Buiten geniet je van de woeste, lege landschappen van de Gard, binnen heerst intimiteit. Achter de gevel richtte luc stryckman een wirwar van gangen en kamertjes in, die je beschermen tegen de zuiderzon. Een verhaal van teruggetrokken levens.

In het dorp Fons-sur-Lussan wonen nog geen tweehonderd zielen, die vroeger bovendien verdeeld waren over een protestantse en een katholieke kerk. Fons ligt immers in de Zuid-Franse Gard, een vrij ruwe en rotsachtige streek waar de hugenoten zich destijds terugtrokken om zich te beschermen tegen de vervolgingen van de Zonnekoning. Daarom ogen de dorpen en de stadjes er sober. Zelfs het nabijgelegen en uitstekend bewaarde Uzès heeft een vrij eenvoudige architectuur. Fons is een gesloten dorp met veel blinde gevels. Dat is precies waar de Gentse interieurdesigner Luc Stryckman van houdt. “Ik loop niet graag in de kijker en wil helemaal niet bekend zijn. Dus vind ik dit huis perfect passen, want de gevels zijn onopvallend en van buitenaf kun je niet eens zien hoe groot het is”, legt hij uit.

Hij ontdekte dit pand enkele jaren terug, toen hij in de streek op vakantie was en per toeval even rondneusde bij een lokale makelaar. “Daar kreeg ik een slechte foto te zien van de voorgevel, die me meteen aantrok. Ik wilde natuurlijk direct gaan kijken, maar dat bleek onmogelijk in de eerste dagen. Dus reed ik zelf naar het dorp en ging aanbellen bij de buren, die een sleutel bleken te hebben. Amper een etmaal later was ik de eigenaar van deze dorpswoning. Let wel, voor het bezoek aan de makelaar dacht ik er helemaal niet aan om hier een huis te kopen. Zo zie je maar dat meestal het toeval je in een avontuur stort.”

Ondertussen bewoont Luc zijn oude dorpswoning al een paar jaar, en werd het pand voor een groot gedeelte gerestaureerd. Volgend jaar begint hij aan de gelijkvloerse verdieping die, zoals veelal in het zuiden, op een gewelfde kelder lijkt. Een ideale plek om af te koelen in de zomer, want in die tijd van het jaar wordt het hier erg warm. Luc betrekt dus de kamers op de eerste en de tweede verdieping, waar ook vroeger werd gewoond.

Ooit was dit de woning van een oude schooljuffrouw. Daarna stond het pand ruim een kwarteeuw leeg. “Daardoor zat het in zijn jus, het was dus niet verknoeid. Alle oude deuren en vloeren waren perfect bewaard. Het zag er ook mysterieus uit, met enkele zonnige kamers en donkere gangen. Het schonk me meteen een gevoel van verrassing”, aldus Luc Stryckman. Het huis werd met zachte hand opgeknapt, zonder grote verbouwingen. Hier en daar werd er een extra gang gecreëerd en kwamen er ook enkele deuren bij om de circulatie te versoepelen. Een klein gedeelte van het dak ruimde de plaats voor een gezellig terras.

“Elke ruimte kreeg een beetje een andere stijl en sfeer”, legt Luc uit. “Ik begon met een kleine kamer in een hoek van het huis, gewijd aan Tatie Danielle, naar de onhebbelijke oude tante uit de gelijknamige Franse film van Etienne Chatiliez, die ging inwonen bij familie en zich met al haar spulletjes omringde. Bij het inrichten werk ik graag rond een ingebeeld personage. In een andere kamer woont er bijvoorbeeld iemand die vroeger een religieuze was, en sommige kleine details herinneren daar nog aan. De Chinese kamer is voor iemand die de wereld heeft afgereisd en nu thuisgekomen is met al zijn souvenirs. Vergeet ook niet dat de mensen vroeger minder vaak op stap gingen dan tegenwoordig. Met al die objecten reisden ze in hun eigen woning de wereld rond.”

Stryckman is een heuse decorbouwer en houdt ontzettend veel van voorwerpen die herinneringen oproepen. Nogal wat objecten koopt hij in de streek. Als interieuront-werper en decorateur is hij ook tuk op diepe kleuren. Voor elke kamer een andere. “Ze zijn zo belangrijk voor een interieur”, stelt hij. “Ik gebruik ze ook om associaties op te roepen. Soms vertrek je van de kleur van een voorwerp om een kamer te schilderen. Dat was het geval in de keuken die turkoois getint is, waar ik normaal niet zo gek op ben. Maar ik vond ze in de gebruikte keramiek terug. Met kleuren reis je ook weer, de tinten van het terras roepen Marokko op. Dit is dan ook de zonnigste plek van het huis. Het zonlicht verdraagt fellere tinten. Beneden zijn de kleuren minder uitbundig en meer mysterieus en ingetogen. Ik hou immers van intimistische interieurs.”

–

Info : www.lucstryckman.com

Door Piet Swimberghe – Foto’s Jan Verlinde

In deze ruwe streek trokken de hugenoten zich terug om te ontsnappen aan vervolgingen.