Geert Hoste blikt terug (en vooruit): ‘Ik heb mijn grote droom gerealiseerd’

Black Weekend van Knack bestaat 5 jaar. Daarom blikken we dit jaar in elke Black Weekend 5 jaar achteruit en 5 jaar vooruit in een boeiend leven. Geert Hoste (56) is humorist en columnist. Sinds 1992 wordt zijn jaarlijkse eindejaarsconference uitgezonden op televisie, traditiegetrouw op 1 januari. Afgelopen zomer besliste Hoste een pauze in te lassen.

De lach

Mijn doel in het leven is mensen aan het lachen brengen. Als kind al besefte ik dat ik het talent had om mijn omgeving te entertainen. In de klas kon ik uit de massa treden en een leraar alleen voor mij laten lesgeven, door op een grappige manier vragen te stellen. Ook tijdens mijn studies rechten droomde ik eigenlijk van een carrière op het podium. Ik wil mensen verblijden. Niet met platte humor en een clownspak, zoals ik Vlaamse komieken in mijn jeugd zag doen, maar met humor van een hoger niveau. Als twintiger ging ik vaak naar Londen en daar zag ik hoe gasten van mijn leeftijd het podium beklommen om een zaal te laten lachen met hun grappen. In de VS deden Jerry Seinfeld en Jay Leno iets gelijkaardigs. In België bestond stand-upcomedy toen nog niet, maar toen ik het genre in het buitenland zag opkomen, wist ik: dat ga ik ook doen. Al gauw besloot ik dat ik zou werken rond de actualiteit. Ik wilde grappen verzinnen en vertellen over de leiders van dit land.

Hoog mikken

Ik streef naar succes, in alles wat ik doe. Wie ergens aan begint, moet dat met zoveel mogelijk enthousiasme proberen te doen. Die boodschap heb ik uit mijn opvoeding meegenomen. Mijn ambitie was nooit ‘om eens op een podium te staan’ en een amusementsshow te presenteren. Neen, ik moest de beste zijn en de best mogelijke onemanshow geven. Elke job is hard werken, maar wie hoog mikt zal betere resultaten behalen dan iemand die er met zijn pet naar gooit.

Durven stoppen

In 2000 zei ik voor het eerst tegen mijn vrouw dat ik wou stoppen met mijn eindejaarsconferences. De stress werd me te veel, bovendien hunkerde ik naar een moment van zelfevaluatie. Uiteindelijk vond ik afgelopen zomer pas écht de kracht om een pauze in te lassen. De reacties van mijn publiek zijn overdonderend geweest. Nu pas besef ik dat mijn voorstellingen voor sommige mensen meer dan entertainment waren. Voor veel Vlamingen is 1 januari het moment waarop ze samen met familieleden naar mijn programma kijken. Om nog eens samen te lachen, ook als het voorbije jaar een rotjaar is geweest. Onlangs nog kreeg ik een e-mail van een jonge vrouw die vertelde dat ze altijd samen met haar moeder naar mijn eindejaarsconferences keek. Dit jaar was haar moeder overleden, en nu had ze niemand om als eerste aan te vertellen dat ze binnenkort zou trouwen. Ze had dan maar besloten dat ik als eerste haar grote nieuws mocht vernemen, omdat haar moeder zo’n fan van mij was geweest. Kippenvel krijg ik van zulke reacties. Als artiest probeer je mensen te raken, maar dat heb ik de voorbije jaren blijkbaar harder gedaan dan ik vermoedde. Mijn laatste voorstellingen bereikten ruim 1,7 miljoen kijkers, maar de verhalen achter dat cijfer zou ik nooit gehoord hebben als ik niet had beslist om ermee te stoppen. Ergens een punt achter zetten kan iets heel moois teweegbrengen.

Vrije meningsuiting

In de middelbare school vond ik het interessant om het cyrillische alfabet te leren, zodat ik Russische woorden en cijfers kon lezen als de Russen ons land zouden binnenvallen. Een tijd geleden ben ik Arabisch gaan studeren aan de universiteit, omdat het mij frustreerde dat ik het nieuws of slogans in het Arabisch niet begreep. Ik ben altijd geboeid geweest door de kracht van taal. Vijftien jaar geleden werd ik daarom ambassadeur voor Amnesty International Vlaanderen, een vereniging die wereldwijd opkomt voor de universele rechten van de mens. Bijzonder knap is het hoe zij vooral door vreedzame communicatie druk uitoefenen op machthebbers die de mensenrechten schenden, zoals de vrijheid van meningsuiting. Als cabaretier die grappen maakt over de overheid weet ik dat vrije meningsuiting onontbeerlijk is.

