‘Zonsondergangen vind ik overroepen’

Het is zondag en de zon schijnt, wat getuigt van een soort eenvoud en eerlijkheid. Het is fijn als het dondert op donderdag, als je vrij bent op vrijdag en als er op woensdag gewoenst wordt. Dat laatste gebeurt helaas nooit. Toch blijft woensdag mijn lievelingsdag, omdat we dan maar een half dagje naar school moesten. We zwommen in de ochtend, terwijl ik al dacht aan de boterhammen met choco van Kwatta die ’s middags op mij wachtten. We lazen strips, knikkerden legers tegen de vlakte en dronken koffie uit grote mokken, in de tijd dat de dieren nog spraken en kinderen koffie mochten drinken.

Zij gaf toe dat ze nog nooit van Salman Rushdie gehoord had. Ik vond het charmant dat zij daarvan bloosde

Nu drink ik nog koffie, maar de dieren richten niet vaak meer het woord tot mij. Doen zij dat toch, dan fezelen zij gewijde teksten of sermoenen. Een kruising, zeg maar, van Het Tibetaanse boek van leven en sterven en Salman Rushdies De duivelsverzen.

Onlangs vertelde ik een jonge vrouw over De duivelsverzen. Zij was geboren in een jaar dat haar het recht verschafte een millennial genoemd te worden. Zij gaf toe dat ze nog nooit van Salman Rushdie gehoord had. Ik vond het charmant dat zij daarvan bloosde. Het gaf aan dat deze jonge vrouw nog verlegenheid kon voelen. Dat is een schaars en zeldzaam goed geworden.

Ik troostte de vrouw en zei dat die duivelsverzen niet zo belangrijk waren, in de stuwing van hormonen en in het licht van de wereldgeschiedenis. Ze hebben Salman Rushdie wel een zekere roem gebracht, maar maakten hem voor de rest niet zo gelukkig. Hij was getrouwd met de aantrekkelijke Padma Lakshmi. Helaas had hij lodderogen die hij soms niet langer dan vijftien minuten na elkaar kon openhouden. Ik weet niet of de heelkundige ingreep is gelukt die hem van dat mankement moest verlossen. De rest van het artikel zat achter een betaalmuur verborgen.

Omdat ik de voorkeur geef aan schrijvers met daadkrachtige oogspieren, ben ik De oude man en de zee van E. Hemingway aan het lezen. Ik deed dat niet eerder in mijn leven omdat ik de titel zo saai vond. Grijsaards en zout water zijn weinig appealing, nu mensen vooral klikken op koppen met borsten, billen en ander spektakel. ‘Geparkeerde auto verdwijnt in klein maar diep zinkgat’: zulke dingen pieken in de lijstjes Meest gelezen. Zelf lees ik niet vaak wat er het meest wordt gelezen. Soms rijd ik naar de supermarkt in plaats van naar het voetbal te kijken.

Intussen gaat de wereld elke dag weer wat meer zijn gewone gangetje, of toch wat wij gewoon zijn gewoon te vinden. De zon zakt ’s avonds weg achter de daken, een schijnbeweging die ze blijkbaar nooit beu raakt. Zonsondergangen vind ik overroepen, omdat de zon de volgende dag toch gewoon weer opkomt. Zelfs de gedeeltelijke zonsverduistering kon mij maar matig boeien, want in 1999 had ik er al eens een volledige gezien. Ik stond met mijn fiets in de Blaarmeersen. Ik herinner mij de vreemde sfeer van kilte en schaduw. Er waren geen internettrollen. Prince leefde en streaming moest nog worden uitgevonden.

Die fiets bezit ik nog altijd. Ik vind het een rare gedachte dat de zuigelingen die toen werden geboren, nu volwassenen zijn die vinyl kunnen kopen.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content