Als er één plaats is waar we onszelf zijn, is het in bed. Knack Weekend trekt van slaapkamer naar slaapkamer voor een eerlijk gesprek. Deze week: Ivana (37) verloor Michael, de liefde van haar leven, maar niet haar levenslust. Dat heeft ze aan hem te danken, vindt ze.
Eender waar of wanneer, we kusten en knuffelden elkaar, en we kropen nooit zonder de ander in bed’, vertelt Ivana. ‘Daarom slaap ik nu zo slecht. Ik lig wakker en hoor de wekker luid tikken. Ik kocht hem in het Magrittemuseum, begin 2017, voor Michaels veertigste verjaardag. Maar toen was hij al drie maanden gestorven aan darmkanker.’
‘Als weduwe doe je zulke gekke dingen. Ik kon het gewoon niet vatten dat hij er niet meer was. Pas maanden later drong het tot me door. Ik was in Japan, waar we samen een van onze prachtige reizen hadden beleefd, en waar ik hem zeker zou terugvinden, dacht ik. Maar zelfs aan het andere eind van de wereld was hij niet. Het enige wat ik ooit van het leven had verlangd, was een goeie echtgenoot met wie ik een gezin kon stichten. En dan had ik de perfecte man gevonden, maar was hij mij voorgoed ontnomen.’
‘Dat beseffen was gruwelijk en tegelijk nodig om mijn verlies te verwerken. Dat doe ik sindsdien heel bewust. Ik wil geen loser zijn, want Michael was dat ook niet. We leidden samen een carpe diem-bestaan, mijn acht jaren met hem waren als één lange vakantie. Hij was zeer intelligent, maar bescheiden, en geweldig geestig. Hij vrolijkte me altijd op, zelfs in dat anderhalve jaar dat we tegen de ziekte vochten. We staken elkaar aan met onze levenslust. Dat ik die nu nog altijd heb, vond ik eerst verwarrend, maar intussen beschouw ik het als Michaels ultieme cadeau aan mij.’
‘Ik weet nu ook dat het voor mij niet gezond is om alleen te blijven. Michael is sowieso de liefde van mijn leven, maar hopelijk durf ik binnenkort op een parallel spoor mijn hart opnieuw te openen.’
