Nee, dit jaar zou ik niet naar de solden gaan. Wegens de recessie, internationaal en meer lokaal in de eigen portemonnee, wegens niks nodig of sterker nog, een kleerkast die onder verregaande textielmoeheid kreunt. Laten we wel wezen, vanaf een bepaalde leeftijd koop je toch telkens weer dezelfde kleren. Ik bedoel maar, hoeveel zwarte jurken kun je in een modaal vrouwenleven verslijten ? Kortom, ik had heel andere plannen voor 3 januari, maar ach, je kunt net zo goed proberen lemmingen te stuiten in hun ren naar de afgrond of gnoes de trek naar de Serengeti afraden. En ja, ik was niet de enige in de ban van consumptiedrift. Crisis of niet, gonzen van opwinding deed het op de Meir en omstreken, alsof er een blijde intrede op til was. Er waren zelfs captatiewagens om de Kermis der IJdelheden als televisienieuws te registreren. Wellicht wordt het ooit een officiële feestdag, de start van de koopjesperiode, de Dag van de Hebzucht, ik zeg maar iets. Veel bekend volk in de winkelende menigte ook : Youp van ’t Hek voor de etalage van Louis, Hilde Uitterlinden en Charles Cornette, ooit van Mistero Buffo, nu bij Massimo Dutti, Jan Decleir bij de afgeprijsde dvd’s in de Fnac. Ja, zo hebben we allemaal onze zwakheden.

Voor een raid op de confectie-industrie waren de omstandigheden anders allesbehalve ideaal. Vrieskou en klerenshoppen, pure ellende geeft dat. Al die Michelinvrouwtjes die laag per laag uitgepakt moesten worden, met eindeloze rijen wachtenden voor de pashokjes tot gevolg. Maar ook grappige beelden : chique jurken boven tot op de knieën afgestroopte jeans of boven bleke winterbenen in dikke wintersokken.

Dan hebben we het nog niet over de mannen gehad. Ongeduldige types die op straat een sigaretje stonden te roken en af en toe een kwaaie blik naar binnen wierpen : “Ben je nu nog niet klaar ?” Mannen met stylistenambities die vrouwlief trots de paarse gedrapeerde jurk voorhielden die ze God weet waar opgediept hadden. En de stille meerderheid die zich lijdzaam op een pluchen zeteltje verschanste, onderling blikken van verstandhouding uitwisselend. Eén pragmatische echtgenoot had een klapstoeltje en zijn krant meegebracht. Zijn lichaamstaal sprak boekdelen : “Ze doet maar, die van ons. Ik heb mijn zaakje mooi voor mekaar.” En ach, de drama’s die zich tussen het textiel afspeelden. De lang begeerde handtas die intussen verkocht bleek. De vrouw die in jóuw Dries Van Noten voor de spiegel stond. “Koest, af, hang dat terug ! Zie je nu echt niet dat je gat walgelijk dik is in die rok ?” En dat allemaal in de naam van de winst. Al dat geld dat we bespaarden met kortingen op kleren die we eigenlijk niet eens nodig hebben : -30 % op één stuk, -50 % op drie. En dus kochten we óók die bloes die perfect zal passen eens we vijf kilo afvallen en de schoenen die we nooit zullen dragen wegens onwezenlijk hoge hakken. Maar één ding staat natuurlijk buiten kijf : een vrouw kan nooit genoeg zwarte jurken hebben.

Linda Asselbergs