Het is heerlijk om halsoverkop verliefd te worden, maar eigenlijk is dat niets meer dan een chemische reactie. Die men uit lijfsbehoud het best onmiddellijk relativeert eens de innocente puberleeftijd voorbij. Wanneer het een mens overkomt, kan immers al snel blijken dat die aantrekkelijke mooie man die er zo wijs uitzag, eigenlijk een soort Peter Pan is, bang voor bindingen en verantwoordelijkheden. Die op het eerste gezicht kwetsbare vrouw is in de grond een manipulerende feeks. De Casanova blijkt een egoïstische sof in bed of het prinsesje demonstreert al bij de eerste intieme ontmoeting een vulgaire woordenschat waar u helemaal op afknapt. Kortom, much ado about nothing… Waarschuwingen van goedmenende toeschouwers zijn vrijwel altijd boter aan de galg. De chemie van de verliefdheid maakt stekeblind.

Ontmoetingen tussen mannen en vrouwen zijn een vorm van roulette. Wie echt op zoek gaat, wordt nog meer geconfronteerd met dat fenomeen. Vraag het maar aan mensen die zich wagen aan dating via het internet, contactadvertenties uitvlooien of vrijgezellenfeestjes frequenteren. En dat zijn echt niet alleen verzuurde, oude vrijgezellen of ontgoochelde, verlaten vrouwen. Je moet al flink gepantserd aan zo’n onderneming beginnen om niet met pijnlijke japen op je ziel en een flinke deuk in je zelfvertrouwen uit zulke avonturen te komen.

Daarover worden boeken geschreven en artikelen gepleegd in alle talen van de wereld. Maar mannen en vrouwen blijven hopen dat het voor hen anders zal zijn. En van die hoop worden steeds opnieuw lucratieve ondernemingen gesmeed. In de States is er weer wat nieuws bedacht: speed dating. De set: een zaal met mannen en vrouwen. Timing: één avond. Aantal ontmoetingen: veertig.

De vrouwen zitten mooi te zijn en wachten. De mannen circuleren. Jagers, ja. Allebei hebben ze een fiche met namen, waarbij ze notities kunnen maken en gunstig of ongunstig aankruisen. Toegelaten duur van de ontmoeting: drie minuten. Er zijn een paar taboes: je mag geen persoonlijke vragen stellen, geen mondeling oordeel vellen en niet vragen naar het beroep of het salaris van de date. Eigenlijk is het dus een vleeskeuring, waarbij het geoefende oog ook via signalen afkomstig van kleding, juwelen, accent en omgangsvormen snel iemand in het juiste laatje kan stoppen.

Aan het eind van de avond legt de organisator alle fiches bij elkaar en krijg je de contactgegevens van de vrouwen of mannen, die jij leuk vond en die jou ook leuk vonden. Van daaruit kun je verder. Natuurlijk mits betaling van een behoorlijke vergoeding.

Het gekke van de geschiedenis is dat deze manier van matchmaking, verder bordurend op de traditie van gearrangeerde huwelijken, bedacht is door een conservatieve joodse groep, die ervoor wil zorgen dat joden meer onder elkaar zouden trouwen en niet met gojim.

Het is eens wat anders dan de Fuse of de Carré. Je hebt op deze manier tenminste de kans om drie minuten met iemand te praten. De wandel- of fietsclub voor vrijgezellen is een alternatief, al is het risico daar natuurlijk behoorlijk hoog dat je, met een rood aangelopen hoofd, er niet op je voordeligst en aantrekkelijkst uitziet, of zo buiten adem bent dat je zelfs niet meer kunt praten.

Je zou speed dating kunnen vergelijken met een wijnproeverij: je nipt aan verschillende glazen alvorens te besluiten wat je zult kopen en in je kelder opslaan. Deze methode van partnerkeuze is niet zo geschikt voor mensen die niet kunnen omgaan met afwijzing. Want je loopt uiteraard het risico om in één avond veertig keer de deur op je neus te krijgen. Pijnlijk.

Het is uitzinnig in welke waagstukken mensen zich storten om toch maar niet alleen te hoeven zijn of blijven. Hoezeer ze bereid zijn hun kwetsbare hart op een schoteltje aan te bieden om verscheurd te worden. In de jungle van de liefde zijn we roekeloze avonturiers.

TESSA VERMEIREN