Tony Leduc

Ik had door dat mijn vriendin iets aan het organiseren was. Toevallig vond ik tussen een stapel papieren een lijst met telefoonnumers. Maar de timing, enkele dagen voor mijn 40ste verjaardag, heeft me toch nog verrast. Het is een zwaar feestje geworden. ’s Anderendaags was ik een zombie en dat is net het verschil met tien jaar geleden.

Op dat feest moest ik natuurlijk een speech geven. Ik heb gezegd dat ik het een beetje anders zou aanpakken. Ik wil opnieuw wat rommelen en al eens iets nieuws doen. En kijk, op mijn verjaardag zelf, het leek wel symbolisch, kreeg ik het contract binnen voor een job die niets met culinaire fotografie te maken heeft: opnamen voor een eenakter van Dimitri Leue voor theater Bronx.

Ik heb niet speciaal uitgekeken naar mijn 40ste verjaardag. Maar onvermijdelijk vraag je je een aantal zaken af. Dat deed ik tien jaar geleden ook. Evidente vragen: waar ben ik mee bezig, ben ik goed bezig en vind ik het nog altijd leuk? Soms brengen zo’n vragen me even van mijn stuk. Maar eigenlijk is het altijd goed afgelopen. Ik beschouw de periode van net voor mijn 30ste tot nu als de tofste uit mijn leven. Ik heb onwaarschijnlijk veel meegemaakt, zowel privé als in mijn job.

Ik zou voor geen geld weer 25 willen zijn. Ik was echt een snul. Hoe gaat dat? Je komt net van school af en je probeert van alles. En niet op een toffe manier. Ik wilde het liefst meteen de grootste jobs. Als dat niet lukte, werd ik kwaad en onrustig. Ambitieus? Ja, maar ambitieuze mensen zijn niet gezellig. Met de jaren heb ik gas teruggenomen. Ik heb leren los te laten en dan lukken de dingen als vanzelf beter. Natuurlijk, je moet je plaats veroveren en in deze job is dat best stresserend. Of je doet mee, of je valt ernaast. Als dertiger kom je erachter wat het wordt.

Ik had op voorhand niet durven denken of dromen dat het zo zou lopen. Je foto’s verschijnen in één magazine, dan in een tweede, dan volgt een boek enzovoort. Momenteel heb ik te veel werk. Dat is een ongelooflijke luxe, ik kan kiezen. Maar ik besef dat men mij morgen beu kan zijn, dat mensen op een dag genoeg foto’s van Leduc gezien hebben. Ik ben niet bang voor die dag. Ik denk dat ik inventief genoeg ben om me snel te herpakken. Mijn vriendin opent binnenkort een soepzaak. Ik help haar in de aanloopfase en dat doe ik zeer graag. Dat is weer totaal iets anders.

Of misschien vind ik dan tijd voor die ene droom die ik nog wil realiseren: een vliegdiploma halen. Ik ben er ooit aan begonnen, maar moest stoppen wegens tijdgebrek. Ik heb daar geen leeftijd op geplakt, maar de cursus ligt klaar. We zien wel.

Leeftijd vind ik zeer relatief. Heb ik iets prettigs gedaan, dan voel ik me 25. Heb ik na een opnamedag een pijnlijke rug of heb ik thuis ambras, dan voel ik me wel 60. Nee, een echte mijlpaal was die dag dat ik vader werd. Daar kun je gewoon niet tussenuit. De clichés kloppen, dat heeft bij mij ook een scherp verantwoordelijkheidsgevoel naar boven gehaald. Je denkt beter na voor je iets doet. Zelfs over dingen die niets met de kinderen te maken hebben. Ik ga niet meer een hele nacht fuiven om dan ’s morgens met een houten kop op een vergadering met klanten te verschijnen.

Mijn zonen zijn nu 10 en 9. Behalve hun vader probeer ik ook een vriend te zijn. Zo’n relatie geeft veel voldoening. De weekends en de vakanties die ze bij mij doorbrengen, blokkeer ik volledig voor hen. Het gaat echt goed zo.

Het enige nadeel van ouder worden, is dat je lichaam niet meer aanvaardt dat je al te zot doet. Help, ik klink nu als een oude vent. Maar mag ik iedereen erop wijzen dat ik geen dikke buik heb! Ik ben geen sportman, maar ik probeer elke week te squashen. Enfin, een uurtje squash en enkele uren après-squash. En toch, als ik een paar weken oversla, moet ik het daarna zwaar ontgelden, veel meer dan vroeger.

Fysiek ouder worden schrikt mij niet af. Hout vasthouden, maar ik ben nog nooit in het ziekenhuis beland. En voor de rest: er wordt toch gezegd dat mannen alleen knapper worden met de jaren? Er is dus nog hoop.”

Trui Moerkerke