Martin Bashir heeft dus weer gescoord. De veeleer middelmatige mediajournalist maakte naam met het interview waarin hij de labiele Diana Spencer de mogelijkheid gaf om haar echtgenoot, de prins van Wales, definitief onderuit te halen. In het prinselijke echtscheidingsgevecht dat door de wereldpers op de voet gevolgd werd, speelde dit interview een belangrijke rol.

Bashir haalt dezer dagen weer het nieuws met een reportage-interview over Michael Jackson en zijn kinderen. Met welke stroop de journalist Jackson heeft overgehaald om camera’s binnen te laten in zijn privé-leven, kan men alleen maar vermoeden. Zeker is dat dit wereldvreemd specimen, een kind gebleven kindster, zich achteraf gepakt voelde. Zo erg dat hij juridische stappen overweegt tegen Bashir. Blijkbaar dacht hij nu eindelijk eens aan de wereld te mogen verklaren hoe zijn leven in mekaar zit. Na de opschudding rond de incidenten in Berlijn, waar Jackson zijn baby over de rand van het balkon had laten bungelen en waar de oudste kinderen aan de hand van hun vader, maar gesluierd, de Tiergarten bezochten, was daar blijkbaar wel aanleiding toe.

Jackson vertelt in de reportage onder andere over zijn bruut van een vader door wie hij zich zijn hele leven misbruikt voelde. En over de jeugd die hij niet heeft gehad, door dat fabuleuze succes van de Jackson Five. Over zijn pyjamaparty’s met kinderen, die hij als heel onschuldig voorstelt. Ofwel heeft hij adviseurs die even wereldvreemd zijn als hij, of die op de een of andere manier voordeel halen bij het exploiteren van het weirdo-imago van hun opdrachtgever. Voor Bashir was het er duidelijk enkel om te doen aan te tonen hoe wackoJacko wel is.

Er kan worden gediscuteerd over het feit of de bedoeling van Michael Jackson met zijn jonge vriendjes zuiver is of niet. De man heeft eerder al een miljoenenregeling getroffen met de ouders van een van zijn vroegere favorietjes om te vermijden dat het tot een rechtszaak kwam. Maar daar gaat het hier uiteindelijk niet om. Wel om de nooit verzadigde nieuwsgierigheid van de televisiekijker en krantenlezer, die gretig wordt aangewakkerd door dit soort kleffe journalistiek.

Michael Jackson, Phil Spector en andere celebrities die compleet door het lint gaan, blijven in de eerste plaats mensen en geen bonte vlinders die met hun vleugels op het vloeipapier moeten worden vastgespeld om dan op televisie of in de krant in alle details te worden bestudeerd en gekeurd. Is het de taak van de pers om gestoorde mensen te kruisigen ?

Ach ja, ze vragen erom, om die overdreven belangstelling, zult u zeggen. Sommigen vragen er inderdaad om. Als onze eigen Jean-Marie Pfaff en de tweewerf bankroete Eddy Planckaert hun leven uit de doeken doen voor de camera’s van de Televisiefabriek, is dat hun eigen keuze. Ze doen dat wetens en willens. Hun kinderen, familie, vrienden zijn ook allicht niet onwetend over de mogelijke gevolgen van dit soort televisieberoemdheid.

Wanneer Kristien Hemmerechts in haar jongste boek, Een jaar als (g)een ander, uit het bed praat, is dat haar zaak. Maar hebben kinderen, familie en vrienden en geliefden erom gevraagd dat de meest intieme details van hun relatie met de auteur worden prijsgegeven ? Ze mogen wel van één ding zeker zijn, de ongebreidelde nieuwsgierigheid van de lezer die haar gelijke alleen heeft in het extreme exhibitionisme van de auteur, garandeert dat het boek bliksemsnel doorstoot naar de kop van de toptien en de auteur allicht een flink inkomen en een vaste plaats in het lezingencircuit garandeert.

Zo wordt de hang naar nog meer weten over wie zich al bloot geeft steeds feller aangewakkerd. Je vraagt je af wie het gekst is : de toeschouwer of de exhibitionist. De laatste heeft er vaak materieel voordeel bij, de eerste teert allicht op het valse gevoel dat je er meer bij hoort als je alles weet over wie denkt dat hij die bekendheid nodig heeft.