Tijl Eyckerman

Op zich betekent het niet veel voor mij, dat getal 50. Niet in de zin van: nu ben ik over de helft, nu begin ik aan mijn pensioen te denken. Het leesbrilletje is minder leuk, ja. Als er al een cruciale leeftijd zou zijn, dan was dat voor mij 38. Ik heb altijd veel aan sport gedaan en toen voelde ik voor het eerst dat het niet meer zo vlot ging.

Er was ook iets anders. Ik sta in het onderwijs en besefte toen ineens dat die 18-jarigen die daar voor mij zaten eigenlijk mijn zonen en dochters konden zijn, dat ik me niet meer kon wijsmaken erbij te horen. Die omschakeling was niet zwaar, gewoon een volgende fase, maar door het toenemende leeftijdsverschil vergroot die afstand wel elk jaar. Mijn dochter is nu 16. Het is nu aan haar en haar generatiegenoten om iets van die jeugdfase te maken. Ze doen dat trouwens goed, en ik ben ook trots op haar, zoals ik het ook tof vind om via mijn job betrokken te blijven bij de bewegingen in de jongerenwereld.

Van de beslissing om te stoppen met mijn architectenpraktijk heb ik niet echt spijt gehad. Soms denk ik aan de uitspraak van de Japanse architect Tadao Ando: ‘Een architect heeft zijn werk goed gedaan als hij de mensen aan het denken zet.’ Ik doe dat niet door te bouwen, maar via mijn studenten.

Ik denk ook dat de grote ambities minder belangrijk worden, en de haast om alles te zien veranderen. Ik vraag me nu meer af waar het allemaal toe dient, wat ik er wil uithalen, wie er beter van wordt. Vroeger wou ik in een vliegtuig stappen om ‘iets’ te gaan doen in de Derde Wereld. Nu heb ik geaccepteerd dat anderen daar misschien beter voor opgeleid zijn, dat het hoe ook zeer langzaam zal gaan en dat alle druppels helpen. Ook de bewustmaking van jongeren: als ik ze eenmaal kan aanzetten tot kritisch nadenken, kunnen ze niet meer terug. Althans, dat hoop ik.

Misschien heeft het leven op het eerste gezicht geen zin, maar je kunt er altijd zelf Ć©Ć©n aan geven. Je eigen weg in de chaos zoeken, zonder richtlijnen van bovenaf. En dat heeft wel zin, want wat je doet, waar je enthousiast over bent of je voor inzet, heeft zijn effect op wie nĆ” jou komt. Een dochter bijvoorbeeld. Niet dat ze het daarom zomaar moet geloven, liever niet zelfs.

Toen ik indertijd De ondraaglijke lichtheid van het bestaan zag, naar het boek van Kundera, vond ik het moeilijk te begrijpen dat de dood van een hondje als even belangrijk werd voorgesteld als de Praagse lente. Nu heb ik geleerd dat de zogenaamde lichtheid van het bestaan, de kleine dingen om je heen, op een andere manier even belangrijk kunnen zijn als grote politieke gebeurtenissen waar je niet rechtstreeks bij betrokken bent.

Met het ouder worden ben ik meer gaan begrijpen, in alle betekenissen van het woord: de dingen beter doorzien, maar ook meer begrip kunnen opbrengen voor de ideeĆ«n en gedragingen van anderen. Niet dat mijn scepsis verdwenen is. Ken je dat liedje van Jean Gabin waarin hij over de opeenvolgende levensmomenten zingt: ‘Je sais, je sais…’, en eindigt met ‘maintenant je sais que je ne saurais jamais’? Ik vind het overigens een prettig gevoel nog altijd bezig te zijn met leren. Een beetje als op reis zijn, maar dan zonder me te verplaatsen. Maar het is minder rusteloos en gejaagd dan vroeger. Dat laatste geldt ook op emotioneel vlak. Ik heb nu twee jaar een nieuwe relatie en daarin ben ik ook begrijpender dan toen ik jonger was. Ik zie wanneer ze haar best doet, er zijn geen gevechtjes over wie de baas is, problemen worden faits divers om samen op te lossen. Niet dat het de meest voor de hand liggende relatie is: zij komt uit Parijs en heeft oosterse roots. Door haar ben ik andere dingen gaan lezen, andere tentoonstellingen gaan zien, mijn Frans aan het bijschaven. Misschien verhuizen we wel naar Brussel. Ik vind het boeiend.

Erger ik mij ook soms aan dingen? Ja, maar de ergernissen zijn latenter dan vroeger. Ik vind het bijvoorbeeld erg dat de inhoud steeds meer moet wijken voor vlot yuppiegedoe, voor uiterlijke vorm en winstbejag. Door de nieuwe technologie is de wereld opengegaan, er is steeds meer en snellere informatie, maar als je bij wilt blijven, ben je zowat gedwongen tot oppervlakkigheid. Of specialiseren en zoveel mogelijk non-informatie buitenhouden. Het algemene klimaat is toch wel harder en commerciĆ«ler geworden. Was het een dertigtal jaar geleden echt romantischer, of ben ik gewoon bijna 50?”

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content