Stad en platteland, twee strikt gescheiden werelden? Niet als het van René Vermeulen afhangt, die met zijn evenementen op ‘den buiten’ een creatieve stadsvibe wil injecteren in het dorp waar hij al bijna zijn hele leven woont.
René Vermeulen is producer bij Panenka, een job waarvoor hij elke dag de Schelde moet oversteken en zijn rustige dorp moet inwisselen voor de stad. Ook een niet onbelangrijk deel van zijn sociaal leven speelt zich op die laatste locatie af, al omschrijft hij zichzelf tegelijk als een soort vertegenwoordiger van het landelijke Kruibeke: ‘Want het is hier écht wel tof.’ Al zijn hele leven eet hij van de twee walletjes van de Schelde, maar het liefst van al zou hij er eigenlijk een brede brug overheen bouwen.
‘Ik geloof enorm in een wisselwerking tussen stad en platteland. Ik woon onder de kerktoren van Kruibeke en werk in de schaduw van de kathedraal in Antwerpen. Nu is er vaak nog een barrière tussen het dorp en de stad, terwijl ik denk dat iedereen het beste uit de twee werelden kan halen.’
Om die combinatie te hebben, moet er meer ingespeeld worden op mobiliteit, schreef je in een blogpost.
‘Absoluut. Hier (voor het interview zitten we vlakbij de Antwerpse kaaien, nvdr.) vind je gratis parking, maar op linkeroever moet je betalen als je je auto wil achterlaten en verder wil gaan met je plooifiets. Het loont dus om met de auto tot in de stad te komen. En zo staan we met zijn allen in de file, waardoor je soms een uur doet over een afstand van nog geen tien kilometer.’
Is die mobiliteit de enige reden waardoor de wisselwerking tussen stad en platteland beperkt is?
‘Nee, er zijn nog misverstanden die de wereld moeten uitgeholpen worden. Als ik in Kruibeke rondloop, zie ik dingen waarvan ik denk: hier zou een stadmens perfect van kunnen genieten, maar hij weet gewoon niet dat het er is.’
‘Ik denk geregeld: waarom is hier niemand uit de stad? Waarom zien wij geen dingen van elkaar?’
‘Als je ongeveer 21 jaar wordt in Kruibeke, wordt er van je verwacht dat je een keuze maakt: blijf je daar wonen voor de rest van je leven of verhuis je naar de stad? En dan is het idee dat je in een stad allerlei hippe dingen kan gaan doen of dat je kiest voor het klassieke dorpsleven als je blijft. Voor mij zit het mooie net in de combinatie.
Ik zou het heel tof vinden als mijn kinderen later hun secundaire studies zouden gaan doen in Antwerpen, Brussel of zelfs Amsterdam in plaats van in een dorpsschooltje. We zitten hier op acht kilometer van elkaar, dat is toch te gek om die werelden strikt gescheiden te houden?’
Zijn er dan geen Kruibekenaars of Antwerpenaars die af en toe elkaars terrein gaan verkennen?
‘Jawel, maar dat blijft toch altijd een beetje een uitstap, niet iets vanzelfsprekend. Voor sommigen is de Schelde een echte barrière. Die is er trouwens ook rond andere steden en dorpen, in de vorm van een snelweg bijvoorbeeld.’
Jij zit niet bepaald stil in Kruibeke.
‘Ik organiseer inderdaad een aantal dingen. Een daarvan is de pop-up zomerbar BARàBAZ. In Antwerpen werkten zomerbars drie jaar geleden al goed, dus toen twee vrienden en ik iets leuk misten in Kruibeke, wilden ook hier zoiets organiseren. Het is niet omdat wij onder de kerktoren zijn blijven wonen, dat we niet ambitieus genoeg zijn om iets gelijkaardigs te willen. Met een team van vrienden en vrienden van vrienden – die nu ook mijn vrienden zijn – zijn we dat beginnen uitrollen en binnenkort doen we dat voor het derde jaar op rij.’
‘Daarnaast heb ik ook een paar keer Café Coq open gehouden. Mijn pa heeft legendarische verhalen over café Cockskes – genoemd naar de voormalige eigenaar. Samen met een vriend laten we nu af en toe de tijden van weleer drie dagen lang herleven. Dan komen er groepen uit het buitenland spelen, zijn er allerlei activiteiten… Daar komt altijd een heleboel volk op af, maar het zou nooit in iemand uit de stad opkomen om eens te komen kijken. En ik vind dat niet erg, maar ik denk dan wel: waarom is hier niemand uit de stad? Waarom zien wij geen dingen van elkaar?’
