‘Mensen verkassen sneller’, schrijft journalist Piet Swimberghe. ‘Dat is vanzelfsprekend geen louter lokale evolutie, maar een internationale beweging die zelfs invloed heeft op de wijze waarop we onze interieurs stofferen.’
Interieurs weerspiegelen veel meer dan alleen de ziel van hun bewoners, want op de een of andere manier herken je er ook het reilen en zeilen van de gehele maatschappij in. Ik heb de indruk dat men vroeger vaster verankerd zat in een woning, kozen velen niet min of meer een pand voor het leven?
Er zullen nog wel stervelingen zijn die dat doen, maar ondertussen kiezen velen voor een grotere mobiliteit en verhuizen ze makkelijker. Vlamingen bivakkeerden te lang onder de kerktoren, nu wijken ze makkelijker uit naar andere regio’s. Wie woont er trouwens nog in het huis van zijn ouders of grootouders?
Vlamingen bivakkeerden te lang onder de kerktoren, nu wijken ze makkelijker uit naar andere regio’s
Ook door echtscheidingen lijken mensen ‘mobieler’, ze verkassen sneller. Dat is vanzelfsprekend geen louter lokale evolutie, maar een internationale beweging die zelfs invloed heeft op de wijze waarop we onze interieurs stofferen. Door deze mobiliteit én de enorme isolatiewoede verliezen de zolders hun museale of archivalische functie.
Vroeger bleven daar de sporen van generaties onaangeroerd bewaard. Nu wordt er constant opgeruimd en de volgende generatie krijgt niet langer de kans om de relikwieën van grootmoeder te herontdekken. Een beetje jammer, want zo’n schatkamer kon de creativiteit best aanwakkeren.
Anderzijds worden onze woon- en leefpatronen gevarieerder. In grotere centra wil niet iedereen een klassiek rijhuis met een tuintje. Zo brengt Elke Lahousse een boeiend bezoek aan enkele cohousingprojecten, onder meer in een kasteel en een kazerne. Het is fascinerend om te zien hoe men er samenleeft en hier en daar een tuin of keuken deelt. Wonen wordt er iets avontuurlijker door.
Ook in de stijl van de interieurs zit er tegenwoordig best wat variatie, wat ook weer boeiend is. Tot een paar jaar geleden kwam ik om de haverklap iemand tegen die me vroeg wat voor stijl nu in de mode is, nu durft niemand dat nog te vragen, tenzij een neofiet of iemand die beleefd uit de hoek wil komen. De meesten begrijpen dat alles nu min of meer kan, van strak tot bont.
Let wel, ergens stel ik wel vast dat het minimalisme van de jaren 90, onder de ecologische invloed, weer wat opbloeit. Daar past die hernieuwde belangstelling voor de Japanse vormgeving bij, zoals je die nu onder meer in het Centre Pompidou van Metz kunt bewonderen.
Maar ook dat is relatief, want zelfs het industriële design is wat terug, gelinkt aan de hype van de abandoned places. We houden weer van schilderachtige slijtage en wat ik ‘afgewassen-jeansbroeken-interieurs’ noem. In deze context verwijs ik graag naar het nieuwste boek Saul Leiter van de Franse cultfotograaf François Halard, die een schitterende reeks interieurfoto’s maakte van de bijna lege flat van fotograaf Leiter in de East Village in New York.
Vroeger bleven op zolder de sporen van generaties bewaard, nu wordt er constant opgeruimd
Wie van stillevens vol sleet houdt, geniet daarvan. Maar ook de barok die sinds de grote YSL-veilingen is geboomd, blijft in trek. Het overlijden van cultfiguur Pierre Bergé geeft deze trend wellicht weer een kleine boost. Interieurs met veel spiegels en goud worden dus nog steeds geapprecieerd.
Wat ik daarvan denk? Ik vermoed dat velen onder ons op de een of andere manier op zoek zijn naar meer intimiteit en een beetje traagheid. Ook jonge mensen duiken daarom in cohousingprojecten of de natuur in. De een is al tevreden met wat kaarslicht, de ander kiest voor ‘eerlijke’ soberheid of de decadente warmte van een kleurrijk interieur.
Misschien moeten architecten ook wat meer durf aan de dag leggen, want veel gebouwen zijn pijnlijk strak bedacht. Waarom geen theaterdecors bouwen? Voor mijn part mogen ze de neogotiek, het neo-Pompejaans of de arts-and-craftsstijl weer eens heruitvinden, weliswaar in een nieuw jasje.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier