A ftersun, het navrante boekje van Jean-Paul Mulders dat een paar maanden geleden verscheen, liet me niet los . Annemie Struyf noemt het verder in deze pagina’s een genadeloos tijdsdocument. Over verloren illusies, seks, passie, internetliefdes. “Dertiger zijn gaat over de teloorgang van de naïviteit, het verlies van geloof in grote idealen”, zegt Mulders. Maar tegelijk bekent hij zijn grote heimwee naar ‘de dingen van vroeger’: een nest, een gezin, een stabiele relatie, kinderen.

Deze generatie die men een aantal jaar geleden de generatie X noemde en die sommige trendwatchers simplistisch catalogeerden als Me, myself and I, is de eerste die definitief moet leven zonder uitgespelde sporen. Niks is meer zoals vroeger en hoe het moet worden, dat zoeken ze zelf wel uit. Met vallen en opstaan. Met veel avontuur en pijn.

Hun ouders waren de eerste naoorlogse generatie die het – door eigen werk en omdat het economisch allemaal zo voorspoedig liep – heel goed kregen, ruim konden leven, konden reizen, hun kinderen alles konden geven waar ze zelf van gedroomd hadden.

Maar tegelijk zijn die ouders de generatie die voor het eerst vaste relaties en klassieke gezinsverbanden op de helling zette. Niet omdat ze lichtzinnig omsprongen met beloftes en engagement, maar omwille van de ‘eerlijkheid’ die ze nastreefden in hun leven.

Daar hebben deze dertigers alvast mee moeten leren leven. Ouders die het allemaal zo goed wilden doen in de jaren zestig en toch jammerlijk mislukten. Soms zelfs ouders die je als hun kind een beetje in bescherming moet nemen. Die hun kinderen vaak ook begrip vragen voor de eigen emotionele verwarring.

Het leven leek van goud toen deze dertigers prille twintigers waren. Studeren wat je wou, zo lang je wou. Al je dromen achterna reizen, naar elk eind van de wereld. En dan die snelle dotcom-revolutie die de wereld helemaal op zijn kop zette, die ongekende mogelijkheden, dure dromen, een waaier aan spannende jobs voor heel jonge mensen genereerde. Je moest niet langer oud en wijs zijn om het te maken. Ondertussen is die ballon ook al doorgeprikt. De jobs slinken, ook het virtuele geld trouwens de afgelopen weken, en het is tegenwoordig minder simpel om rond te komen dan aanvankelijk werd gedacht en verwacht.

Dertigers hebben het in dit land – dat toch vierde staat op de lijst van welvarende landen in de wereld – niet zo makkelijk. Vooral mannen van die leeftijd zien het vaker dan gemiddeld niet meer zitten. Zelfmoord blijkt bij die groep een belangrijke doodsoorzaak te zijn. Er is natuurlijk ook nog het feit dat de vrouwen van die leeftijd zo eigengereid en zelfstandig zijn geworden, dat ze het traditionele overwicht van de mannen wel eens van de kaart durven vegen. En al zijn veel van die jonge mannen door feministische moeders zo opgevoed dat ze dat normaal zouden kunnen vinden, de biologie laat zich niet makkelijk wegcijferen.

Kortom, de dertigers van nu moeten het allemaal zelf verzinnen. Het leven opnieuw uitvinden: werken, relaties, kinderen krijgen. Waar het leven over gaat, is voor velen nog de vraag. Anderen zoeken eigenzinnig hun weg langs de kronkelende lijnen die hun levenspad soms zeer verrassend maken.

Op de volgende pagina’s leest u in een openhartig dossier de getuigenissen van zeven dertigers: van schrijver Jean-Paul Mulders zelf (34), journalist Tom Vandyck (30), columniste Mieke Debruyne (31), model Eva Rossie (32), beeldhouwer/muzikant Peter Jacquemyn (38), de Turkse Brusselaar Muhlis Güler (34) en therapeute Kristel Bruynseels.

Tessa Vermeiren