Schrijver Sylvia Van Driessche: ‘Voor tieners schrijven is een luxe’

Sylvia Van Driessche (44) woont in Gent en was van 2009 tot 2014 hoofdredacteur van jongerenblad Joepie. Na zes jeugdromans – een ervan wordt momenteel verfilmd – verschijnt deze week Een hele lieve fuck you, haar eerste roman voor volwassenen.

Kinderen doen je beseffen hoe kostbaar tijd is. Velen verklaarden me gek toen ik in 2014 mijn job en vast inkomen bij Joepie opgaf, maar voor mij was het een onvermijdelijke keuze: onze kinderen groeiden zo snel op, wat zou ik dan drie uur per dag in de file staan en zo kostbare momenten met hen missen? Ook het schrijverschap is uit dat tijdsbesef voortgekomen. In mijn hoofd droomde ik daar al langer van, dan moest ik er ook niet mee wachten.

Voor tieners schrijven is een luxe: niemand let op wat je doet. In de Verenigde Staten zijn young adult-boeken een volwaardig genre en worden ze ook door volwassenen gelezen, hier vroegen journalisten me wanneer ik een ‘echt’ boek zou schrijven. Een hele lieve fuck you zal extra streng beoordeeld worden, maar dat neem ik erbij. Ik was jarenlang ‘het blondje van de Joepie’, ik ben de vooroordelen gewend.

Jonge lezers worden enorm onderschat. Als hoofdredacteur van Joepie en jeugdschrijver ging ik moeilijke onderwerpen als tienerzwangerschappen en alcoholisme niet uit de weg, net omdat tieners ook met al die zaken bezig zijn. Velen maken zelf, thuis of in hun omgeving veel meer mee dan volwassenen denken. Angst dat het voor sommigen too much zou zijn moest ik niet hebben: beelden waar tieners niet klaar voor zijn choqueren hen, maar woorden, daar lezen ze indien nodig gewoon over.

Alsof je om gelukkig te zijn alleen maar voor de veiligste optie moet kiezen. In die valkuil wilde ik niet trappen.

De uitdaging is om je onbevangenheid niet te verliezen. Vroeger herlas ik de dagboeken die ik als tiener bijhield omdat ze me inspiratie boden bij het schrijven van jeugdromans, maar ook als mens heb ik dat altijd heel gezond gevonden. Bagage verzamelen doen we allemaal, maar het helpt wel als je contact houdt met je jongere zelf, dat nog niet over alles vijfhonderd keer nadacht. Leeftijdsgenoten vertellen me soms dat ze van een andere job dromen, maar niet durven te springen. Wat is het ergste dat je kan overkomen, denk ik vaak.

Mijn leven had er heel anders uitgezien als ik naar de mening en verwachtingen van anderen had geluisterd. Dan zou ik nooit bij Joepie gewerkt hebben en nu geen boeken schrijven. Daarnaast zou ik ook niet al twintig jaar met Jelle (De Beule, red.) samen zijn. Een kunststudent van negentien, dat zou nooit wat worden – alsof je om gelukkig te zijn alleen maar voor de slimste of veiligste optie moet kiezen. In die valkuil wilde ik niet trappen, uiteindelijk gaat het erom wat je zelf wilt.

De verwachting is vaak dat ouders alles zelf beredderen. Toen we in 2015 ons derde kind kregen en een tijdje een Australische au pair hadden, reageerden ook vriendinnen soms scherp: zij zouden hun kroost zelf wel opvoeden. Terwijl we dankzij onze au pair het huishouden door drie konden delen en net méér tijd hadden voor de kinderen. Mentaal vond ik het ook te zwaar om na de bevalling wekenlang alleen thuis te zitten. Dat hardop zeggen is nog steeds niet evident. Sommige ouders verzwijgen hun au pair zelfs voor de buitenwereld. Dat geeft aan hoe moeilijk het is om aan de noodrem te trekken en aan te geven dat je hulp nodig hebt.

Seksisme bestrijden gaat ook over wat we onze kinderen aanleren. De ongelijkheid tussen man en vrouw zomaar afschaffen kunnen we niet, laat ons er dan alvast voor zorgen dat onze kinderen niet dezelfde fouten maken. Zo bijt ik tegenwoordig op mijn tanden wanneer mijn dochter een schattig jurkje aanheeft. Jongens krijgen vooral complimentjes om wat ze zeggen en doen, waarom geven we meisjes dan de boodschap dat zij vooral mooi moeten zijn?

Als schrijver in je fantasie opgaan is een mes dat aan twee kanten snijdt. Op zich is dat heerlijk, maar ondertussen zonder je je wel af van de buitenwereld en kruipt zo’n verhaal ook onder je huid. In mijn jeugdboeken zijn de personages jong en veerkrachtig en kan het nog alle kanten uit met hen, maar bij Een hele lieve fuck you, een roman over #MeToo en narcisme, was ik echt blij dat ik af en toe weer journalist kon zijn. Mensen interviewen, je in hun verhaal inleven, dat geeft zuurstof.