In 1973 zette ontwerpster Gabriele Hecke haar eerste stappen in de modewereld, meer bepaald bij Strehle, een Duits familiebedrijfje. Dertig jaar later mag ze zich mevrouw Strehle noemen en belichaamt ze Strenesse, een label dat staat voor sobere klasse.

Het verhaal van Strenesse leest als een romantisch sprookje. Hij wil concertpianist worden, maar kiest uiteindelijk toch voor een economische studie om later het familiebedrijf Strehle over te nemen. Zij is een ambitieuze studente aan de Münchener Meisterschule für Mode die in 1973 bij hem solliciteert. Gerd Strehle ziet wel potentieel in de mooie, jonge GabrieleHecke. Het bedrijf maakt in die tijd degelijke jassen, maar hij begrijpt dat het tijd is voor verjonging en creëert Strenesse, een samenvoeging van Strehle en jeunesse. Zij ambieert een volledige lijn, een moderne collectie met hoogkwalitatieve materialen, voor jonge vrouwen als zijzelf. Dertig jaar later staan ze samen aan het hoofd van succesvolle multinational. Zij is verantwoordelijk voor het design, hij voor het imago en de financiën. Het lijkt wel een episode uit de The Bold and the Beautiful, zij als Brooke en hij als Ridge. Alleen zijn hun creaties veel mooier, praten ze sneller en staan ze met beide voeten op de grond.

Die realiteitszin heeft hun geen windeieren gelegd. In het begin van de jaren negentig is het regionaal modebedrijfje van weleer uitgegroeid tot een internationaal merk met negenhonderd verdeelpunten in 31 landen. Zoals Armani voor Alitalia ontwerpt Strenesse de uniformen voor Lufthansa. Langzaam maar zeker krijgt het merk een modieus imago, onder meer dankzij de stijlvolle campagnes waarvoor een beroep wordt gedaan op topfotografen als Ellen von Unwerth en Jürgen Teller. Zowel Christy Turlington, als Shalom en Linda Evangelista hebben de Strenesse-vrouw belichaamd. Enige voorwaarde : ze mochten niet blond zijn. Zo wou Gabriele Evangelista pas boeken nadat die afscheid had genomen van haar platina Marilyn Monroe-kopje. De eeuwige concurrentiestrijd tussen brunettes en blondines ? Hoe ook, Gabriele heeft nooit ontkend dat de Strenesse-vrouw heel verwant is met haarzelf.

Geen barbies, geen glamour

Mijn ontmoeting met de ontwerpster bevestigt die stelling. Ik heb met haar afgesproken in de nieuwe showroom in Milaan, één dag na het defilé. Voor mij zit een tengere, maar weliswaar zelfbewuste vrouw. Ze heeft een griepje, ze kucht en niest, maar is vastbesloten om het beloofde interview te laten doorgaan. Haar voorkomen is eenvoudig. Gekleed in het zwart, haar grijzende haren strak naar achteren gekamd. Geen spoortje make-up om wallen of rimpels te camoufleren, geen kleurshampoo om 53 jaar levenservaring te verhullen. What you see is what you get.

Franjes en frullen zijn aan Gabriele Strehle niet besteed. Ze heeft van understatement een kunst gemaakt. Strenesse staat voor strakke lijnen, een sober kleurenpalet en hoogwaardige materialen. “Mode mag geen uitroepteken zijn, maar onderlijnt bepaalde fysieke en emotionele eigenschappen,” luidt het. Een nuchtere visie die in schril contrast staat met de extravagantie die Milaan tijdens de modeweek in haar greep houdt.

Toen enkele jaren geleden een Strenesse-boetiek werd geopend in Capri, overwoog Gerd om Claudia Schiffer uit te nodigen. Waarop Gabriele geantwoord moet hebben : “Geen barbiepoppen, geen glamour.” Want daar heeft de Strenesse-vrouw geen boodschap aan, wel aan praktische kleding met een maximum aan subtiliteit. Het beeld van de fashion victim hoort volgens Gabriele tot het verleden. “In de jaren negentig was alles mannelijk, hard en strak. Net als de architectuur van Philippe Starck. Alles werd gedicteerd : hoe je interieur moest zijn, alles. Nu worden er allerlei kleuren gebruikt, er mag geleefd worden in een huis. In de mode is dat net zo. Vrouwen mogen experimenteren, ze laten alle kanten van hun persoonlijkheid zien. Vandaar dat ik met Strenesse tracht te balanceren tussen perfect en imperfect. Mode mag geen dictaat zijn, er is ruimte voor persoonlijkheid. Je moet kunnen mixen met andere dingen. Mensen gaan op zoek naar diepgang. Ze willen emoties delen met familie en hechte vrienden. Grote events en oppervlakkige contacten zijn niet meer van deze tijd. Vandaar dat ik met mijn kleding veeleer een bescheiden indruk wil maken, in plaats van mensen te imponeren”, verklaart ze.

