Een tropische avond in Kerala, Zuid-India. De krekels sjirpen en tussen de palmbomen glinstert de maan op het water… “We willen nog even niet denken aan België en aan daarna.” Jan en Sofie vertrokken iets voor Kerstmis 2007 voor een jaar op wereldreis. Vanuit hun eerste land van bestemming, India, brachten ze eind februari een relaas van hun eerste ervaringen. Inmiddels zijn ze, via Thailand en Cambodja, in Australië beland, waar ze een drietal maanden zullen blijven.

Waarom op wereldreis ?

Sofie : De beslissing viel op een regendag in april 2007. Het idee sluimerde al jaren. Jan was na zijn studies al op wereldreis geweest, ik had hem even bezocht maar dat was te kort. Het leek super om samen een grote trip te maken. Maar zodra je begint te werken schieten de jaren voorbij. Opeens begint iedereen om je heen beslissingen te nemen : een huis, kinderen enz. Wij wilden onze droom waarmaken, vooraleer ons vast te zetten met een dikke hypotheek.

Hoe reageerden ouders en vrienden ?

Ze reageerden wat verrast en sommigen ook emotioneel. Te begrijpen natuurlijk, dat het voor hen extreem hard is om ons te missen (!), maar vrijwel iedereen zei : dat moet je doen. Natuurlijk waren er kritische vragen, vooral over hoe het verder met ons werk zou gaan en wat dat wel zou kosten. Maar de beslissing was genomen. Al was het ook voor ons moeilijk om alles en iedereen achter te laten.

Welke stappen hebben

jullie ondernomen ?

Eerst hebben we het kostenplaatje bekeken. Daarvoor moesten we wel onze bestemmingen kennen. We zijn reisgidsen gaan lezen, met een vaag idee van de landen die we wilden aandoen. Sommige bestemmingen zijn gesneuveld, andere kwamen bovendrijven omdat ze beter uitkwamen met de richting van de reis of wegens de seizoenen. Met de natte vinger hebben we berekend wat een reisdag ter plekke zou kosten, bekeken wat mogelijk was, en zo een definitieve route gekozen. Dan hebben we uitgezocht hoe we het konden combineren met ons werk.

Jan : Sofie moest uitpluizen wat kon in het raam van loopbaanonderbreking. Dat was niet al te moeilijk. Het reclamebureau waar ze werkt was opgetogen over het plan en had alle begrip. Voor mij als zelfstandige was het een dilemma : stoppen met werken of ‘pauze’ nemen. Het beste bleek om voorlopig alles stop te zetten en na een jaar de draad weer op te pikken. Een risico op korte termijn, maar gezien ik een creatieve job heb, is zo’n reis ook een boost. Bedoeling is zoveel mogelijk te zien en tijd te maken voor fotografie, schilderen, lezen, tekenen. Op lange termijn een (creatieve) investering.

Een ander probleem was onze twee katten, Io en Zappa. Een nieuwe thuis vinden voor hen was niet evident. Uiteindelijk is alles op het laatste moment geregeld. Ze wonen nu bij een vriendin in Antwerpen, waar ze wel in de slaapkamer mogen slapen.

Welke route staat op het programma ? Ligt alles vast of laten jullie je leiden door verhalen van andere reizigers onderweg ?

Onze route, zoals die er nu uitziet is : India – Thailand – Cambodja – Australië – Fiji – Nieuw-Zeeland – Frans-Polynesië (Tahiti) – Paaseiland – Peru – Chili – Brazilië. India stond al lang op onze must do-lijst. Thailand en Cambodja lagen in de goede richting. De Angkor Wattempels in Cambodja hadden we al eens nipt moeten laten schieten op een andere reis. Australië wilden we graag opnieuw doen, maar nu grondig. Het is enorm groot, om het echt te zien heb je maanden nodig. We willen er een auto kopen, rondrijden, kamperen, surfen en van het leven genieten in de zon. Een stop op de eilanden van de Stille Oceaan was ook een must. Fiji was een logische keuze gezien ons One World-vliegticket. Na Fiji vliegen we naar Nieuw-Zeeland, waar het dan winter is. Dat is onze enige winterstop. Voor ons, Belgen, misschien een nostalgische retour naar grijze wolken, koele temperaturen en een goede regenbui. Bedoeling is frisse lucht op te doen en te snowboarden in de bergen op het Zuideiland. Een mooi winterintermezzo tussen Fiji en Tahiti. Tahiti is een bonus-stop-over, omdat we via Nieuw-Zeeland naar Paaseiland wilden vliegen, en dat is altijd met stop-over op Tahiti. Maar dat is nu niet de meest irritante reisbestemming ! Hoewel het waarschijnlijk wel de duurste zal zijn. We willen er poisson cru eten, kamperen op een tropisch eiland en surfen.

Paaseiland… is Paaseiland. Zo ver weg van alles en zo intrigerend met die staande beelden, de Moai, dat konden we niet laten voorbijgaan. We blijven er een weekje, ruim voldoende. Misschien wat paardrijden tussen de mysterieuze beelden.

