Voor de rubriek hotel van dit blad probeerden we de afgelopen drie jaar zo’n 150 charmante hotelletjes en b&b’s uit. De beste 100 werden nu gebundeld.

H Honderd keer slapen, Roularta Books, 204 p., 17,50 euro. Vanaf morgen verkrijgbaar in de boekhandel of rechtstreeks te bestellen bij Roularta Shop, Meiboomlaan 33, 8800 Roeselare, 070 233 003, fax 070 233 489, roulartabooks@roularta.be, www.roulartabooks.be. Bestelcode : 1/3787.

Toegegeven, we hebben de voorbije twintig jaar vele bedden beslapen. Ruw geschat zo’n vijftienhonderd, waarbij zowel de aard van de aankleding als de bedden grondig verschilden. We hingen in hangmatten in de jungle van Borneo, logeerden in de luxe van het Imperial Hotel in Tokio, legden ons hoofd ter ruste in een voortuintje grenzend aan het tarmac van de luchthaven van Tamanrasset of kropen onder de dekens in krakende kasteelkamers.

Met de jaren werden die hotelkamers niet alleen steeds duurder, ze werden ook almaar anoniemer en onpersoonlijker en dat begon ons mateloos te storen. De persoonlijke aanpak maakte plaats voor personeel dat in een onbewaakt moment de bedden begon open te slaan en pralines op nachtkastjes neerlegde, de wake up call werd door een muziekje of door een metalen stem ingeleid. Nog later verscheen op de televisie in de kamer een elektronische boodschap in blauwe letters : Welcome Mr Darge. Intussen raakten reservaties steeds vaker zoek, gingen aan ons gerichte faxen verloren, of werd aan de andere kant van de wereld aan mijn vrouw meegedeeld dat ik niet bekend was in het hotel en er evenmin een reservatie op mijn naam voorzien was. Pijnlijk toch in een hotelkamer die 300 dollar per nacht kost, exclusief ontbijt. Toen we ons daarover beklaagden, kregen we steevast hetzelfde antwoord : het was de fout van iemand anders, de bediende van de ochtendploeg / de avondploeg / de nachtploeg.

Dat het anders kon, wisten we uit betere ervaringen. In het eigenste Brugge had Chris Vanhaecke jaren geleden het kleine hotel overgenomen waar Marguerite Yourcenar altijd verbleef als ze de stad bezocht. Ze bouwde het Pandhotel uit tot een zeldzaam voorbeeld van kleinschalige kwaliteit, met een onberispelijke, heel bijzondere service en een hartelijke ontvangst. En ze was ze niet te beroerd om haar gasten mee in de auto te nemen om ze de omgeving te laten zien. Tussen Damme en Brugge runde een jonge weduwe helemaal op haar eentje een landelijk hotelletje, Het Wilgenhof, met slechts zes kamers, in een verrukkelijke, groene omgeving. In het zuiden van Engeland kennen we wel een half dozijn kleine hotels of b&b’s die precies beantwoorden aan het beeld dat we van een echt hotel hebben. Een krakend pand, meestal gerund door een enthousiast echtpaar, waar authentieke gastvrijheid geen ijdel woord bleek. We begonnen lijstjes aan te leggen van die kleine hotels, vervingen in Parijs de reservaties voor grote hotels door een verblijf in het Hotel des Bains of het Esméralda. Kregen tips van gelijkgezinden, begonnen aan een tocht van meer dan 40.000 kilometer en deden daar wekelijks verslag van in dit blad.

Vrijwel meteen bleek dat de behoefte aan kleinschalige hotels groot was en de hoteliers kunnen daarvan getuigen : de meesten werden na publicatie overweldigd door het bezoek. Enkelen reageerden met een zeer kapitalistische reflex : ze verhoogden meteen hun prijzen. Ook op de redactie van Weekend Knack stond de telefoon niet stil en enthousiaste mails begonnen binnen te lopen. Voor we het wisten, werden we, geheel ten onrechte, als een consultatiebureau beschouwd.

