“Een tatoeage is gewoon maar wat inkt op een huid”

Interview met Anna Mazas, schrijfster van het boek Life Under My Skin.

Anna Mazas is auteur van het boek Life Under My Skin dat de verhalen achter verschillende tatoeages uit de doeken doet. Wij liepen haar tegen het volgetekende lijf op de Diesel housewarming.

Hoe is het idee voor dit boek ontstaan? Anna Mazas: “Drie jaar geleden ben ik beginnen schrijven voor verschillende muziekmagazines. Dat lag me wel, maar ik had niet echt het gevoel dat ik een verhaal te vertellen had. Toen ik op mijn 22e mijn eerste tatoeage liet zetten had ik een eureka-moment: eindelijk had ik iets om over te schrijven! Ik ben er dan ook meteen ingedoken en het resultaat is dit boek. De verhalen achter de tatoeages zijn vaak interessanter dan de tatoeages zelf, en dat is ook wat ik wilde weergeven. Er zijn zoveel verschillende redenen waarom iemand een tattoo laat zetten. Vroeger waren tattoos uitsluitend voor de bad boys and girls, maar dat is gelukkig veranderd ondertussen.”

Je zegt dat de tatoeage is verdwenen uit de marginaliteit, maar is ze net niet te banaal geworden? “Daar ben ik niet mee akkoord. Ik vind tatoeëren nog steeds een kunstvorm waarbij de mens het canvas is. Bovendien is een tatoeage is zo banaal als je hem zelf maakt. Als je op vakantie een dolfijntje op je enkel laat zetten, dan is het waarschijnlijk wat minder persoonlijk dan iemand die samen met een tattoo artist een tekening ontwerpt, maar dan nog. Wie weet staat die dolfijn wel voor haar eerste zwembeurt met dolfijnen, een levenslange droom of zo. Dat zullen wij nooit weten.” (lacht)

Is dat geen vreemde dualiteit? Een tatoeage is vaak heel persoonlijk, maar toch is ze voor iedereen zichtbaar. “Ik hou wel van dat dubbele. Bovendien kies je zelf waar je je tatoeage laat zetten en of je die laat zien. Als ik lange mouwen en een lange broek draag ziet niemand dat ik eigenlijk volgetekend ben. Het is een soort spel, een soort van blootgeven, en dat vind ik wel fijn. Ik vind het jammer dat sommige mensen schrikken wanneer ik mijn tatoeages laat zien. ‘Wat doe je jezelf toch aan’, heb ik al wel eens gehoord, alsof mijn tekeningen een soort van verwondingen zijn.”

Wat met mensen die spijt krijgen van hun tatoeages op latere leeftijd? “Dat gebeurt natuurlijk wel, maar ik vind het een vreemd gegeven. Een tattoo, hoe banaal ook, staat altijd voor een zekere periode in je leven. Hoewel dat een moeilijke periode kan geweest zijn, staat die tattoo ook voor een deel van jezelf. Hoe kan je nu spijt hebben van jezelf? Op mijn arm staat een hele grote tekening die mijn ex gezet heeft. Natuurlijk is het soms pijnlijk om die iedere dag in de spiegel te zien, maar spijt? Nooit.”

Je staat zelf behoorlijk vol. Wat is je favoriete tatoeage? “Dat is moeilijk. Ik heb voor iedere tekening gekozen dus ik hou van ze allemaal. Misschien vind ik de hamburger op mijn kuit wel het leukst, omdat het zo’n grappige tekening is. De bijnaam van mijn beste vriend is burger, en ik besloot hem dan ook op die manier te vereeuwigen: als een grijnzende hamburger. Je ziet, het hoeft niet allemaal zo serieus te zijn. Het is uiteindelijk toch gewoon maar wat inkt op een huid.” (KS)