Het huis van Emely Christiaens, de Latemse bandenkoningin uit Stukken van Mensen, hangt vol kunst, tot op het toilet. ‘Nu we een dochtertje hebben, wordt het een uitdaging om ervoor te zorgen dat ze geen werken kapotmaakt.’
Aan de buitenkant ziet Emely Christiaens’ woning in Deurle er veeleer uit als een klassieke neopastorie. Maar binnen kom je – verrassend genoeg – terecht in een fris universum vol kleur en kunst. Het was interieurarchitecte Élise Van Thuyne die met poëtische ingrepen de rustieke sfeer een hedendaagse update gaf. ‘De monumentale schouwen, zware houten balken, bijkeuken en klassieke rondbogen zaten al in de woning toen mijn man ze kocht. Niet meteen iets wat ik mooi vond’, zegt Emely. Van Thuyne abstraheerde die landelijke elementen en tekende ook de bijzondere keuken met een granitoblad en geperforeerde kastjes in diepblauw.
Ook elders in de woning verwerkte ze bijzondere kleuren, waarvan sommige in retro satijnlak zijn geverfd. Op een ongedwongen, poëtische manier creëerde Van Thuyne het ideale canvas voor Emely en haar gezinsleven: een huis waar je op een naturelle manier met kunst en design kunt omgaan. Beide maken deel uit van het dagelijks leven van Christiaens. Er hangt zelfs kunst naast de dampkap, in de kinderhoek of op het toilet. ‘In de loop der jaren heb ik veel gekocht. Maar ik hou ervan om geregeld te wisselen. Dat houdt de collectie en het huis fris’, zegt ze.
Tweede carrière
De marmeren autoband in haar hal verraadt het een beetje: tegenwoordig baat Emely Christiaens (34) een bandencentrale en autotuningzaak in Sint-Martens-Latem uit. Carrièrematig een haarspeldbocht, want haast iedereen associeert haar nog met de kunstwereld. Tot in 2012 werkte ze voor de Gentse Hoet Bekaert Gallery van Jan Hoet Junior. Daarna startte ze haar eigen kunsthandel en verkocht ze hedendaagse kunstwerken rechtstreeks uit collecties van verzamelaars. ‘Als collectioneurs hun verzameling wilden upgraden en discreet bepaalde werken wilden verkopen, dan konden ze bij mij terecht’, zegt ze. Maar de meeste mensen kennen Emely natuurlijk van het Vier-programma Stukken van Mensen, waar ze twee seizoenen lang onderhandelde over kunstobjecten. ‘De Kuifje-tekening zit nog in mijn kluis, de rest van mijn aankopen is intussen doorverkocht’, lacht ze.
Verlepte ballonnen
Thuis bij Christiaens staat het vol met artistieke herinneringen aan haar verschillende ‘petjes’ in de kunstwereld. Van de Belgische artiesten die ze bij Hoet Bekaert Gallery verdedigde, duiken onder meer Joris Van de Moortel, Kelly Schacht, Matthieu Ronsse en Kris Martin op. Maar evengoed omringt ze zich met kunst van internationale artiesten, zoals het ijzeren rekje van Franz West, de dandyportretten van Paul P. of de ballonnensculptuur van David Adamo.
‘Iedereen heeft weleens van die momenten: je leeft heel hard naar iets toe – een verjaardag, een trouwfeest, Kerstmis – en dan is het in een wip voorbij. Het enige wat nog rest zijn verlepte ballonnen. Het romantische, positieve en feestelijke waarvoor ze ooit stonden, is gereduceerd tot iets triests. Iets wat definitief voorbij is. Het is gemakkelijk om in het verleden te leven en te zeggen: vroeger was alles beter en leuker. Voor mij is dat werk elke dag een kleurrijke oproep om in het moment te leven en volop te genieten.’
Hoewel Emely nog kniediep in de kunst zit, is ook haar man Guillaume – een ondernemer met een passie voor racen – door de hedendaagse kunstmicrobe besmet. ‘Het werk van Dirk Braeckman in de eetkamer was zijn eerste kunstaankoop’, zegt ze. ‘Ook de grote tekening van Hans Op de Beeck in de salon kochten we samen op Art Basel. En nu we een dochtertje hebben wordt het een uitdaging om ervoor te zorgen dat ze geen werken kapotmaakt.’
Andere pet
‘Voor mij is kunst een combinatie van plezier en engagement. Ik was daarom ook een tijdlang achter de schermen betrokken bij het Museum Dhondt-Dhaenens in Deurle, op een boogscheut van mijn huis. Op hun jaarlijkse benefietveiling kocht ik ook al werkjes, als steun voor het museum en voor de deelnemende kunstenaars’, zegt ze. ‘Ik mis de kunstwereld wel. Zeker de kunstbeurzen, waar de opbouw en de opwinding van die eerste verkopen op de vernissage echt zalig was. Ooit zal ik er nog weleens professioneel actief in zijn. Maar het is ook eens leuk om ‘gewoon’ verzamelaar te zijn. Je kijkt echt met een andere pet. Je kunt makkelijker van kunst genieten als je er geen commercieel belang bij hebt. Jonge mensen die graag kunst willen beginnen te kopen, vragen me soms welke artiesten of galeries ze per se moeten volgen. Volledig subjectief natuurlijk, maar ik stuur ze dan graag naar beginnende galeries met jong talent, zoals Barbé Urbain Gallery in Gent. Zij moeten nog het hardst aan de weg timmeren.’
‘Onlangs werd ik gebeld door iemand die een Alechinskylookalike kocht op de Affordable Art Fair. Ze wou graag van dat werk af, want ze had al spijt van haar beursaankoop. Veel zal ze er niet voor krijgen. En dan denk ik: zonde van het geld. Had je niet beter een jonge artiest gesteund, die authentiek werk maakt? De beurs waar ik zelf het liefst naartoe ga, is Art Rotterdam. De drempel is er laag, de sfeer is gemoedelijk en de galeries doen niet snobistisch. Voor een paar duizend euro kun je naar huis gaan met goeie werken. Ik koop graag veel en snel. Eerlijk gezegd heb ik liever veel werkjes van beginnende artiesten dan één monumentaal werk van een grote klepper. Dat zou qua investering misschien slimmer zijn, maar dan steun ik minder kunstenaars en galeriehouders.’
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
