Geert Zagers (28) observeert en rapporteert vanuit de twilightzone tussen generatie X en Z.

“Regel 1 : Je moet te allen tijde met het gezicht naar beneden liggen, het gelaat uitdrukkingsloos. Regel 2 : Je benen moeten gestrekt blijven, bij elkaar en met de tenen gestrekt. Regel 3 : Je armen moeten tegen je zij blijven, ellebogen en vingers gestrekt. Regel 4 : Je moet duidelijk maken wat je aan het doen bent. Gedecideerd ‘ik ben aan het planken’ zeggen, is de meest geijkte manier.”

Het is niet mijn gewoonte om aandacht te besteden aan over het paard getilde jongerentrends, en al helemaal niet een maand of drie nadat de hype is gaan liggen. Maar één ding blijft me aan planking – en de waslijst daarop geïnspireerde trends – intrigeren : de complete, volstrekte en allesoverheersende absurditeit ervan. Was dit soort complete sillyness tien jaar geleden nog voorbehouden voor Monty Pythonadepten, dan heeft absurditeit plots een wereldwijd publiek gevonden van miljoenen als plank poserende Facebookers.

En de absurditeitsdrang blijft niet beperkt tot planking. Ten bewijze : uw Googlezoekbalk. Tikt u Can je in, dan suggereert Google de aanvulling Can Jesus microwave a burrito ? Begin aan Why can’t en bovenaan volgt de zinsnede Why can’t I own a Canadian ?, How come a levert u How come a cupcake is not a mineral ? op. Mocht u zich afvragen wat erachter zit : het is een spelletje dat al jaren op Google gespeeld wordt. Zoek een bizarre zin, vind op een forum een groep van enkele honderdduizenden gelijkgestemden die de zin net als u in Google intikten, en de algoritmes van Google Trending doen de rest van het werk voor u. Betekenisloze onzin, met absurditeit als voornaamste bestaansreden.

Het summum van absurditeit blijft evenwel selleckwaterfallsandwich.tumblr.com, een reeks gefotoshopte afbeeldingen van – ahum – Tom Selleck, een waterval en een sandwich. Welnu, verrássend hoeveel mensen geïnteresseerd zijn in afbeeldingen van een besnorde Magnum P.I., een waterval en een sandwich. Wat allemaal tot één duidelijke conclusie leidt : absurditeit in de samenleving neemt toe. Meer zelfs : wat jarenlang exclusief weggelegd was voor intellectuelen met een lidkaart van The Ministry of Silly Walks, is plots mainstream geworden.

Toevallig viel ons oog een paar maanden geleden op Michael Foleys The Age of Absurdity. Een geinig, fantastisch geschreven relaas over hoe de moderne tijden ons niet gelukkiger hebben gemaakt, maar paradoxaal zelfs ongelukkiger. Schaamteloos kort door de bocht samengevat op de achterflap : “In een wereld die vraagt om demonstratieve consumptie, explosieve relaties en eeuwige jeugd, vinden we onszelf verscheurd door ontevredenheid en onrust.” Of zoals hij het elders net iets scherper verwoordt : “Is het mogelijk dat een verhongerende Afrikaanse boer minder het gevoel heeft dat hem onrecht wordt aangedaan dan een westerse man van middelbare leeftijd die door zijn vrouw de geneugten van fellatio ontzegd wordt ?” Zijn punt : we leven in de meest absurde tijd in de geschiedenis. Zijn oplossing : de absurditeit niet alleen accepteren, maar ook omarmen. De internetgeneratie had dat al veel langer door. Plankers : het zijn gewoon de moderne Sisyphussen.

Geert Zagers