In een week tijd lanceerden twee prominente Vlaamse activisten initiatieven die diversiteit in de media willen promoten. Goede vriendinnen Sabine Peeters en Dalilla Hermans over wat er fout loopt in Vlaanderen: ‘Mensen zijn bang. Ze hangen vast aan wat er al is.’
‘Ik denk dat ik het vrij beu ben om steeds opnieuw hetzelfde te zien. Jonge, vooral witte, dunne meisjes met perfect golvend haar, in een zogenaamde perfecte, zorgeloze wereld op sociale media. Alsof er altijd een directe link bestaat tussen wit, slank, jong en een geweldig leven.’ Zo begint make-upartieste en schrijfster Sabine Peeters haar betoog op thatssway.com, een nieuw online platform dat diversiteit wil promoten.
Begrijp haar niet verkeerd, Sabine heeft niets tegen deze witte, dunne meisjes met perfect golvend haar. Maar het gebrek aan diversiteit maakt haar boos. Als make-upartieste is Sabine elke dag omgeven door veel inspiratie, maar ze kan zich niet vereenzelvigen met wat ze ziet. ‘Bloggers en modellen zien er, door de band genomen, allemaal een beetje hetzelfde uit. Natuurlijk niet écht, ze hebben hun persoonlijkheid en uitstraling. Maar ze passen quasi allemaal wel in dezelfde kleding en dus vertegenwoordigen zij voor mij toch eenzelfde richting’, vertelt Sabine, ‘Hoeveel inspiratie ze ook brengen, ik ben daar niets mee want ze hebben mijn lichaamsvorm niet. Of ze brengen mijn verhaal niet, of dat van een meisje dat ook slechte dagen en angstige momenten heeft. Dus hen volgen of lezen, werkt best frustrerend. En als ik me zo voel, dan kan ik me voorstellen dat heel wat andere vrouwen en meisjes, die toch ook graag genieten van online inspiratie, zich ook zo zullen voelen.’
Mensen negeren, ze geen boegbeeld geven, er geen waarde aan hechten en totaal verbannen van platforms, doet geen goed aan het zelfvertrouwen
Schoonheid in een breder daglicht
Sabine verlangt dus naar meer realiteit en wil schoonheid in een breder daglicht plaatsen. Schoonheid verborgen in verschillende culturen en godsdiensten, in verschillende idealen, in verschillende verhalen, in verschillende rechtsgebieden. ‘Mensen negeren, ze geen boegbeeld geven, er geen waarde aan hechten en totaal verbannen van platforms, doet geen goed aan het zelfvertrouwen’, klinkt het gepassioneerd.
Ze wil dan wel een kritische noot brengen op haar platform, ze wil nog steeds zoveel mogelijk zaken belonen en niet op het negatieve focussen. Ze haalt het voorbeeld aan van plussize-mode: ‘Veel merken zijn ongeïnspireerd en lui. Ze brengen hetzelfde patroon in andere kleuren. Dat moet toch frustrerend zijn voor alle plussize-meisjes? Wij zijn ook de moeite om een inspanning voor te doen. De merken die dat wel doen, wil ik in de bloemetjes zetten. Wat er wel is en wat er nog kan veranderen, daar wil ik aandacht aan geven.’
Door haar verleden – Sabine had een eetstoornis, iets dat altijd een moeilijke factor blijft in iemands leven – is het echter niet vanzelfsprekend voor haar om iedere dag op de barricade te springen. ‘Ik doe het in fases’, geeft ze toe, ‘Ik heb echt periodes waarin ik niet bezig wil zijn met schoonheidsidealen. Ik wil er niet over praten, niet over schrijven. Het is soms te veel. Het kan deugd doen en therapeutisch zijn, maar ik ben ook maar een mens. Ik heb het nodig om af en toe een stap terug te nemen.’
Even wordt Sabine stil. ‘Ik vind het jammer dat er zoveel werk aan is’, vervolgt ze uiteindelijk, ‘Dat het zo knokken is om mensen te doen inzien dat iedereen waardevol is en iedereen het recht heeft om gerepresenteerd te worden in de media en in magazines. Het is zo vermoeiend en het zou fijn zijn dat meer mensen erover praten. Het blijft wringen om bekende mensen, bloggers of journalisten met een gigantisch netwerk te overtuigen om op een positieve en ernstige manier gebruik te maken van hun invloed.’
Bang Vlaanderen
In het buitenland zie je dan ook meer en meer magazines en online media ruimte maken voor diversiteit, zowel op vlak van huidskleur, als van achtergrond en lichaamsvorm. ‘En dat is ontzettend fijn om te merken’, knikt Sabine, ‘Zelfs toonaangevende bladen als Glamour, I-D, Dazed&Confused brengen een waaier aan persoonlijkheden en looks zonder er een thema van te maken: geen The Curvy Issue of The Black Issue. Dat is een verademing. Iedereen hoort erbij, iedereen mag cool wezen. Zulke magazines verslind ik van begin tot einde.’
