaan liggen… Ik beschouw deze opmerkingen gelukkig als een compliment. Omdat ik mezelf ben, omdat ik ben zoals ik wil zijn.

Welke vrouwen inspireren u ?

De memorabelste vrouwen in de geschiedenis waren voor mij Marlene Dietrich, Greta Garbo, Marilyn Monroe. Dat waren geen natuurlijke, maar gecreëerde schoonheden. Maar wat een glamour straalden ze uit. Je zou Marilyn nooit hebben betrapt terwijl ze met ongewassen haar en in een joggingpak uit Starbucks kwam gewandeld, met een beker koffie in één hand en een sigaret in de andere.

Bent u dan geen slaaf van uw uiterlijk ?

Mijn favoriete citaat komt van Marchesa Casati, een extravagante artieste uit het begin van de twintigste eeuw. Zij zei dat ze zichzelf in een levend kunstwerk wilde omvormen. Haar look was erg sterk. Dat is ook mijn betrachting. Weet je, ik ben maar een klein blond meisje uit Michigan. Maar ik heb een illusie gecreëerd, een uiterlijk dat verwijst naar alles waar ik van houd. Naar de oude films waar ik als kind zo dol op was. Ik wilde geen actrice worden, ik wilde Marlene Dietrich zelf worden. Dat heeft niets met schoonheid of perfectie te maken. Sommige vrouwen vullen de kamer als ze ergens binnenkomen. Niet omdat ze perfect zijn, maar omdat ze fascineren. Als ik een extravagante vrouw zie, maakt me dat nieuwsgierig. En bovenal vind ik dat soort vrouwen erg moedig.

U droomde als kind van beroemd zijn. Intussen hebt u geleerd dat dat ook nadelen heeft. U kunt bijvoorbeeld niet in alle stilte scheiden van uw ex-man, shockrocker Marilyn Manson. Kunt u beroemd zijn nog aanraden ?

Ik heb er zeker geen spijt van. Ik ken veel beroemdheden, en allemaal gaan ze anders om met hun problemen. Ik probeer het leven te nemen zoals het komt, ook de negatieve zaken. Als ik leugens over mezelf lees, kan ik die gemakkelijk naast me neerleggen. Ik ben een optimist, ontdek altijd wel een positieve kant aan wat er gebeurt. Want die is er altijd. Neem nu de echtscheiding. Mensen hebben medelijden met me, maar dat is nergens voor nodig. Omdat ik voel dat ik hier sterker door word, omdat ik zoveel geleerd heb uit deze relatie. Ik kijk vooruit, ben vooral benieuwd naar het volgende hoofdstuk. Want dat is het leven, niet ? Een boek dat je vol schrijft. Er zullen goede hoofdstukken zijn, en slechte, maar ik geloof dat het uiteindelijk een goed boek zal worden. Ik ben per slot van rekening niet de enige vrouw die dit meemaakt, niet ? Daar troost ik mezelf mee. Dat en het besef dat alle mensen van wie ik houd nog leven en in goede gezondheid zijn.

Assistent fotograaf

Jonas Van Schoote / Make-up Dave Stella voor M.A.C. / Haar Philbur bij Touch bij Dominique.

Verkoopinfo p. 91.

Door Cathérine Ongenae I Productie Audrey Heselmans I Foto’s Lalo Gonzalez