Vader vanop afstand: ‘Mijn kinderen vinden het moeilijk dat papa in een ander land woont’

Vier jaar geleden ruilde Faiz Khayo zijn thuisland Syrië in voor België. Omdat zijn vrouw de verplaatsing niet zag zitten, trok ze samen met hun drie kinderen naar Libanon. Kan je Vaderdag vieren vanop 4.000 kilometer afstand?

‘Vaderdag? Dat hebben wij niet in Syrië. Moederdag wel. Dat wordt zonder uitzondering in alle Arabische landen gevierd.’ De 48-jarige Faiz Khayo opent een raam en wappert wat wind in zijn gezicht. ‘Als mijn kinderen met Vaderdag hier in België zouden zijn, zou ik hen meenemen op restaurant. Of naar de zee. Tenminste, als het niet zo zou regenen als vandaag’, wijst hij al glimlachend naar de druppels die tegen het raam plenzen.

Faiz is ondertussen bijna vier jaar in België. Hij ontvluchtte Syrië toen de situatie voor hem en zijn gezin niet langer leefbaar was. Zijn vrouw Nawal zag deze oversteek niet zitten en verhuisde met hun drie kinderen naar Libanon. Om zijn gezin goed te kunnen onderhouden, besloot Faiz alsnog naar België te komen. ‘Waarom België? Ik heb hier een schoonbroer en die vertelde me dat ik met mijn rijbewijs C normaal gezien wel snel aan de slag zou kunnen als vrachtwagenchauffeur.’

Uiteindelijk belandde Faiz bij een groendienst in Antwerpen. Zijn asielprocedure is nog volop bezig. ‘Je moet vijf jaar in België zijn vooraleer je officieel de nationaliteit kan krijgen, geloof ik. Als ik een Belgisch paspoort zou hebben, zou ik echter veel makkelijker naar Libanon kunnen afreizen dan als Syriër.’

Zweden

‘Ik mis mijn gezin natuurlijk heel erg’, vertelt Faiz. ‘Het is ondertussen zes maanden geleden dat ik hen voor het laatst zag. Normaal ging ik eind mei op bezoek in Libanon, maar door nieuwe regels moet elke Syriër die naar Libanon wil dat aanvragen bij de politie. Ik wacht momenteel tot de papieren in orde zijn zodat ik misschien volgende maand naar hen toe kan gaan. Zo probeer ik elk half jaar naar Libanon te gaan. Ik kan niet langer wachten.’

‘Ik mis het om samen met mijn kinderen te spelen, samen met hen te eten, samen op restaurant gaan… Ik ben al 25 jaar getrouwd, hé,’ benadrukt hij, ‘het is raar als dat plots allemaal wegvalt.’ Faiz worstelt zichtbaar met de afstand. ‘Ik kan moeilijk inschatten wanneer we terug herenigd zouden worden. Mijn kinderen hebben het er wel moeilijk mee dat hun papa ergens anders woont, en niet bij hen. Voor mijn vrouw is het ook niet altijd makkelijk, maar ondanks vele discussies ziet ze het niet zitten om naar België te komen. Zij wil naar Zweden gaan omdat ze daar al familie heeft.’

Dat plan komt echter met een kostenplaatje. ‘Het probleem is dat we meer dan 30.000 euro nodig hebben om naar Zweden te gaan. En slechts 7.000 om hen naar België te krijgen, dus dat zou makkelijker zijn. Maar mijn vrouw wil het niet, al heb ik haar al meer dan honderd keer proberen overtuigen.’ (lacht)

Dagelijks bellen

‘De situatie is niet eenvoudig’, zucht Faiz. ‘Ik moet zowel hier als in Libanon huishuur betalen.’ Een deel van zijn loon staat de veertiger af aan zijn gezin. ‘Ik stuur hen maandelijks 500 à 600 euro. Hoe meer ik kan sparen, hoe meer ik doorstort. Ik hou voor mezelf gewoon het geld dat ik nodig heb om mijn auto en mijn huur te betalen. Het zou eenvoudiger zijn als zij ook hier zouden wonen, want dan kregen we ook kinderbijslag. Aangezien mijn vrouw niet veel verdient, betaal ik zo goed als alleen voor twee huishoudens. Dat is veel.’

Om het gemis in te perken zoekt de Syriër vaak contact met zijn vrouw en kinderen. ‘Ik bel alle dagen. Ik vertrek om halfvijf van mijn werk en dan spoed ik me naar huis. Na een korte douche neem ik mijn smartphone en skype of bel ik hen meteen. Elke dag zonder uitzondering. Op weekenddagen bel ik zelfs twee of drie keer per dag. Soms duren die gesprekken slechts twintig minuten, maar dikwijls bijna een uur. Ik ben er zeker van dat ik hen veel meer zou missen als ik dat niet kon doen. Enfin, mijn kinderen toch. Mijn vrouw weet ik zo nog niet.’ (lacht)