‘Mijn vriend wilde een-op-eentijd met zijn zoon. Ik besliste me er niet mee te bemoeien’

Toen het lief van redactrice Elke Lahousse besliste een tijd alleen thuis te blijven om voor hun zoon te zorgen, wilde ze zich niet bemoeien: ‘Hij mocht het allemaal zelf oplossen.’

Gisteren betrapte ik mezelf op heel treurig gedrag. Mijn lief stond in de keuken in de potten te roeren, hij grilde wat zalmfilets en een berg courgettes en opeens zei ik: ‘Ik zou daar citroen bij doen.’ Zo zit ik blijkbaar in elkaar. Engageert mijn partner zich in de keuken, dan bemoei ik mij daarmee. Meestal omdat ik denk dat ik het beter kan, maar soms ook uit medeleven. We hebben tenslotte allebei een werkdag achter de rug, dus kijk baby, in plaats van lekker op de bank te hangen offer ik mij op om gezellig te assisteren onder de dampkap. Moet daar niet meer zout op?

Ik weet het, de grens tussen willen helpen en bekritiseren is dun. Al te veel bemoeienis deugt niet voor de liefde en helaas voor mijn lief bemoei ik mij niet alleen met het koken. Andere dingen die ik zou kunnen zeggen wanneer hij ergens in huis zijn best staat te doen: ‘Is die blauwe vaas niet beter?’ ‘Ik zou dat in een wolwas steken.’ ‘De steel van die pan is nog vettig.’

Toen mijn vriend vertelde dat hij twee weken verlof wou nemen om voor onze vier maanden oude zoon te zorgen, was ik ontroerd. Hij wilde het graag allemaal eens alleen doen. Dag na dag voor dat kind met zijn kogelronde hoofdje zorgen, maken dat het voldoende drinkt, schone oren heeft. En dat onbetaald, want mijn vriend is zelfstandige en het recent goedgekeurde vaderschapsverlof voor zelfstandigen kwam voor hem net te laat. Vlak na de geboorte had hij ook al drie weken verlof genomen, maar nu ik weer ging werken wou mijn vriend graag een-op-eentijd met zijn zoon. Meteen nam ik me voor: hier ga ik mij nu eens niet mee bemoeien. Zelf had ik vier maanden alle vrijheid gekregen om ons kind te leren kennen en te groeien in mijn moederrol. Dat zalige overwinningsgevoel aan het einde van een geslaagde dag in het leven van een jonge ouder wou ik hem niet ontnemen.

Uiteraard begon mijn lief er niet onervaren aan. Toen ik herstelde van de bevalling nam hij een week lang alle luiers voor zijn rekening, hij was de eerste die onze zoon op zijn buik leerde liggen en toen hij opnieuw aan het werk was, eiste hij ieder weekend de draagzak op. Maar nu was het tijd voor the next level. Mijn vriend keek ernaar uit om een baby tevreden te houden zonder de borstvoeding die hij gewoon was, en zonder moeder in de buurt. Hij wou vuile billen afvegen in een café zonder verschoontafel en zonder extra helpende hand. Hij had ook een kappersafspraak gepland en zou het kind gewoon meenemen. En ik, ik beet op mijn lip en bemoeide mij niet. Hij mocht het allemaal zelf oplossen.

Intussen gaat onze zoon naar de crèche en toen een van de verzorgsters onlangs belde met de boodschap dat het ventje een zware hoest had, voelde ik geen moment stress toen mijn lief aanbod vroeger naar huis terug te keren om met ons kind naar de dokter te gaan. Mijn vriend zelf ook niet. Vader en zoon hadden zich op korte tijd uit de slag leren trekken en een eigen dynamiek ontwikkeld. Ik kan vandaag geen enkele babyklus bedenken die mijn lief niet even goed klaart, of beter. En ik, ik heb me voorgenomen wat vaker los te laten. Zalm zonder citroen, misschien is dat wel het lekkerste dat er bestaat.