En toch zijn we klein begonnen, met een half dozijn adressen in het hoofd en het hierboven geschetste, ideale beeld voor ogen. Op elk adres waar we overnachtten, vroegen we naar weer een ander adres. We klampten ervaren reizigers aan, pluisden brochures uit of werden spontaan naar andere plekken verwezen.

We ontdekten dat de beste verblijven vaak werden gerund door mensen die aan een tweede of een derde carrière begonnen. Karin Dhadamus had een loopbaan opgebouwd bij de Wereldbank in Washington eer ze in Brussel The Phileas Fogg begon. Philippe Guilmin was creatief directeur bij een reclameagentschap alvorens Chambres en Ville in de hoofdstad op te starten. Annie Degrave zeilde de halve wereld rond, vooraleer ze in Brugge neerstreek en Number 11 opzette. Voor Anne Willems was de reeks zelf de aanleiding om in een oud Gents pand Engelen aan de Waterkant op te zetten en ze weigerde halsstarrig gasten te ontvangen voordat we er zelf geslapen hadden. Dirk Verbeke wisselde een baan van psycholoog in om een plantenbedrijf te runnen, kocht uiteindelijk in de Brugse rand het kasteel Bloemendale en begon er een fraaie b&b, en een absolute aanrader. Gevraagd naar zijn drijfveer gaf hij zonder verpinken het mooiste antwoord dat een journalist zich kan dromen : het was een geval van verliefdheid.

Het was werken geblazen om week na week een nieuw, charmant bed voor de nacht te vinden. Maar het was vaak heerlijk werken, omdat verrassend veel creativiteit in de sector stak. We legden het hoofd ter ruste in kastelen, brachten de nacht door onder het dak van boerderijen, werden verwend in exclusieve, kleine hotelletjes. Achteraf lijkt het alsof het peil van de kleine hotels in de drie afgelopen jaren een stuk de hoogte in is geschoten. De kleine hotellerie bloeide, net als de kleine restaurants, als nooit tevoren. Bovendien werden we onderweg met een ander fenomeen geconfronteerd. Bed & Breakfasts leken aan het begin van de reis een marginaal verschijnsel, terwijl ze intussen een steeds belangrijker plaats zijn gaan innemen, tot ongenoegen van sommige hoteliers die zich daarover beklaagden.

Die opkomst van de b&b is een teken aan de wand, een vorm van antiglobalisme voor een publiek dat naar authenticiteit en een persoonlijke aanpak op zoek is. Een eigentijdse b&b lijkt perfect aan te sluiten bij de wensen van steeds meer reizigers, terwijl ze vroeger hoofdzakelijk door rugzaktoeristen werden opgezocht die krap bij kas zaten. Tegelijkertijd dook een geheel nieuw soort gastenkamers op – noem het de b&b de luxe – waar de prijs geen rol speelt. In de afgelopen drie jaar hebben we Spaarne 8 in Haarlem weten ontstaan, nog een absolute aanrader, en de Haagsche Suites in Den Haag, die prijzen van luxehotels hanteren. En voor een suite in Number 11 in Brugge betaalt men 215 euro per nacht. Maar we genoten ook volop van de originaliteit en van de aanpak van twee jongens die op een steenworp van Diksmuide La Paillotte tot leven wekten, een adres dat niet met de auto te bereiken is. Daarom halen ze het bezoek met een klein bootje aan de overzijde van de IJzer op en varen die eigenhandig naar het best bewaarde geheim in de branche.

Omdat we stilaan de telefoons en mails van lezers om informatie beu werden en omdat iedereen maar vroeg wanneer het boekje zou verschijnen, besloten we na drie jaar tot een selectie over te gaan en de beste honderd adressen te bundelen. Honderd keer slapen is daar de vrucht van.

Het was werken geblazen om week na week een nieuw, charmant bed voor de nacht te vinden. Maar het was vaak heerlijk werken.

Pierre Darge