‘Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, maar dat geldt evengoed voor andere lichaamssappen’

Jean-Paul Mulders pent zijn hersenspinsels neer in in zijn wekelijkse column.

Het is koopweekend, de stad loopt vol mensen die leven en mensen die al dood zijn zonder het te weten. Ik waag mij niet tussen de wandelbusjes in het toeristische centrum. Liever kruip ik in mijn schulp en voer ik mijn katachtige. Op de verpakking staat dat er granaatappel, liefde en açaibessen in de brokken verwerkt zijn. Van liefde heb ik weleens gehoord, maar de açaibes moet ik opzoeken. Zij is 2,5 centimeter groot en blijkt te groeien in trossen. Het liep mis toen we dingen die we zelf niet kenden, begonnen te geven aan onze kittens.

Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, maar dat geldt evengoed voor andere lichaamssappen.

Ik denk aan nonkel Robert, die kittens op zijn kleine koer hield. Hij gaf ze brood dat in melk geweekt was. Hij droeg een grijze stofjas en een klak die met zijn hoofd vergroeid was. Tot op hoge leeftijd bleef hij fietsen. ‘Hij rijdt nog met de velo’, zeiden de mensen, alsof dat het ultieme bewijs van een ijzeren gestel was. Nonkel Robert was getrouwd met tante Philomène. Onlangs verklapte mijn moeder mij dat hij achter zijn uren exhibitionist was. Ik vroeg me af of hij zijn klak bij die activiteiten ophield. Het bloed kruipt waar het niet gaan kan, hoor je weleens zeggen, maar dat geldt evengoed voor andere lichaamssappen. In ons dorp woonde een begrafenisondernemer met vijf kinderen. Hij was de vijftig voorbij toen hij bij zijn vriend introk.

Denkend aan funeraire ondernemingen, ga ik op de sofa liggen kijken naar mijn favoriete televisieprogramma van het ogenblik. In Stukken van mensen wordt een handtekening van Charlie Chaplin te koop aangeboden en een fles levertraan uit de Tweede Wereldoorlog. De man moet zijn fles beteuterd terug mee naar huis nemen. Ik zou ze wel willen, omdat ik woorden als koortsboom en levertraan prachtig vind. Waarom koppelen ze geen website aan dat programma, zodat het publiek kan bieden op spullen die onverkocht bleven?

Vers van de pers kun je het verhaal van Anne Frank niet noemen, maar nog altijd heeft het de macht mij naar de keel te grijpen.

Nog onder invloed van de levertraan, waag ik het te kijken naar een documentaire die De laatste dagen van Anne Frank heet. Vers van de pers kun je dat verhaal niet noemen, maar nog altijd heeft het de macht mij naar de keel te grijpen. Van Anne Frank is slechts één stukje bewegend beeld bewaard gebleven. Ik spoel zeven keer terug hoe zij van op een balkon naar een bruid en een bruidegom in de diepte staat te kijken. Op mijn laptop zoek ik Hitler als baby in Google Afbeeldingen. Hij kijkt de wereld in met grote ogen, waarin al een drang naar grootse daden lijkt besloten. Maar dat is hineininterpretieren. Misschien had hij gewoon zin in zijn flesje.

‘De bijzondere smaak doet denken aan bosbes, noten en chocolade’, lees ik op een website voor mensen die willen vermageren. ‘De populariteit van de açaibes is gestegen nadat Dr. Oz er aandacht aan gaf in The Oprah Winfrey Show. Daarin werd gesteld dat de vrucht een goede ondersteuning kan bieden bij het tegengaan van overgewicht.’

Op televisie zijn nu beelden van vel over been dat schots en scheef opeengestapeld is. ‘De kampdirecteur deed gewoon zijn werk’, zegt de commentaarstem. ‘Hij kon niet begrijpen waarom hij na de bevrijding als een crimineel werd behandeld.’

Ik zet een aflevering van First dates op, om de dag welgezind te besluiten.

Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier

Partner Content