Nieuwe Zizo-hoofdredacteur Stijn Depoorter over zijn 2017: ‘Niet elke strijd is de jouwe om te strijden’

© Sarah Van Looy
Anke Wauters
Anke Wauters Journaliste Knack Focus en Knack Weekend

Hij werd in 2017 de nieuwe hoofdredacteur van Zizo, het holebi- en transgendernieuwsluik van Çavaria. Maar ondanks dat nieuwe begin, was 2017 voor Stijn Depoorter vooral het jaar van afscheid nemen. Een gesprek over de moeilijke balans tussen loslaten en vasthouden.

Ik tref schrijver Stijn Depoorter twee dagen nadat het eerste magazine van Zizo, het holebi- en transgendernieuwsluik van Çavaria waar hij sinds 2017 hoofdredacteur is, naar de drukker werd verzonden. Stijn drinkt van zijn latte, staart door het raam van de koffiebar en bestudeert het ballet van regendruppels op het glas.

Hij lijkt heel rustig na die eerste deadlinestorm, merk ik op. Tevreden bijna. ‘Ik heb er een goed gevoel over’, gaat Stijn akkoord, zacht glimlachend, ‘Is het al het magazine dat ik voor ogen heb? Nog niet helemaal. Maar het gaat de goede richting uit.’

De strijd en wie hem moet strijden

Stijn heeft een duidelijk engagement. ‘Hoewel ik geen grote voorstander ben van hokjesdenken, vind ik het wel belangrijk dat er een magazine bestaat dat zich inhoudelijk en emotioneel richt tot de holebi- en transgenderdoelgroep. Het is een doelgroep die nog altijd gediscrimineerd wordt. En ook al zijn er wettelijk gezien de voorbije 15 jaar veel rechten verworven zijn, denk ik dat er nog altijd veel beter kan. Minder discriminatie, meer aanvaarding.’

‘Op wie iemand verliefd wordt… Ik snap niet waarom mensen daar nog zo zwaar aan tillen. Wat maakt het uit? Er zijn toch veel belangrijkere en dringendere zaken in het leven?’, verduidelijkt Stijn. In 2017 heeft Stijn een belangrijke les geleerd daarover: ‘Niet elke strijd is de jouwe om te strijden. Dat hou je nooit vol. Ik trok mij maatschappelijke problemen heel hard aan. Ik las veel en piekerde er vaak over.’

‘Nu probeer ik meer te vertrouwen in de mensen die bepaalde kwesties naar zich toe trekken en daar met geduld en empathie over spreken. Wat Dalilla Hermans en Nozizwe Dube over racisme vertellen, boezemt mij veel vertrouwen in. Ik kan naar hen luisteren en hoop dat anderen dat ook doen. Ik hoef niet zelf constant een mening te delen. Zie dat niet als onverschilligheid. Het is een vorm van zelfzorg. Het geeft mij meer energie om mij in te zetten voor de thema’s waar ik beter in onderlegd ben.’

Stijn zou het iedereen aanraden: ‘Laat het los om altijd overal je gelijk in te willen halen. Door te vertrouwen in anderen en hen langs de zijlijn te steunen, kan je meer waardevolle vooruitgang boeken.’

Polarisatiepiekeren

Voor zijn nieuwe positie als hoofdredacteur werkte Stijn bij een bedrijf waar hij werkzekerheid, veel vakantie, een goed loon en veel extra legale voordelen had. Uit die gouden kooi vliegen, was een uitdaging. ‘Ik doe nu op alle vlakken een stap achteruit. Maar qua voldoening en persoonlijke groei is het een grote stap vooruit.’

Die stap vooruit kon Stijn gebruiken. 2017 was het jaar waarin hij een aantal zeer dierbare personen verloor, waaronder zijn oma, met wie hij een heel hechte band had. ‘Het rouwproces heeft er dit jaar toe geleid dat ik mijn blik een beetje enger heb gemaakt. Er gebeuren veel slechte dingen in de wereld. De toon van het debat heeft mij in 2017 vooral doen schrikken. Ik vind dat er veel meer polarisatie is. Zowel van rechts als van links.’

