Vincent Byloo: ‘Mijn overstap naar Radio 1 is het beste dat mij kon overkomen’

Vincent Byloo (37) begon zijn carrière als muziekjournalist voor onder meer RifRaf, De Morgen en Knack Focus. Na zes jaar Studio Brussel is hij sinds vorig jaar te horen op Radio 1, waar hij vanaf deze week het ochtendprogramma Byloo presenteert.

Ik heb lang gedacht dat ik van mijn pen zou leven. Radiootje spelen, daar amuseerde ik me als twaalfjarige gewoon mee op mijn kamer. Ik heb even overwogen om naar de lokale radio te stappen, maar zo goed vond ik mezelf toch niet. (lacht) De radioliefde laaide weer op na een stage bij Radio 1 tijdens mijn studie journalistiek. Achteraf mocht ik redactiewerk doen voor Joos en Peeters & Pichal. Als presentator ben ik een laatbloeier: zonder de aanmoediging van mensen als Ruth Joos, Annemie Peeters en Luc Janssen had ik me nooit gesmeten.

Vraag me niet om spontaan drie uur radio uit mijn mouw te schudden. Ik ben geen natuurtalent zoals Siska Schoeters, die vanuit het niets kan freewheelen. Eigenlijk was De wereld van Sofie vorig jaar het eerste programma waar ik als radiomaker écht voldoening uit heb gehaald. Ik mocht er verhalen vertellen die aansloten bij het thema van de dag en sfeervol bullshitten over muziek, maar dat waren dingen die ik kon voorbereiden. Dat werkt voor mij. Duw me in een rol die me niet ligt en je hoort meteen dat het niet klopt.

Ik ben een kind van de nineties. In die tijd luisterde je naar rock, pop of dansmuziek, maar niet naar alles tegelijk, en dus deed ik dat ook niet. Ik luisterde naar Studio Brussel, las Humo en zette me af tegen alles wat commercieel was. Van die enge hokjeswereld zijn we gelukkig af. Al zeg ik wel graag dat ik iets goed vind en iets anders niet. Warm en koud blazen, je niet uitspreken om niet op zere tenen te trappen: dat is ook maar niks.

Alles draait om voldoening. Bij Sofie Lemaire zat ik zo goed in mijn vel dat ik me afvroeg waarom ik me in een nieuw avontuur zou storten. Voor de eer en de aandacht, om te kunnen zeggen dat ik een stap ben vooruitgegaan? Dat soort ambitie heb ik niet. Ik heb dan ook lang getwijfeld toen ze me vroegen om het nieuwe programma tussen 9 en 10 te presenteren. Voor mij telde alleen of ik een goed concept kon bedenken voor Byloo, iets waar ik plezier in heb en trots op kan zijn. Hoe dan ook maak ik me kwetsbaar. Een ochtendblok presenteren voor honderdduizenden luisteraars die graag hun mening ventileren: het zou raar zijn als dat níét weegt.

Ik ben een radertje in een groter geheel. Als radiopresentator ben je maar zo sterk als de redactie die achter je staat, en je bepaalt niet de koers van het schip als geheel. Bij Studio Brussel knaagde dat op een bepaald moment: ik wilde een ander soort radio maken dan de zender. Dan groei je onvermijdelijk uit elkaar. Ik ben een loyale jongen: ik heb geprobeerd om mee te gaan in de filosofie van de zender in de hoop toch mijn ei kwijt te kunnen, maar dat was een illusie. Ik neem het mezelf kwalijk dat ik er te lang over heb gedaan om dat in te zien, maar mijn overstap naar Radio 1 is het beste dat mij kon overkomen.

‘Gij zult niet vervelen.’ Laat elke presentator dat boven zijn bed hangen. Misschien geef je mensen de actualiteit mee, breng je ze aan het lachen of doe je iets anders, maar wees boeiend of zwijg. In die zin vind ik het mijn plicht om te entertainen. Maar een echte performer ben ik niet. Bij de presentatie van Music For Life in 2014 stond ik met bewondering te kijken naar Linde Merckpoel en Sam De Bruyn, hoe zij soms stonden te springen en te dansen en daar helemaal in opgingen. Zo extravert ben ik dus niet. Als student in Leuven presenteerde ik al muziekquizzen in een café, maar ook toen ging het me niet om de presentatie maar om de pret vooraf: het bedenken van zo creatief mogelijke vragen.

Volgehouden sérieux maakt me opstandig. Op de radio moet je sommige dingen ernstig aanpakken, maar op andere momenten gooi ik er graag de riem af. Als nieuwslezer, in actuaprogramma’s en in mijn podcast met Rudi Vranckx heb ik altijd ruimte gemaakt voor humor. Niet vanuit grapdwang, maar omdat de realiteit vaak al zwaar genoeg is. Met drie dochters ben ik wel behoorlijk gezegend: ik ga lichter door het leven dan ooit.