Elke week kijken we binnen in het atelier van een kunstenaar. Deze week: Ellen De Meutter uit Kalmthout.
Schilderen is een isolerende bezigheid en dat is prima. Ik vind het fijn dat ik dan niet met anderen moet samenwerken. Mijn innerlijke proces vraagt afzondering en rust. En stilte, dat ook. Dus zijn we de stad uitgetrokken.
De Kalmthoutse Heide is nu ook een beetje mijn atelier. Ze heeft iets verstilds als ik er ga joggen. Dat is letterlijk de inlooptijd. Schilderen is een fysieke daad, ik moet ervoor in mijn lichaam zijn en lopen brengt me in een soort meditatieve toestand waardoor ik minder tijd verlies in mijn atelier.
Een nieuwe plek betekent ook jezelf opnieuw ontdekken. Mijn vorige atelier was een hoge ruimte. Hier valt het licht anders, dus werk ik nu op de grond. Dat is waarschijnlijk niet goed voor mijn rug, maar ik doe het toch. Ik hang boven het werk en die vervelende houding verandert mijn relatie ermee. Het is alsof ik nog vrijer kan werken. Ook door de pijn.
Er is een deur tussen mijn atelier en mijn leven, maar soms is ze niet dik genoeg. Schilderen is een kwetsbaar proces. Mijn atelier is een intieme plek die ik moet beschermen. Zoals Fort Knox. Geen telefoon en de poort gaat op slot. Ik toon mijn werk pas als het sterk genoeg is en ik hou één muur in mijn atelier wit, om het werk naartoe te verslepen om even afstand te nemen.
Ik verniel veel. Soms zet ik iets een tijdje opzij, maar als het me dan nog niet kan boeien, overschilder ik het of haal ik het doek eraf. Wat naar buiten gaat, moet ook echt goed zijn. Dat is hard werken, vergt veel discipline, maar geeft veel blijdschap als het lukt.