Er is veel minder bereidwilligheid tot dialoog, analyseert Stijn. ‘Zeker als je naar sociale media kijkt: daar verglijden discussies snel in een wij-zijscheldtirade. Het is de voorbije jaren stelselmatig gegroeid. Maar in het jaar van Donald Trump, die met grof taalgebruik en kwetsende uitspraken toch president van de VS geworden is, lijkt het bijna de norm om mensen te schofferen.’

‘Ik probeer hoop te koesteren dat het allemaal niet zo’n vaart zal nemen’, nuanceert, ‘Dat er mensen zijn die zullen blijven streven voor het goede. Maar ik focuste mij dit jaar vooral op de kleien dingen. Toen ik onlangs bijvoorbeeld naar het werk fietste, zag ik plots een roodborstje in het midden van de stad. Dat ik in staat was om oog te hebben voor de eenvoudige schoonheid daarvan, maakte mij blij.’

Verliezen is constant

Dat klein geluk was een belangrijke houvast na de dood van zijn oma. ‘Het rouwproces van iemand die zo dicht bij je staat, is moeilijk. Wat wij hadden, was onvoorwaardelijke liefde. Dat verliezen is heel intens. Ik heb haar de laatste maanden zien aftakelen. Telkens ik haar zag, was ze een beetje achteruitgegaan en moest ik afscheid nemen van een deel van haar. Het kon altijd de laatste keer zijn. Dat maakte 2017 een slopend jaar, dat constant vaarwel zeggen.’

Stijn wordt stil. Slikt even. Ik zwijg, drink van mijn koffie en schuif wat naar achter op mijn kruk om hem letterlijk meer ademruimte te geven. ‘Sorry’, verontschuldigt hij zich na een tijdje, ‘Het kan je plots bij de keel grijpen. Soms vergeet je dat ze er niet meer is en komt het opeens terug. Zij was iemand die, hoe slecht ik mij ook voelde, mij altijd bleef steunen en liefhebben. Het is zo’n zeldzaam soort liefde, zo pijnlijk om te verliezen.’

Vriendschap

Het heeft Stijn doen reflecteren over de andere relaties in zijn leven. ‘Ik had meer dan 30 jaar een band met mijn oma. Bij anderen naar hetzelfde hunkeren, is onrealistisch’, weet Stijn, ‘Ik wil niets forceren. Ik kan mijn oma niet vervangen en dat hoeft ook niet. Dat heb ik intussen geleerd. De band die je met iemand hebt is altijd uniek. Zelfs in je vriendenkring vervullen verschillende vrienden verschillende rollen in je leven. Die op elkaar proberen afstemmen, dat moet je niet nastreven. Bij sommige mensen kan je lachen, bij sommige kan je huilen. Dat maakt de ene vriendschap niet minder waardevol dan de andere. We hebben als mensen beide nodig.’

Vriendschap is iets wat Stijn altijd moeilijk heeft gevonden, gaat hij verder. ‘Het houdt mij bezig. Ik heb heel lang het gevoel gehad dat ik geen hechte vriendschappen had met mensen. Het bleef te oppervlakkig of ik hechtte meer belang aan de vriendschap dan de andere partij, of omgekeerd.’

De laatste jaren is het beter geworden, vult Stijn aan. ‘Nu heb ik met een aantal mensen een hechte band. Met anderen ben ik het aan het opbouwen. Maar ik maak mij geen illusies: je kan geen hecht gevoel met mensen opdringen. Dat gaat nooit lukken. Ik zie of hoor mijn vrienden niet elke dag. Zo’n dichte band heb ik momenteel met niemand. Maar de mensen die ik nu in mijn leven heb, maken mij wel heel gelukkig.’

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content