Café La Vieille Ardenne: Blues en debiet

Robert Jacquet was zestien toen hij in 1965 La Vieille Ardenne begon, in de souvenirwinkel van zijn ouders. De flipperkast en de ‘babyfoot’ zijn weggehaald, maar verder is er weinig veranderd.

Bouillon, een grijze donderdagnamiddag in de staart van wat andermaal kan worden samengevat als een sombere zomer. We parkeren aan de oever van de Semois, voor Discothèque Le Roi Albert. In andere tijden werd daar vast De Vogeltjesdans gedraaid, in de originele versie van de Electronica’s, of misschien iets van Le Grand Jojo.

Maar dat was toen. Vandaag lijken de spotlampen van Le Roi Albert definitief uitgedoofd (al is het, om 15.25 uur, misschien gewoon te vroeg). Op het water liggen de pedalo’s onaangeroerd, een lange rij plastic zwanen (en hier en daar een dolfijn) in de schaduw van de versterkte burcht die sinds de middeleeuwen de stad domineert.

Het is opvallend stil in Bouillon. Nu en dan klinkt het elektronische signaal van een verweesd toeristentreintje. En soms, in de verte, het getrappel van boyscoutbottines in een plas regenwater.

NOG 20 METER

‘La Vieille Ardenne 20m’, belooft een discreet plakkaat aan het begin van de Grand-Rue, een onopvallend straatje dat bergopwaarts richting kasteel kronkelt, weg van de Semois. De letters, wit op een achtergrond van gedempt oranje, dateren van de late jaren zestig, of daaromtrent. Twintig meter verder huist La Vieille Ardenne in een historisch hoekpand. Tegenover een superette waar alleen maar streekbier wordt verkocht. En vlak bij de apothekerszaak waar de broer van Léon Degrelle op 9 juli 1944 door verzetsstrijders werd doodgeschoten (de Rexleider behoort tot het kleine handvol beruchte inwoners van Bouillon, samen met kruisvaarder Godfried en actrice Madeleine Ozeray).

Achter de toog heerst een gekrulde teenager met blauwe ogen en een purperen T-shirt (de soundtrack: blues, later meer daarover). Er staan 47 bieren op de kaart. Waaronder het bier van het moment: de Cuvée Des Trolls, afkomstig van brouwerij Dubuisson Frères in Pipaix-Leuze.

Op het terras aan de straatkant beschermt een handvol parasols tegen de regen. Aan één tafeltje zit een groepje Nederlandse toeristen, aan het andere twee koppels Vlamingen van middelbare leeftijd. Monique Cleenewerck en Leopold Timperman komen uit Strombeek-Bever. Erna Van Domburg en Willy Beyltjens zijn van Beveren-Waas (“We hebben de bever gemeenschappelijk, dat is alles”). De koppels zijn buren op een camping in Poupehan (“Waar de Belgische frank is gedevalueerd”), tien kilometer verder. Ze brengen een flink gedeelte van het jaar door in hun residentiële caravans, met uitzicht op de rivier (“Je ziet de scouts voorbijdrijven op zelfgemaakte vlotten”).

“We zijn voor het eerst in de streek op vakantie geweest in 1968, het jaar dat we zijn getrouwd, rond 15 augustus”, zegt Monique Cleenewerck. “Het was onze eerste keer in een tent. Het heeft drie dagen geregend. Maar we waren verkocht.”

“Wij komen al negenendertig jaar naar La Vieille Ardenne”, zegt Willy Beyltjens. “In Poupehan zijn er geen winkels. En dus komen we in Bouillon onze gazet halen, ons lottoformulier binnendoen, onze koffie drinken. In die negenendertig jaar is er in feite niets veranderd. De muren zijn een paar keer opnieuw geverfd, de gordijnen vervangen, maar verder is alles hetzelfde.”

EEN CAFETIER VAN 16

“Ik ben in Bouillon geboren, in 1949”, zegt de oprichter van La Vieille Ardenne, Robert Jacquet. “Mijn ouders hadden een souvenirwinkel in dit huis. Mijn vader werkte ook bij als taxichauffeur. In 1964 wou de eigenaar het pand verkopen. Mijn ouders hebben gekocht. Cafetier worden, dat was mijn jongensdroom. Ik weet niet waarom: het was gewoon zo. En dus hebben mijn ouders van hun souvenirwinkel een café gemaakt. Ze hebben dat voor mij gedaan. Ik was enig kind. Studeren was niets voor mij. Ik heb alleen de lagere school afgemaakt.”

De Jacquets zijn met La Vieille Ardenne begonnen op 5 juni 1965. Robert was zestien. “Eigenlijk was het van in het begin mijn café. Mijn ouders hielpen mee, dat wel. Mijn vader deed de afwas tussen twee taxiritten door. Hij schilde de aardappelen. Ik reed zelf ook met een taxi. Dat heb ik gedaan tot 1975, toen zowat iedereen in Bouillon een eigen auto had. Hier in de streek is het beroep van taxichauffeur nu uitgestorven.”

“Op mijn drieëntwintigste heb ik het café officieel overgenomen. Mijn vader was toen al niet jong meer. Hij heeft me laat gekregen. Tijdens de oorlog heeft hij vijf jaar gevangen gezeten. Hij was bij de Chasseurs Ardennais, een elite-eenheid van het leger. De Duitsers hebben hem te pakken gekregen in Torhout. Mijn moeder is jong gestorven, op haar negenenvijftigste, in 1976.”

DE VERSLAGEN NEDERLANDER

“De habitués van een café verouderen met hun cafetier”, zegt Jacquet. “In de jaren zestig kwamen alle gasten van mijn leeftijd hier over de vloer. Ze dronken hier voor het eerst bier. We hadden toen een flipperkast, een babyfoot. Ik heb nog enkele klanten uit die periode, maar niet veel meer.”

In 2012 teert La Vieille Ardenne vooral op toeristen. Vlamingen en Nederlanders, vooral. “Veel Vlamingen hebben hier in de streek een tweede verblijf, vaak een stacaravan. Die mensen integreren zich perfect.”