Uitstijgen boven de drukte van Parijs, tussen kunst en design

Interieurdesigner Michel Penneman had die wens en bracht het vaardig in vervulling.

Steden worden almaar drukker. Zeker een toeristisch centrum als Parijs, waar de hele wereld op afkomt. ‘Net daarom zoeken de bewoners de rust op, iedereen wil het liefst een flat op de vijfde of zesde etage’, zegt interieurdesigner Michel Penneman. ‘Vooral de flats onder het dak zijn in trek. Op de tweede of derde verdieping zijn ze natuurlijk ook mooi, maar veelal in Haussmannstijl. Je kent dat wel, met verscheidene ruimten netjes achter elkaar en de plafonds en wanden vol stucwerk. Knap, maar met één groot nadeel: in zo’n Haussmannflat mag of kun je niets doen. Wie net onder het dak wil wonen, komt op de vroegere meidenkamers terecht. Stijlloos, maar als bewoner én ontwerper heb je veel meer vrijheid om een bijzonder interieur te creëren.’ Penneman richtte de flat in voor een vriend die liever op de achtergrond blijft. ‘We mochten er alle binnenwandjes uitgooien. Op die manier ontstond er een grote leefruimte die, door de opengelaten metalen draagstructuur, de impressie van een loft wekt. Daardoor oogt het allemaal minder burgerlijk of conventioneel. Veeleer artistiek, wat ook de vraag van de bewoner was. Hij omringt zich graag met originele objecten, kunst en design.’

Goochelen met materialen

De buurt Le Marais staat bekend als een van de oudste van de lichtstad. Een schilderachtige wijk waar eeuwenoude panden soms schots en scheef tegen elkaar aan leunen en waar erfgoedmijlpalen als het Musée Picasso en de Place des Vosges op wandelafstand liggen. Net vanwege dat archaïsche karakter vind je er vooral kleine appartementen. Met zijn 150 vierkante meter, verspreid over twee verdiepingen, is deze flat dan ook uitzonderlijk ruim voor Le Marais. Penneman ontwierp een op maat gemaakte binnentrap van gelakt staal tussen beide niveaus. ‘In zo’n flat moet je niet alleen goochelen met de plaats, maar ook met de aangewende materialen. Ze mogen er best rijk of ongewoon uitzien. Vandaar dat ik leren handgrepen koos voor de trap en kopshout voor de vloeren’, legt de ontwerper uit. Kops betekent dat je het hout haaks op de stam zaagt, waardoor je de dwarsdoorsnede en dus de jaarringen van de gesneuvelde boom ziet. ‘Kopshout is niet alleen decoratief, maar ook harder dan langshout en dus bijzonder geschikt als vloerbekleding.’

Voor de keuken dokterde Penneman praktische, maar stijlvolle oplossingen uit: ‘De keuken oogt heel compact. Onder aan het lange tafelblad, dat dient als eettafel en als bureau, zitten alle noodzakelijke stopcontacten verstopt. De tafel gaven we een voet van spiegelend inox, waardoor het ensemble lijkt te zweven. Voor de rest bestaat de kookhoek uit weinig meer dan een werkblok met kraan en wasbak en een fornuis in een nis. Alles in een expressief, wit Calacatta-marmer.’ Het geheel wordt bekroond met de prachtige Brass-plafondlamp van de Brusselse designer Nathalie Dewez. Rond de tafel staan Grand Prix-stoelen van Fritz Hansen. Hetzelfde fraai geaderde, witte Cala-catta-marmer komt terug in de badcel die als een nis in de slaapkamermuur zit, die meteen ook een kastenwand voor de dressing vormt. Alweer met leren details.

Anoniem design

De bewoner houdt van sierlijke materialen. Niet alleen voor de afwerking, ook wat de keuze van het meubilair en de objecten in het interieur betreft. De meeste meubelen hebben een uitgesproken sculpturale vorm of uitstraling, zoals de salontafel van Ado Chale of de Camaleonda, een leren sofa die de Italiaanse designer Mario Bellini in 1971 ontwierp voor B&B Italia. Maar niet alle meubelen dragen een specifieke naam. Zoals een koperen wandrekje uit de fifties en de twee zitjes van gebogen hout; die komen uit de collectie van de Brusselse designantiquair Jean-Claude Jacquemart. ‘Iedereen denkt dat we van alle designstukken de auteur of fabrikant kennen. Maar veel interessante stukken blijven anoniem, wat ze niet minder mooi maakt. Het is net leuk om ook onbekend design in huis te halen’, zegt Penneman.