HairGlow is alles wat binnen Hooverphonic niet kon. Kitsch. Plastic. Eighties. Uptempo. Erover. Er zit een schizofreen kantje aan mij, vrees ik. Ik heb altijd zo in elkaar gezeten : in mijn jeugd luisterde ik naar de derde symfonie van Górecki en het donkere geluid van Dead Can Dance, maar evengoed naar gitaarmuziek van The Pixies en Sonic Youth of de pop van The Human League en The Pet Shop Boys.

Consequent zijn doodt de creativiteit. Je moet vandaag iets durven doen dat je morgen misschien niet meer goed vindt. Je moet durven kruiden met ballen, zoals Peter Goossens zegt. En je mag niet stilstaan bij de mogelijke gevolgen ervan. Als ik met mijn kop tegen de muur loop, zal het vollen bak zijn. Dan zullen er geen remsporen staan. Maar als het lukt, zal het er ook knal op zijn.

Soms is het leuk om te veel chili in je eten te doen. Soms is het ook leuk om teveel kitsch in een plaat te steken. Zoals ik niet graag alle dagen hetzelfde eet, maak ik niet graag elk jaar dezelfde plaat. HairGlow is maar een van de dingen die ik wil doen. Ik heb een psychedelische gitaarplaat klaarliggen, ik wil een plaat maken met een zangeres uit de soul of r&b en het blijft een droom om eens een Franstalige plaat op te nemen.

De eighties zijn mijn jeugd. Pure nostalgie. Maar pas op : ik verdrink niet in die nostalgie. Te gepasten tijde is het geoorloofd, maar ik ben altijd een retrofuturist gebleven. Leg HairGlow naast pakweg The Human League, en je hoort duidelijk dat er toch ook een eigentijds kantje aan zit.

Ik ben een totale perfectionist. Ik heb vijf maanden gemixt om HairGlow perfect te krijgen. Het klinkt allemaal kitsch en bubblegum, maar ik heb dus wel mijn kop gebroken om het zo te krijgen. En daar stopt het niet. Alles moet kloppen : muziek, artwork, kledij. Voor de optredens heeft mijn vriendin Amke exclusieve kostuums ontworpen : witte maatpakken, afgewerkt als trainingen. Het podium is een beetje theater, dan moet je er ook staan met het juiste pakje aan.

Ik volg de mode wel. In mijn kast hangen dingen van Xavier Delcourt, Veronique Branquinho en Dries Van Noten. Ik vind het knap wat Jurgi Persoons deed en Christian Wijnants nu voor vrouwen maakt. Mode moet niet mooi zijn voor mij : het mag zelfs choqueren, zolang het maar uitgesproken is. Maar tegelijk haat ik hoe de mode dingen dicteert. In de jaren negentig had ik te midden van alle olifantenpijpen de grootste moeite om nog een rechte jeans te vinden. Op zo’n moment dank je Levis voor hun 501.

Voor mij is er maar één zonnebril : de Ray Ban Wayfarer. Al sinds ik vijf ben draag ik Ray Bans – ik was allergisch voor de zon, vandaar. Ondertussen heb ik er een stuk of twintig, en ik blijf er nieuwe zoeken. Voor de gemiddelde mens is dat misschien fucked up, maar in mijn ogen valt dat nog mee. Ik ben geen snob. Toch ?

Ik kan loslaten, ja. Ik zit niet gevangen in mijn perfectionisme. Ik weet wanneer ik moet stoppen. Plus : ik ben goed in het triëren van wat belangrijk is en wat niet. Alleen in de essentie ben ik perfectionistisch. Als iemand voor me kookt, moet dat niet perfect zijn : de essentie is dat we een leuke avond en een goed gesprek aan tafel hebben. Tegelijk begrijp ik dat mensen dat verschil niet altijd zien. Neen, ik denk dat het geen sinecure is om met mij te leven.

Het grootste vooroordeel dat mensen over mij hebben ? Dat ik arrogant zou zijn. Ik ben niet arrogant, ik ben zelfzeker. Zeker in Vlaanderen is dat een moeilijke grens. Maar als ik morgen zou beweren dat ik niet goed nummers kan schrijven, dan is dat toch volslagen ridicuul ? Natuurlijk kan ik goed nummers schrijven, anders had ik geen miljoen platen verkocht. Valse bescheidenheid : ik heb er een ongelooflijke hekel aan.

Alex Callier (36) heeft met HairGlow zijn eerste soloplaat uitgebracht. Info : www.myspace.com/hairglow.

Door Geert Zagers / Foto Charlie De Keersmaecker