Eerst een diploma halen. Het lijkt een wet waar je niet omheen kunt. Maar wat als je een goed stel hersenen hebt en toch niet langer in de les wilt zitten? Deze jongeren kozen bewust niet voor het hoger onderwijs. ‘Uiteindelijk moet je vooral doen waar jij je goed bij voelt.’
Arusha Verhalle (23) stopte met een bachelor verpleegkunde om als au pair naar Amerika te trekken. Nu werkt ze als opvoedster in een centrum voor kinderen met een beperking.
In het laatste jaar van het middelbaar zag ik een advertentie over Vlaamse au pairs in Amerika. Het sprak me meteen aan, maar thuis verwachtten ze dat ik eerst verder zou studeren. Ik begon aan een bachelor verpleegkunde, maar dat was niets voor mij. Ik was altijd al meer praktisch dan theoretisch ingesteld. Na een paar maanden kon ik het niet meer opbrengen om naar de les te gaan.
Mijn ouders zagen dat het geen zin had om mij verder te pushen, dus mocht ik naar Amerika. Ik werd gekoppeld aan een alleenstaande mama met een zoontje van vier. Op Skype klikte het, maar de gastmoeder liet me al snel veel harder werken dan was toegestaan. Haar huis moest er altijd uitzien als een showroom. Als ze thuiskwam, moest ik me soms met haar zoontje verstoppen in de kelder. Ze hield me ook weg van bijeenkomsten met de organisatie. Pas toen mijn ouders op bezoek waren en we in het winkelcentrum een andere au pair tegenkwamen, durfde ik om een nieuw gezin te vragen. Daar vond ik gelukkig wel mijn draai.
Toen ik na een jaar terugkwam in België vonden veel mensen dat ik volwassener was geworden. Als au pair leer je niet alleen met kinderen te werken, maar ook een huishouden te runnen en voor jezelf op te komen. Sommige vrienden waren inmiddels met drie studies gestopt en toen wist ik zeker dat ik wilde werken. Binnen een week vond ik een baan. Ik heb collega’s met een bachelor pedagogie of psychologie, maar hoef me nooit extra te bewijzen, want zij hebben soms minder praktijkervaring dan ik. Uiteindelijk moet je vooral doen waar jij je goed bij voelt. Alles draait om je inzet.’
Bart Bencivenni (24) begon op zijn veertiende met ondernemen. Na een moeizame tijd in het middelbaar startte hij zijn eigen bedrijf. Met Humgy opende hij onlangs zijn tweede coworking-locatie in Antwerpen.
Thuis hadden we het niet breed, mijn vrienden hadden altijd betere spullen. Tot ik op internet een kapotte telefoon kocht en die repareerde met een nieuw schermpje. Zo had ik hetzelfde toestel voor een pak minder geld. Ik verkocht het door en zo werd ondernemen mijn hobby. Google en YouTube werden goede vrienden, urenlang bekeek ik fiscale blogs en documentaires. Als er dan eens tijd over was, besteedde ik die aan school.
Hoewel ik de lessen vurig haatte, wilde ik toch een diploma. Op het atheneum kreeg ik te veel vrijheid, dus stapte ik over naar de strengste school die ik kende. Maar ook daar kon ik mijn hoofd niet bij de les houden. Ondernemen vond ik gewoon veel interessanter dan woordenlijsten Frans. Na het middelbaar zei iedereen dat ik verder moest studeren. Ik zou te jong zijn om een bedrijf te starten, maar dat hield me niet tegen. Met vrienden huurde ik een kantoor waar we aan onze eigen projecten werkten, en dat groeide uit tot onze eerste coworking-ruimte. Het doel is een internationale keten.
Als ik een tegenslag heb, denk ik soms dat mensen dat stiekem leuk vinden. Je had maar gewoon moeten studeren, zeggen ze dan. Alsof ze liever zien dat ik faal dan dat zij hun ideaal in vraag moeten stellen. Ik raad niemand aan om te stoppen met school, maar zelf sta ik al verder dan wanneer ik had gestudeerd. Toch heb ik me nog niet ontwikkeld op alle vlakken. Presenteren vind ik doodeng, bijvoorbeeld. Als mijn bedrijf geen succes wordt, heb ik nog genoeg ideeën om op terug te vallen. Ik kom er wel.’