Jij en je vrienden zijn dit soort evenementen beginnen organiseren omdat jullie iets misten in Kruibeke. Wat was dat dan?
‘Ik denk dat er op het platteland te veel bescheidenheid is en daardoor vervallen we vaak in clichés door bijvoorbeeld de zoveelste klassieke pensenkermis te organiseren. Dat is ook tof, maar wij hebben meer ambitie en willen, net zoals organisators in Antwerpen dat moeten doen, creatief alle registers open trekken. Dat loont: vorige editie van BARàBAZ waren er zelfs een aantal mensen van over het water (uit Antwerpen, nvdr.)!
‘De drang om mijn dorp te verkopen zit echt in mij. Dat komt misschien wel wat door die underdog positie: ik moet bewijzen dat het écht wel tof is in Kruibeke.’
Dus, even samenvatten: je hebt een veeleisende job, een gezin, je bent ook een huis aan het bouwen én je organiseert nog allerlei dingen in je vrije tijd.
‘Heb jij gesproken met mijn vrouw? (Lacht) Nee, het is wel wat veel nu. Want om de twee jaar, als de Rode Duivels zich plaatsen, organiseer ik trouwens ook nog Copa Crubeca met voetbal op groot scherm. Maar ik kan er niets aan doen: die drang om mijn dorp te verkopen zit echt in mij. Dat komt misschien wel wat door die underdog positie: ik moet bewijzen dat het écht wel tof is in Kruibeke. Maar het is wel heel druk. Al doe ik al die dingen niet alleen natuurlijk.’
Stel dat je iets als BARàBAZ zou organiseren in Antwerpen: zou dat anders zijn?
‘Je zou het vooral langer kunnen rekken. Nu duurt BARàBAZ maar drie dagen, want in een dorp zijn er niet genoeg potentiele nieuwe klanten om een lange periode aan een stuk te blijven lokken.
Organisatorisch zou ik het wel op dezelfde manier aanpakken, want ik geloof niet in die verschillen. Een koffiebar over het water zal binnenkort net hetzelfde zijn als een koffiebar in de stad. Nu hoor je nog te vaak: ‘dat zal hier toch niet marcheren?’. Alsof die tien kilometer bepaalt of je wel of geen recht hebt op lekkere koffie.’
Maar denk je niet dat er een andere standaard is? Hippe dingen die ontstaan op het platteland zijn vaak kopieën van zaken in een stad, waar ze tegen de tijd dat ze gekopieerd worden al voorbijgestreefd zijn.
‘Ja, dat is zo. Je krijgt continu tegenbewegingen, zonder dat het een strijd hoeft te zijn. In een stad proberen mensen bijvoorbeeld rust te creëren, wat op het platteland veel vanzelfsprekender is. Je kan veel van elkaar leren. Kijk maar naar boerenmarkten: die gaan op het platteland uiteraard al jarenlang mee, maar ze zitten wel ergens weggemoffeld en de gemiddelde klant is er toch wel wat ouder. In steden zijn boerenmarkten eigenlijk net hetzelfde, maar daar wordt er wel iets meer mee gedaan en zij trekken vooral jongere mensen aan. Wat een verschillen voor twee exact dezelfde dingen, op amper tien kilometer van elkaar!
Ik zeg niet dat mensen dezelfde formules moeten kopiëren, maar in dorpen moeten ze wel iets vinden waardoor jongeren er willen blijven wonen. Het is een vicieuze cirkel natuurlijk: vanaf dat er een paar jonge, creatieve mensen naar een stad vertrekken, volgen er gegarandeerd nog meer. Terwijl dat niet per se hoeft.’
De Vlaamse bouwmeester vindt nochtans dat iedereen beter in de stad zou komen wonen, omdat dat ecologischer zou zijn.
‘Hij zal wel statistisch materiaal hebben om dat allemaal te staven, maar niet iedereen is gemaakt om in een stad te wonen. Ik hou van de rust en van het buiten komen zonder dat ik moet nadenken waar ik mijn auto geparkeerd heb. Tegelijk kan ik ook erg genieten van een wandeling over de Turnhoutsebaan en van de sfeer opsnuiven in die smeltkroes. Voor mij is net de combinatie van de twee verrijkend en ik vind vooral dat er een betere brug tussen gebouwd moet worden.’
BARàBAZ
Kruibekestraat 2, Bazel
Van 12 tot 14 augustus
Volg de Facebook-pagina voor het exacte programma.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier