31

Redactie Knack

21-03-2006, 23:00 Bijgewerkt op: 07-12-2020, 22:19

Over enkele dagen nam ik exact een jaar geleden de kaap van de dertig. Een hele gebeurtenis werd het toen genoemd, al bleek dat wel mee te vallen. Op de bewuste avond vertoefde ik in het gezelschap van vrienden, en verder stelde ik me er niet zoveel bij voor.

In de voorbije twaalf maanden is er echter wel iets veranderd. Ik betrap mezelf erop dat ik aandachtiger naar leeftijdsgenoten kijk, naar mannen vooral. Soms herken ik hun trekken bij mezelf, vaak ook niet. We hebben allemaal onze eigen manier van leven, onze eigen stijl en ideeën, en zo hoort het ook. Het spookbeeld van de couch potato, daar zijn we allemaal allergisch aan. Een buikje of een al te huiselijk gezinsleven, daar huiveren we voor, en het zit nog steeds wat ongemakkelijk als we met meneer aangesproken worden. Jongens worden mannen, maar onze wilde haren verliezen we niet voor die grijs zijn. En dan nog. Gerard Mulder (pagina 96) kan ervan meespreken.

“Dat gaat jullie niet goed af, ouder worden”, zei een vriendin me laatst. Je zou voor minder : de laatste jaren is over mannen zoveel gezegd en geschreven dat de groeipijnen van een jonge snaak er in het niet bij verzinken. We moesten het vaderschap en de carrière herdenken, een abonnement op de sportschool nemen, de mode volgen om geïnformeerd aan de solden te beginnen. Het verlanglijstje groeide gestaag.

De nieuwste hype, de überseksueel (pagina 90), zuigt een nieuw puntje aan dat eisenpakket : mannelijk maar niet macho, vrouwelijk maar niet verwijfd, doortastend maar gevoelig… Erg duidelijk is het niet wat er van de moderne man verwacht wordt. Ook in Hollywood vindt die al een tijdje geen soelaas : The Constant Gardener, Brokeback Mountain, Lost in Translation, American Beauty, zelfs actiehelden of slechteriken als Matt Dillon in Crash zijn tegenwoordig gelaagde, zoekende en twijfelende types. Is het gek dan dat sommigen liever vasthouden aan de knul die ze nog niet zo lang geleden waren ? Dat we liever gast, mec of guy genoemd worden dan man ? Dat snappen we tenminste. Of om het met Alexander McQueen (pagina 81) te zeggen : we laten ons niet graag dicteren.

Nochtans kwam de grootste interesse voor de zaak tot nog toe van de andere sekse, van vrouwen. Zo waren het in hoofdzaak feministen van de tweede en de derde golf die gender op de culturele, wetenschappelijke en politieke agenda plaatsten. Het is ook in die hoek dat de überseksueel ontstond : Marian Salzam, de Amerikaanse trendgoeroe die de term uitvond, is een veertigjarige zakenvrouw voor wie mannen niet snel genoeg hun eigen ‘feministische’ golf kunnen organiseren. Maar als mannen zelf zich over hun rol en de verwachtingen ter zake buigen, is het resultaat vaak heel wat minder ambitieus : geoefende lezers van mannenbladen kunnen hun partner ondertussen in tien seconden tot extase brengen, en ook in de rayon psychologie van de boekhandel zijn de kooktips nooit veraf.

Niet dat al dat gepraat en geschrijf over mannen geen nut heeft. Het is weinig verhelderend, maar net daarom levert het wat op, suggereert communicatiewetenschapper en genderspecialiste Sofie Van Bauwel verderop in dit nummer : “Alles wat een zwart-witverhaal vermijdt, is welkom.” Meer zelfs, we moeten ze toejuichen, al die vrouwen die ons op onze sterktes en gebreken wijzen en mannen in steeds weer nieuwe seksuelen verdelen. Want al verliezen we er dan het noorden bij, met elke ‘nieuwe man’ wordt het ideaalbeeld steeds waziger. Het wordt, net als de überseksueel en de mode die voor hem gemaakt wordt (pagina 47 en 101), een beetje van alles wat. Niet te nemen of te laten, maar een optiepakket dat naargelang de situatie aangesproken kan worden. Zodat jongens uiteindelijk zelf kunnen beslissen welke dertiger ze worden, of niet.

Laat ze dus maar komen dames, uw bevindingen en verlanglijstjes, uw droomtypes. Over de vermeende identiteitscrisis van de man moet u zich geen zorgen maken. U houdt ons eeuwig jong.