En dan volgt Peru, met het Amazonewoud, de Andes en Machu Picchu. Ook dat stond al langer op onze verlanglijst. We horen er alleen maar goede dingen over. Aan ons om te veri- fiëren of het klopt. Plan is om in het Amazonewoud te trekken en te varen, malaria te vermijden en dan over land af te zakken naar het zuiden via de Andes, misschien via Bolivia, of zelfs Argentinië, we zien wel. Het heeft geen zin een plan halsstarrig te volgen, als iets anders zich spontaan aanbiedt.

Chili heeft zichzelf een beetje opgedrongen, gezien we via Santiago de Chile moesten vliegen om Zuid-Amerika binnen te kunnen vanuit Paaseiland. Maar Chili is uitgegroeid tot een van de bestemmingen waar we misschien wel het meest naar uitkijken : woestijnen, meren, gletsjers en fjorden en de woeste zuidelijke punt van Zuid-Amerika. We eindigen in Rio de Janeiro, Brazilië, waar we vooral een strandvakantie gaan houden, om alles te verteren. Dat zullen we wel kunnen gebruiken voordat we in december terug in Brussel landen.

Het lijkt een strak schema, maar in feite liggen alleen de vliegbestemmingen vast. De data kunnen gratis verschoven worden met een RTW-ticket (Round The World). We zijn flexibel genoeg om ons te laten leiden door het moment, of door verhalen van andere reizigers.

Wij kozen voor een One World-ticket omdat we India en Zuid-Amerika wilden combineren. Voor Zuid-Amerika is de keuze beperkt en is One World de beste formule. Daar kregen we sommige Pacificbestemmingen makkelijk bij (Fiji, Paaseiland, Tahiti), maar moesten we andere laten vallen (oorspronkelijk wilden we de Tonga-eilanden doen).

Info : www.worldticketcenter.nl

en www.oneworld.com

Reizen jullie de hele tijd met zijn tweeën ?

Jan : Grotendeels wel. Behalve als onze interesses net iets te ver uit elkaar liggen, wat eigenlijk niet veel gebeurt. Zo heeft Sofie twee weken een yogacursus gevolgd in de Sivananda Yoga Ashram nabij Trivandrum in het bergachtige binnenland van Kerala. Dat was voor haar een ervaring die ze nooit zal vergeten. Ik heb intussen wat geschilderd en vrienden ontmoet. Je moet elkaar ruimte geven. Als de relatie te rigide is, loop je het risico dat ze breekt. Met een stevige elastiek erin word je weer spontaan naar elkaar toegetrokken. Reizen, zeker zo lang, is vrij intens. Doordat je continu bij elkaar bent, kunnen kleine irritaties te grote proporties aannemen. Af en toe een koffietje alleen, of een apart shoppinguitje kunnen wonderen doen. Natuurlijk zijn we het liefst samen en doen we dat ook zoveel mogelijk.

Hoe lang denken jullie rond te trekken ?

We hebben een jaar uitgetrokken. Maar je weet nooit. Tegenslag met het budget kan ons vroeger thuisbrengen, of – onwaarschijnlijk scenario – misschien hebben we het na zeven maanden wel gehad en willen we terug. De regen in. Weer elke dag werken. En in de file staan… Ander extreem : misschien willen we wel langer wegblijven…

Hoe houden jullie contact met het thuisfront ?

We mailen regelmatig, of proberen te skypen, of posten onze foto’s op het internet of schrijven iets op onze blog.

Wat is de beste tip die jullie onderweg al gekregen hebben ?

Follow the signs. Klinkt misschien zweverig, maar soms lijkt het alsof gebeurtenissen zich op een subtiele manier aandienen. Iemand zegt toevallig iets over een bestemming waar je eigenlijk niet naartoe wil. De volgende dag wordt dat toevallig herhaald door iemand anders, maar je wil er nog steeds niet heen. Tot je de trein mist naar je oorspronkelijke bestemming en via een alternatieve route toch op die plaats terechtkomt, dik tegen je zin. En je hebt er onverwacht de tijd van je leven. Het zijn soms die kleine toevalligheden die je in een bepaalde richting lijken te sturen, die voor mooie plotwendingen zorgen. Het is heel belangrijk om een gezonde freestyle manier van reizen in te bouwen, je te laten leiden door het moment of bepaalde hints. Je kunt toch niet alles plannen.

Mooiste plek ?

Moeilijk te zeggen. Het cliché is de Taj Mahal – dat is een mooie plek – of een of ander strand of tempel. Maar daar heeft niemand wat aan, tenzij de reisbureaus. We proberen die ‘mooie’ plekken te zien, alleen als saus op het gerecht. Voor ons zijn het vooral de ervaringen die bijblijven : uren op een lokale bus met gewone mensen, of avonden tussen de vuurvliegjes en de sterren. Dat is niet gelinkt aan een plek die je moet zien als toerist.

