Terugblik op 2018: 'Niemand kan nu nog zeggen dat het klimaat een ver-van-mijn-bedshow is'

'Ik ben ondertussen acht jaar actief in de Klimaatcoalitie en bij Greenpeace. In die periode heb ik me weleens een roepende in de woestijn gevoeld, maar daar ben ik sinds Claim the Climate wel van af. Omdat er nooit eerder zoveel mensen op straat kwamen voor het klimaat, maar ook omdat ze zo divers waren. Jongeren en ouderen, ouders met hun kinderen, mensen van alle politieke strekkingen, uit de stad en van het platteland: niemand kan nu nog zeggen dat het klimaat een ver-van-mijn-bedshow is. Ook bij ons verwachtte niemand dat de opkomst zó massaal zou zijn. Ten onrechte misschien, want onder meer door de aandacht voor de uitzonderlijke droogte in Europa en andere extreme weergebeurtenissen is het klimaat dit jaar een dominant thema geworden. Veel mensen beseffen dat het niet over de verre toekomst gaat. Als 2030 inderdaad een tippingpoint is voor het klimaat, zullen mijn kinderen bijvoorbeeld jonge twintigers zijn - dat is heel concreet. Tegelijk is dit misschien een signaal voor de klimaatbeweging om anders te gaan communiceren. Zoveel procent tegen 2040, plus of min zoveel tegen dan: in het dagelijkse leven van de mensen wil dat niets zeggen. Maar op barbecues spraken ze deze zomer met elkaar wel over de extreme hitte in Spanje en de impact van de luchtkwaliteit op hun gezondheid. Op zulke zaken moeten we meer inzetten. Klimaatneutraal zijn tegen 2050 is goed, maar we moeten het ook hebben over dingen waar mensen nu mee bezig zijn, zoals hun mobiliteitsgedrag en anders gaan consumeren. Denk aan het vlees in je koelkast en de shampoo in je badkamer die wellicht palmolie bevat. Zeker jongeren beseffen dat zulke producten bijdragen tot de ontbossing en het klimaatprobleem. Ze hebben een waardenkader dat zich expliciet op de toekomst en duurzaamheid richt, en dat vertaalt zich ook in hun koopgedrag.'