‘Soms vind ik het raar dat je mensen blijft tegenkomen die je niet eerder gezien hebt’

Columnist Jean-Paul Mulders pent zijn hersenspinsels neer.

Ik zit in het restaurant op de hoek van een straat die is vernoemd naar een dode schrijver en een straat die is vernoemd naar een bontgekleurde vogel. Vandaag is er keuze uit tortilla met chorizo, knolselder, cordon bleu of gegrilde bloemkool. Je kunt daar drie bijgerechten bij kiezen, maar meestal beperk ik mij tot één of twee. Ik ben een sober type en spiegel mij aan Erwin Rommel, van wie wordt gezegd dat hij dagenlang kon overleven op een blikje sardines.

Aan de overkant van de straat loopt een jongen die met een witte stok de af te leggen weg aftast. Zonlicht speelt op zijn kale kruin. Het leven is niet eerlijk: je hebt mensen die blind zijn, je hebt mensen die kalen en je hebt mensen die een arendsblik hebben en tot op hoge leeftijd al hun haren houden. Je hebt pechvogels, kortom, en lui die met de helm zijn geboren. Het vreemde is dat zowel voorspoed als tegenslag een neiging hebben tot samenscholen. ‘De duivel schijt altijd op dezelfde hoop’, zei mijn oma zaliger. Maar ook zij had voor die onzindelijkheid geen sluitende verklaring.

Terwijl ik denk aan mijn oma en wacht op knolselder, sla ik de krant open, die vol opbeurend nieuws staat. Er dreigt oorlog met Iran en ze zoeken een CEO voor Proximus. ‘Je start met een handicap’, zegt voorzitter van de raad van bestuur Stefaan De Clerck omdat het loon tot 650.000 euro per jaar begrensd is.

‘Ik moet daar een kwarteeuw voor werken’, moppert iemand op Twitter die kan hoofdrekenen hoewel zij geen CEO is. Ik denk aan vuile vaat die zich opstapelt en aan een hamster die rondjes draait in een tredmolen. Ik denk aan de antischrokkom die ik zag in de hondenafdeling van de dierenwinkel. Er stond bij dat hij ook gebruikt kan worden voor katten.

Stefaan De Clerck en ik zaten ooit in het Sint-Amandscollege, dat om voor de hand liggende redenen inmiddels herdoopt is tot Guldensporencollege. Later sprak ik met hem toen hij als burgemeester van Kortrijk het gat was afgeschoten door Vincent Van Quickenborne. Die laatste sprak dan weer met mij – er wordt wat afgekletst in de wereld – over de metalgroep Trenchfoot. In het Engels klinkt dat als gebeiteld, terwijl Loopgraafvoet in het Nederlands een dwaze naam is. ‘Soldaten werden verplicht dagen in de modder in dezelfde laarzen en sokken te lopen’, weet Wikipedia over die aandoening uit de Eerste Wereldoorlog. ‘Voeten bleven vochtig, gingen opzwellen en infecteren, en werden in het ergste geval gevoelloos en ten slotte zwart.’

Gevoelloos en zwart worden: je zou denken dat je daarvan af bent dankzij de moderne hygiëne. Toch lijkt het verschijnsel zich uit te breiden. Gelukkig schijnt de zon nog als ik de rekening vraag. Uitbaatster Ann vraagt of het lekker geweest is. Ik betaal zeventien euro, verdiend met eerlijke en voedzame arbeid.

Op weg naar huis kom ik voorbij een etalage vol gemechaniseerde slakken en duizendpoten. Als je die opwindt met een sleutel, spuwen ze vuur terwijl ze voortkruipen. Er passeert een jongen die een achteruitkijkspiegel op zijn fiets heeft. Soms vind ik het raar dat je mensen blijft tegenkomen die je niet eerder gezien hebt.