Een modegehucht bij München

In de modewereld is Strenesse dan ook een buitenbeentje. Zelfs in de letterlijke zin van het woord, aangezien het gevestigd is in Nördlingen, een gehucht vlak bij München. “We hebben er bewust voor gekozen om hier op het platteland te blijven en niet naar de een of andere modestad te trekken. Jonge ontwerpers die bij ons stage lopen, hebben het er soms wat moeilijk mee. Maar als ze echt gemotiveerd zijn, blijven ze en na een tijdje willen ze niet meer weg omdat ze zich hier zo thuis voelen. Wij hechten veel belang aan die familiale sfeer. Bovendien geven we veel kansen aan jonge ontwerpers. Er wordt wel eens gezegd dat ik een goede leraar ben. Ik vind het fantastisch om talent te zien groeien en evolueren. Maar iedereen begint bij ons onder aan de ladder. Ze moeten eerst alle mensen kennen en weten wat iedereen doet, vooraleer ze in het bedrijf kunnen opklimmen. Het resultaat is dat we een beroep kunnen doen op een performant team.”

“Strenesse mag niet alleen om mij draaien. Twee dagen voor de modeshow voelde ik me echt ziek en dan is het goed om weten dat anderen mij vervangen. Op die manier geef je ook verantwoordelijkheid en vertrouwen.”

Haar vertrouwen is terecht. De laatste tien jaar hebben de lanceringen elkaar met succes opgevolgd : Strenesse Blue, een parfum én een mannencollectie. Het zal beslist niet altijd rozengeur en maneschijn zijn geweest, maar over de dieptepunten en crisissen van dertig jaar mode praat ze liever niet. “Ik kijk niet terug op problemen. Voor mij geldt nu, omdat ik in deze tijd leef. Het vraagt te veel energie om terug te kijken. Je moet gewoon consequent zijn in wat je doet.”

En consequent zijn ze wel bij Strenesse. Terwijl de modewereld almaar meer onderhevig was aan fusies, heeft het merk de lokroep van het grote geld kunnen weerstaan. “Twee, drie jaar geleden zijn er gesprekken geweest, maar dat veroorzaakte te veel onrust. Uiteindelijk heeft mijn man besloten niet op het aanbod in te gaan. Omdat onze persoonlijke stijl zou gevrijwaard blijven. Zodra je deel uitmaakt van een luxeconglomeraat, wordt alles gedicteerd door merchandising en marketing. Toegegeven, het was verleidelijk, er werd echt veel geld geboden. En toch hebben we er niet zo lang over moeten nadenken. Onze vrijheid is onbetaalbaar”, zegt ze.

Haar landgenote Jil Sander kan erover meespreken. Korte tijd nadat ze haar naam aan de Prada-groep had verkocht, is ze met slaande deuren vertrokken. Naar eigen zeggen omdat haar creativiteit aan banden werd gelegd. Onlangs werden de plooien weer gladgestreken. Met Sander en Karl Lagerfeld is Gabriele Strehle nu nog de enige die de Duitse driekleur hoog houdt op de catwalk. Jonge leeuwen als Stephan Schneider, BernhardWillhelm en Dirk Schönberger worden vanwege hun opleiding aan de Antwerpse academie door de internationale modepers bij de Belgen gerekend. Toch blijft Gabriele Strehle geloven in de toekomst van Duitse mode. “In Frankrijk en Italië maakt mode deel uit van de geschiedenis, van de cultuur, de overheid stimuleert creativiteit. In Duitsland is dat helaas niet het geval. Daar staat tegenover dat steeds meer jonge ontwerpers met potentieel van zich laten horen. Het vraagt tijd, maar ik geloof dat er een dag komt dat Duitsland als modeland gewicht in de schaal zal leggen. Maar we missen traditie. Als een Italiaanse moeder met haar zoon samen gaan shoppen, maken ze er een zalige dag van. In Duitsland gaat dat anders. Hier koopt de moeder een pak voor de zoon waarvan ze weet dat hij het zeer lang zal dragen. Functionaliteit gaat boven alles. Maar ik bekijk het zo : overal ter wereld beschikken kinderen over dezelfde dosis creativiteit. Het is maar wat ermee gedaan wordt, wat gestimuleerd wordt. Er is dus nog hoop.”