David Bafranga (24) probeerde verschillende richtingen in het middelbaar, maar vond niets dat bij hem paste. Hij gaat voor een carrière in de muziekwereld.
In de kerk speelde ik als kind elke zondag drums, gitaar of keyboard, maar mijn moeder verklaarde me voor gek toen ik naar het conservatorium wilde. Voor haar was muzikant geen echte job. Daarom probeerde ik van alles in het middelbaar. Niets sprak me aan en toch werd ik door docenten gepusht om verder te studeren. Ze zagen dat ik het kon, maar er niet voor werkte.
Tijdens een opleiding Grafische en Digitale Media bereikte ik een low point in mijn leven. Ik dacht dat ik nergens goed voor was. Drie maanden zat ik thuis en zag ik de wereld aan me voorbijgaan. Toen zei mijn moeder: ‘Als je zo zot bent van muziek, doe er dan toch maar iets mee.’ Ik ging er volledig voor. Met jongens van de kerk vormde ik een band en nam ik een album op. De muziek leerde ik zelf produceren.
Ik wil mezelf niet vergelijken met anderen, omdat ik iets heb gekozen dat abnormaal is in de maatschappij. Toch ben ik er wel mee bezig. Als vrienden een eerste serieuze job krijgen, of een eerste kind, dan denk ik: shit, ik loop achter. Wat als het niet lukt met mijn muziek? Zoek ik niet beter een gewone job? Nee, want ik wil een gelukkig leven. Dus maak ik van mijn muziek een levensstijl. Je moet geloven dat jij een legend bent voordat iedereen dat ziet. Anders kom je nergens. Vorige maand was ik in L.A. om video’s te maken en deze zomer ga ik als producent van artiesten mee naar grote festivals. Ik werk ook nog op een klantenservice, maar over vijf jaar wil ik rondkomen van mijn muziek en zelf op de festivals staan. Toch denk ik dat mijn moeder nu al trots op me is.’
De humaniora was voor Ugo Ligna (28) een verplichting, werken een engagement. Hij begon onder aan de ladder bij supermarktketen OKay en tekent er nu mee de opleidingen uit.
Halverwege het zesde jaar de humaniora verlaten was een logische, noodzakelijke stap voor mij. Ik was negentien, had mijn eerste én mijn derde jaar gedubbeld en kon de energie niet meer opbrengen. Voor mijn baantje in een lokale supermarkt op zaterdag kon ik vroeg opstaan, voor school niet. Dat was voor mij iets waar je door moet, of dat je nu ligt of niet. Een richting op maat kiezen klinkt goed, maar welke tiener is daar klaar voor? Ik was bij mijn schoolkeuze vooral mijn vrienden gevolgd, maar het leek alsof ik in een trechter met steeds minder opties zat, tot niets me nog aansprak.
Teleurgesteld in mezelf was ik niet. Ik was niet van plan om te niksen en had snel een vast contract als winkelbediende bij Colruyt Group. Dat voelde als thuiskomen, want ik werkte als dertienjarige al in de supermarkt. Ik vulde de boodschappentassen van klanten en ging ’s avonds naar huis met een doosje vol centen. (lacht) Bovendien was ik niet gestopt om het mezelf makkelijk te maken, ik wilde mezelf uitdagen en bijleren, al doende dan. Elf maanden later werd ik assistent-winkelmanager, en drie jaar later stuurde ik zelf een OKay-winkel aan. Tevreden klanten en collega’s hebben me altijd gemotiveerd. Als student zie je zulke tastbare resultaten pas na lange tijd en dan nog, want een diploma biedt geen garantie.
Werken doet je snel volwassen worden, je kunt minder van je jeugd profiteren. Vrienden voor altijd maken op de unif, dat ken ik alleen van horen zeggen. Anderzijds heeft het geen zin om jezelf met anderen te vergelijken en ben ik trots op mijn parcours. Als ik leeftijdsgenoten erover vertel, zijn ze aangenaam verrast. Ik heb nooit op de lange termijn gedacht en kijk meer of ik hier en nu gelukkig ben, maar ik denk niet dat het hier stopt. In een bedrijf waar het om je capaciteiten en leergierigheid draait, mag je ook zonder diploma ambitie hebben.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
