Roza (68) is windsurfer: 'Ik hou van het gevoel van controle'

'Na een paar uur op het water heb ik kramp in de armen en trekt mijn gezicht van het zout. Doodmoe ben ik dan, maar het is een voldane vermoeidheid. Ik hou van het gevoel van controle, denk ik. Je bent in de natuur en sjeest over het water. Heerlijk, als je plank uit het water komt en je alleen op je vin surft. Na een week werken is er geen betere manier om alles los te laten dan een paar uur op zee.Ik leerde windsurfen tijdens een vakantie op Tenerife in de jaren tachtig. Ik zag die planken liggen op het strand en dacht: dat wil ik kunnen. Terug thuis ging ik les volgen bij Bloso op de Ster in Sint-Niklaas. Zeesurfen kwam later, daar is veel meer techniek voor nodig. Ondertussen surfen ook mijn zoon en kleinzoon op zee, en ben ik waarschijnlijk een van de oudste leden van Animos in Heist. Ik heb vriendinnen die niet begrijpen waarom ik windsurf, ze vinden het vooral veel gedoe. Natuurlijk is het anders nu ik geen dertig meer ben. Vroeger maakte het me niet uit hoe het weer was, vandaag heb ik graag zon, en ik surf ook niet meer vroeg in het voorjaar, want dan is het water nog te koud. Ik heb het liefst 4 à 5 beaufort, en met zeilen groter dan zes meter werk ik niet meer, dat is me nu te zwaar. Gelukkig is het materiaal vandaag een stuk lichter. Om mijn conditie op peil te houden doe ik aan fitness en yoga, en met mijn racefiets rij ik geregeld over de jaagpaden langs de Dender of Schelde.Windsurfen leert je ook om geduld te hebben. Ik woon in de buurt van Aalst, op anderhalf uur rijden van Heist. Onderweg zie je al aan de bomen en vlaggen of er wind staat, maar aan zee kan het toch anders zijn. Daar is het is spullen uitladen, alles optuigen en wachten op ideale omstandigheden om de zee op te gaan. Gelukkig is er op het terras van Anemos altijd fijn gezelschap en heb je er ook het water, de zon en de wind rond je oren.'