Of haar elfjarige dochter Clara ooit in haar voetsporen zal treden ? “Ik heb geen idee, maar ik zal haar zeker nooit in die richting duwen. Soms vraagt ze mij ’s avonds : ‘Mama, je ziet er zo ongelukkig uit, heb je veel stress ?’ Ze beseft nu al dat het een bikkelharde wereld is. Anderzijds ben ik ervan overtuigd dat je als moeder een zekere esthetiek doorgeeft aan je kinderen. Mijn moeder leerde me het belang van kwalitatieve stoffen en dat beïnvloedt me tot op vandaag. Op mijn beurt beïnvloed ik Clara. Vanaf ze baby was, heb ik haar altijd gekleed in sobere tinten. Tot ze twee jaar geleden plots felle kleuren wou. Roze, fuchsia, oranje. Ik vond het vreselijk, maar liet haar doen en nu heeft ze er genoeg van.”

Alle trage stapjes waren de goede

Ze is moeder, gelukkig getrouwd en gevierd ontwerpster. Als ik haar vraag of ze al haar dromen heeft gerealiseerd, begint ze over het boek dat ze geschreven heeft. ” Ob ich das schaffe, luidt de titel. Vrij vertaald betekent dat ‘Ik hoop het te bereiken. ‘ Het is mijn biografie, over mijn leven. Ik wil mensen aanmoedigen om in het leven geconcentreerd te blijven, om sterk te zijn in wat ze doen. En ja, het gaat ook over mijn carrière, maar het is niet de rode draad in het boek. Ik hou niet van de hoofdweg, geef mij maar een lange weg tussen het bos, de natuur, een kleine straat. Het verhaal gaat ook over de kleine dingen die me zijn overkomen, van het prille begin tot nu. Niets was speciaal in mijn leven, maar alle trage stapjes waren goede stapjes. Het gaf me een fantastisch gevoel om erover te praten.”

“Mensen die mijn boek hebben gelezen, vertelden me dat ze daardoor ook mijn ontwerpen beter begrijpen. Ik herinner me nog de brief van een jonge vrouw die al een hele tijd op zoek was naar een andere job en zich niet goed in haar vel voelde. Tot een vriendin haar adviseerde een kijkje te nemen in de Strenesse-boetiek. Ze heeft er een mantelpakje gekocht en na het eerste sollicitatiegesprek kon ze al beginnen. Sindsdien beschouwt ze ons als haar geluksbrenger. Daarna heeft ze mijn boek gelezen en zei ze veel beter te begrijpen waarover ik praatte. Ach, dergelijk positieve reacties doen goed. Maar ook voor mezelf was het boek therapeutisch. Schrijven is een manier om alles te hernieuwen, het maakt je geweten schoon. Terugkijkend betekende het een frisse start.”

Tot slot vraag ik haar wat het beste is wat haar ooit overkomen is. Ze antwoordt : “Ik ben zeer gelukkig dat ik mijn man gevonden heb. We zijn de perfecte tandem. Ik heb nooit het gevoel gehad dat ik het zou kunnen zonder hem. Als we samen zijn, brengen we elkaar in balans. We zijn sterker samen, we kunnen over alles praten.” Brooke en Ridge kunnen er nog iets van leren ! n

Tekst Pascale Baelden

“Zodra je deel uitmaakt van een luxeconglomeraat, wordt alles bepaald door merchandising en marketing. Toegegeven, er werd echt veel geld geboden, maar onze vrijheid is onbetaalbaar.”

“Ik probeer met Strenesse te balanceren tussen perfect en imperfect. Mode mag geen dictaat zijn, er moet ruimte zijn voor persoonlijkheid.”

“Met mijn biografie wil ik mensen aanmoedigen om geconcentreerd te blijven in hun leven, om sterk te zijn in wat ze doen.”