De noodzaak is duidelijk. De mensen hier effectief het nut ervan doen inzien, is moeilijker. Waar loopt het in Vlaanderen specifiek mis? Angst, meent Sabine: ‘Angst voor verandering. Angst voor een bredere visie. Angst om oude idealen en oude normen opzij te durven schuiven en open te staan voor verhalen van anderen. Ik merk meer en meer hoe mensen zo vasthangen aan wat er al is. En ik denk dat het daar knelt in Vlaanderen.’
Een van de dingen waar ik het vaakst op stoot in discussies over beeldvorming van mensen met andere roots, is dat hun verhalen ongekend zijn
Dat gelooft haar goede vriendin, schrijfster Dalilla Hermans, ook. De beelden en verhalen die wij voornamelijk horen en zien, zijn volgens haar bijvoorbeeld niet gekleurd genoeg. ‘Een van de dingen waar ik het vaakst op stoot in discussies over beeldvorming van mensen met andere roots, is dat hun verhalen ongekend zijn. Telkens als ik praat over dagelijks racisme, zijn mensen die er nooit slachtoffer van worden, eerst en vooral verbaasd’, vertelt ze ons, ‘Ik heb heel lang gedacht dat bepaalde zaken voor mij niet mogelijk waren. Als je iets niet gerepresenteerd ziet, kan je niet geloven dat je het kan worden. Als je als vrouw nooit een vrouwelijke dokter ziet, ga je niet vol vertrouwen zeggen: ik ga geneeskunde studeren. Hoeveel succesvolle allochtonen zie je in de media? Veel te weinig. Terwijl ze er wel zijn en een platform zouden moeten hebben. Zulke zaken maken een fundamenteel verschil.’
Geen ‘boze zwarte vrouw’
Dalilla wil het meteen duidelijk maken: ze is niet ‘de boze zwarte vrouw’ die klaagt. ‘Er wringt iets, niet alleen bij mij,’ zegt ze, ‘Een groot deel van de verhalen die leven bij mensen worden gewoon niet verteld. Ik merk dat veel grote spelers in de media dat gewoon niet zien. Ik heb het gevoel dat het geen onwil is, maar onkunde. Er is zo’n typisch profiel van blanke, middenklassemensen die in de media werken, waardoor achter de schermen problemen ontstaan. Het is normaal dat ze vertellen over wat hen aanbelangt. Ik praat ook het liefst over zaken die het dichtst bij mijn leefwereld staan.’
Ik wil niet meer roepen en met plakkaten op straat komen. Ik wil onze ervaringen op een toffe manier brengen
Vandaag is er nochtans een hele generatie mensen die hier zijn opgegroeid en klaar zijn om hun verhalen te vertellen. Momenteel zijn er tal van initiatieven, discussiegroepen op Facebook en blogs die dat op eigen houtje doen. ‘Maar er geraakt geen brug geslagen naar het mainstream-debat’, duidt Dalilla. Met ‘Grab The Narrative’ lanceert Dalilla daarom samen met slam poet Elisabeth Severino Fernandes een oproep: op 16 augustus organiseren Dalilla en Elisabeth een open mic-avond dat een podium biedt aan iedereen die zin heeft om iets te delen.
Tijdens ‘Grab the narrative’ zullen stand-upcomedians, slam poets, rappers, zangers en dansgroepen optreden rond het thema racisme en diversiteit. Vervolgens staat het open podium vrij voor iedereen. Aanwezigen kunnen ook naar de expo #NoMoreMonkeyBusiness kijken, waarin Dalilla illustraties verzamelt naar aanleiding van een racistische Suske & Wiske-cartoon. ‘Ik wil niet roepen en met plakkaten op straat komen, dit is een toffe manier om onze ervaringen te delen’, zegt Dalilla.
Wij hebben als media de verplichting om mensen, alle mensen, te laten zien dat hun dromen, hun persoonlijkheid, hun uiterlijk, hun seksualiteit, hun genderidentiteit en hun gevoelens net zo waardevol zijn als die van de doorsnee gezichten. Iedereen verdient een platform. Dat begint bij ons. ‘Aan mediamakers: kom gewoon eens af’, roept Dalilla op, ‘Het is zo eenvoudig. Kom luisteren naar hoe wij hierover praten.’
Sabine Peeters is make-upartieste en schrijfster. Haar boek Lief voor mijn lijf maakt komaf met schoonheidsidealen. Op haar platform thatssway.com breekt ze een lans voor diversiteit.
Dalilla Hermans is schrijfster, haar werk kan je lezen op Charliemag.be en in haar recente boek: Brief aan Cooper en de wereld.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