Een plaats die we niet zullen vergeten is Pushkar, een stadje aan een heilig meer, aan de rand van de woestijn in Rajasthan. De eerste plaats waar we echt konden uitrusten van die eerste hectische week in India. India kan soms overweldigend zijn, vooral in het begin. De woestijnzon, het spiegelachtige meer, de uitbarsting van kleuren, de ouderwetse Rajasthansnorren en -tulbanden, kamelen en ghats (heilige plaatsen voor hindoes waar je ritueel kunt baden) waren fantastisch mooi. We zijn er bijna twee weken gebleven.

Varanasi in Utta Pradesh was ook een hoogtepunt. Het is een heilige stad aan de Ganges, waar hindoes komen om te sterven. Sterven in Varanasi betekent voor hen de onmiddellijke verlossing van wedergeboorte. Je ziet overal luidruchtige en kleurrijke dodenprocessies in de nauwe straatjes. De lijken worden gedipt in de Ganges en dan gecremeerd. Het hele leven voltrekt zich aan de oevers van de rivier : kinderen spelen met vliegers, volwassenen komen van overal om ritueel te baden, vrouwen wassen hun kleren, koppeltjes wandelen langs de ghats, oudjes en kreupelen slepen zich voort langs de trappen en langs de mensen die cricket spelen. Honden achtervolgen elkaar, arenden trekken cirkels boven de stad en bedelaars schrapen er hun bestaan bij elkaar. Niets is aan het oog onttrokken in Varanasi, zelfs niet de meest confronterende dingen die wij in het Westen maar al te graag ontkennen. De ‘felste’ indruk : een hond zien knabbelen aan een aangespoeld babylijkje. Baby’s worden niet gecremeerd, maar aan de Ganges ‘geschonken’.

Anderzijds zal ook Arambol in Goa ons bijblijven : stranden, vis, zon, palmbomen en een superrelaxte sfeer. De lightversie van India, maar een perfecte remedie tegen het soms overweldigende Noord-India. Goa varieert van Benidormachtige plaatsen tot kleine hippieplekjes.

Niet te vergeten is ook Orchha. Men noemt het de hidden place en dat intrigeerde ons. Het was er een en al rust. Overal tempels, oude kastelen en verlaten ruïnes. Onze nachtelijke wandeling door die ruïnes, onder de sterren, was magisch.

Spannendste moment ?

Heel apart was Bundi, een dorpje in de woestijn in Rajasthan, gedomineerd door het verlaten, spookachtige fort Taragarh. We hebben er kennisgemaakt met duizenden vleermuizen, een vijandige roofduif met een Hitchcockcomplex en vleermuisman himself. De ruïnes bleken bovendien het territorium van apenbendes te zijn, die bij valavond in grote groepen verzamelen. We waren plots omsingeld door een honderdtal dieren. Op sommige plekken zaten ze vlak boven ons in de takken, op andere blokkeerden ze de weg. Sommige apen volgden ons en sprongen over onze hoofden, van tak naar tak. De plek leek recht uit een griezelverhaal te komen.

Tegenvaller tot nog toe ?

Jaipur, de hoofdstad van Rajasthan. Iets te veel gedoe, te veel ‘ Hello sir, come looking, yes come, cheap price’ naar onze zin. En dat in combinatie met een aantal omstandigheden : vermoeidheid, jetlag en ‘grottige’ hotelletjes. Geen fijne tijd. Voor sommige mensen waarschijnlijk super, wij vonden het shit.

Ruilen jullie spullen met andere wereldreizigers ?

Ja, meestal boeken, of te warm geworden kleren, of een deken of hangmat. Er is een hele Spullenhulp, een ruilhandel out there, tussen reizigers.

Mensen die jullie niet zullen vergeten ?

Een van hen is zeker Michael Cohen, onze gatekeeper voor India. Een ietwat oudere Israëli, heel vredelievend, rustig en open. Heeft al veel gereisd in India en heeft met zachte hand spreekwoordelijke pleisters op onze wonden gelegd toen dat India ons even te veel werd. Zijn ambitie is om in Varanasi te ‘eindigen’. Een speciaal iemand, alsof we hem al jaren kenden. Ook Magdalena uit Zweden zal ons bijblijven : een heel open persoon, een beetje een losgeslagen kanon met een kameleonleven. Verder was er Navjeet uit Canada, die een spiegel was voor Sofie tijdens haar ashramverblijf. En dan nog Geoff en Keren uit Australië, twee speciale vrienden die op miraculeuze wijze altijd tegelijk en in soortgelijke omstandigheden opduiken, hoewel ze verder niets met elkaar te maken hebben. En dat zijn er nog maar enkele. Belangrijker dan toeristische trekpleisters zijn voor ons de ervaringen en de mensen op onze weg. Je leert van hen en je gaat je oude, misschien wel beperkte manier van denken herzien. Je perspectief verbreedt. En misschien wel het belangrijkste : je leeft in het NU. Dat is onbetaalbaar, van een heel andere orde dan een budgetberekening of een career move. De tijd vliegt zo snel. Wij, in het westen lijken altijd bezig om ‘straks’ of ‘na het werk’ of ‘in het weekend’ te leven. Altijd op een ander tijdstip, nooit nu. Het is zalig jezelf tijd te gunnen.

U kunt Jan en Sofies wereldreis volgen op http://sofiejanswonderworld.blogspot.com/