Vallei des Doods

De voorbije 25 jaar heb ik geprobeerd om met mijn eindejaarsconferences een groot publiek aan het lachen te brengen. Toch heb ik in die 25 jaar ook enorm veel stress gekend. Aan elke voorstelling gaat een groot gevecht vooraf. Steeds opnieuw ga ik door een donkere ravijn, de Vallei des Doods, omdat ik niemand wil teleurstellen. Op 1 juli verjaar ik en de dag nadien begin ik normaal met het schrijven van de voorstelling. Tegen oktober, wanneer de deadline en de feestdagen naderen, lig ik dag en nacht wakker van het idee dat er al vijftigduizend tickets verkocht zijn voor mijn voorstellingen en VRT en VTM alle heruitzendingen al hebben ingepland, terwijl ik nog loop te sleutelen aan mijn grappen en het slot van de voorstelling nog niet op papier staat. Ik woon in Antwerpen en de voorbije jaren mocht ik van mijn vrouw in de herfst nooit gaan wandelen langs de Schelde. Dat vond ze, gezien mijn mentale toestand op dat moment, te gevaarlijk.

Kerst zonder stress

Ik heb een fantastische herfst achter de rug en ik geniet ervan om in deze tijd van het jaar eens een interview te kunnen geven of de stad in te gaan, zonder na een halfuur te denken dat ik eigenlijk naar huis wil omdat ik nog moet werken. Straks zal ik voor het eerst in decennia in alle rust kerstmis kunnen vieren, zonder stress en zonder om negen uur in mijn bed te willen kruipen. Dat moet geleden zijn van de jaren tachtig. Ik geniet enorm van de ongekende rust die ik op mijn zesenvijftigste ervaar. Er is voorlopig maar één nadeel aan mijn beslissing om geen eindejaarsconference te geven: ik heb dit jaar geen enkel excuus om geen kerstcadeaus te kopen.

Geen slaaf meer zijn van mezelf

Ik heb me voorgenomen om geen goede voornemens uit te spreken voor 2017. Het enige wat ik in de toekomst niet meer wil doen, is slaaf zijn van mijn eigen ambitie. Jarenlang was het mijn doel om de Vlaamse humor naar een hoger niveau te tillen. Daarvoor ben ik zowel mentaal als fysiek diep gegaan, maar het resultaat mag gezien worden; vandaag zijn er in ons land zo’n vijftig stand-upcomedians en ik ben blij dat ze niet meer moeten optreden in parochiezalen. Ik vind het fijn dat ik jonge komieken getoond heb dat je ook grappen kunt vertellen in een grote zaal, in een verzorgd decor, met een goed kostuum en nette schoenen aan. Ik heb mijn grote droom gerealiseerd. Er is niets dat ik nog absoluut moét doen.

Vrijwilligerswerk

De komende jaren wil ik me inzetten voor een aantal vrijwilligersverenigingen. Naast ambassadeur voor Amnesty International ben ik ambassadeur voor Vogelbescherming Vlaanderen, een organisatie die zich inzet voor in het wild levende dieren. Daarnaast ga ik binnenkort in zee met het Rode Kruis. Drie mooie organisaties die een engagement van mij vragen. Niet dat ze verwachten dat ik morgen op straat stickers ga verkopen, of fondsen ga werven. Binnen de vrijwilligerswereld moet je doen waar je het best in bent. In mijn geval is dat mijn bekendheid inzetten om het gedachtegoed te helpen verspreiden. Ik zal in de toekomst dus wat vaker een opiniestuk schrijven voor een krant, of brieven sturen naar ministers over de vluchtelingencrisis of de noodzaak van een Belgisch mensenrechteninstituut.

Verkiezingen 2018

Ik heb nog niet beslist of ik in 2017 opnieuw een eindejaarsconference zal geven. Uiteraard blijf ik in de toekomst theatervoorstellingen en tv-programma’s maken. Momenteel loopt op Één bijvoorbeeld het ironische programma Geert Hoste maakt het land beter, wat bijzonder fijn was om te maken. Op dit ogenblik is het echter nog te vroeg om te beslissen of ik nog verder wil gaan met mijn eindejaarsconferences. Ik probeer volop te beseffen dat ik dit jaar voor het eerst géén theatertournee zal doen. Wel zie ik mezelf een grote voorstelling in elkaar steken in de aanloop naar de verkiezingen van 2018. Ik heb zo’n voorgevoel dat ik tegen dan eens goed mijn gedacht zal willen zeggen over de toestand van ons land en onze politici.

Loopjongen

Mijn vrouw, Veronique Puts, heeft mij de voorbije jaren enorm gesteund in mijn carrière. Elke beslissing die ik moest nemen, iedere grap die ik bedacht, heb ik eerst met haar besproken. Ik mag van geluk spreken dat zij mij al zoveel liefde heeft gegeven. In de toekomst wil ik de rollen omdraaien en wil ik haar helpen haar dromen te realiseren. Veronique is schrijfster en tekenaar van jeugdboeken. Ze schrijft ook columns over onze twee katten en heeft daar nog plannen mee die ze verder wil uitwerken. Ik kijk ernaar uit om de volgende jaren haar loopjongen te zijn.