‘Ik denk erover om een zelfhulpgroep voor Dansaertvlamingen op te richten’

Ik beken, met enige schroom: ik ben een Dansaertvlaming.

Nog even kort: Dansaertvlamingen zijn jonge stedelingen uit de middenklasse die er een zekere levensstijl op na trachten te houden. Sara Leemans, naamgenote en bedenkster van de term, omschrijft het als een generatie die geïndoctrineerd is om marmer mooi te vinden en zich belachelijk snel een beeld kan vormen bij woorden als pampasgras en kefir. Het is een dankbare groep voor de luxesector, deze twintigers en dertigers die sparen voor meubelen van Ray en Charles Eames, een ongezonde voorliefde hebben voor dure kamerplanten en de gemiddelde weekendbijlage als bijbel hanteren. In dit Nieuwste Testament draagt de Messias kleren van onuitspreekbare Scandinavische merken en serveert Hij geen brood, maar gerechten van Ottolenghi. Met een blos op de wangen geef ik toe Zijn apostel te zijn.

Vrij recent had ik een moment van inkeer. Nu ik in een verbouwd huis vol spierwitte muren woon, zat namelijk het idee in mijn hoofd dat ik een kunstwerk in de eetkamer wilde. Terwijl ik na enige research plots zat te chatten met een Berlijnse schilder over de prijs van zijn werk, leek ik even uit mijn lichaam te treden en te beseffen hoever heen ik was. Er wordt altijd maar geschreven dat kunst je leven verrijkt, terwijl mijn bankrekening van het absolute tegendeel overtuigd is. Als je het vraagt aan kunstkenner Benedicte Goesaert is kunst kopen eerder een kwestie van prioriteiten stellen. ‘Wil je het budget voor een reis of een nieuwe smartphone sparen om kunst mee te kopen?’ vraagt ze deze week in Knack Weekend Black Luxe. ‘Kunst hoeft niet duur te zijn.’ Er blijken verschillende initiatieven die kunst ook voor de gemiddelde Dansaertvlaming betaalbaar zouden moeten maken, van onlinemarktplaatsen tot gecureerde selecties van galeriehouders, zoals The Wunderwall van Sofie Van de Velde en PLUS-ONE Gallery.

Een recent gesprek met Van de Velde leerde me dat zij al op haar veertiende haar eerste kunstwerk bezat, een creatie van de Italiaanse artiest Piero Gilardi. Op die leeftijd was de enige kunst die ik mee naar huis nam een geknutselde voedingsdriehoek uit de les plastische opvoeding. Hoe logisch is het om als twintiger of dertiger in kunst te ‘investeren’, op een leeftijd waarop het leven al zo duur is?

Het zijn de sociale, maar ook de traditionele media die ons de hele tijd mooie beelden voorschotelen van dure producten en ons doen dromen van een levensstijl die nagenoeg onbetaalbaar is. Ook Knack Weekend maakt zich daar weleens schuldig aan. Ik denk er dan ook over om een zelfhulpgroep voor Dansaertvlamingen op te richten, een plek waar we ons grondig kunnen bezinnen over de houdbaarheidsdatum en de zin van onze levensstijl. Uiteraard wordt er havermelk bij de traag gebrande koffie voorzien en biologische speltkoekjes zonder toegevoegde suikers. Er zal enkel wel gevraagd worden om de Veja’s uit te trekken wanneer er over het visgraatparket gelopen wordt en om een bescheiden bijdrage te doneren bij het buitengaan. Wie weet zit er zo toch een schilderij in op termijn.

Ook het juiste businessmodel is een kunst op zich.